Ciemna strona księżyca – fragment książki

Empireum to najdalej wysunięty punkt znanego wszechświata. Ta niezwykła planeta od wieków pobudza wyobraźnię. Mają na niej miejsce wydarzenia cudowne i straszne. Pielgrzymi szukają tam objawień, nasłuchują głosu Boga. Gdy jednak dochodzi do serii zagadkowych wypadków, cesarz zamyka prowadzący na nią szlak i wysyła ekspedycję, której celem jest zgłębienie tajemnicy.

Czworo ludzi – ksiądz, poeta, naukowiec i żołnierz – wyrusza na poszukiwanie odpowiedzi, ale każdy z nich zadaje inne pytania.

Wybierz się w tajemniczą ekspedycję kosmiczną z Grzegorzem Gajkiem. Autorem, który doskonale żongluje klasycznymi konwencjami, układa je niczym idealnie dopasowane do siebie puzzle. Chcesz dowiedzieć się, co może powstać z połączenia space opery, powieści grozy i elementów clerical fiction?

"Niech wam się nie wydaje, że opisując głęboki kosmos nie można mądrze pisać o głębinach ludzkiej psychiki. W "Ciemnej stronie księżyca" Gajek udowadnia, że jedno i drugie przychodzi mu z godną pozazdroszczenia łatwością". – Kazimierz Kyrcz Jr.

"Grzegorz Gajek zabiera czytelnika na sam kraniec galaktyki, gdzie strach przed nieznanym przybiera wręcz kosmiczne rozmiary. Nawiązując do piosenek Pink Floyd, "Hyperiona" Dana Simmonsa, czy filmowego "Ukrytego wymiaru", autor stawia przede wszystkim na klimat, mający wzbudzić w czytelniku uczucie osaczenia, wywołać lekką klaustrofobię i doprowadzić do stopniowej utraty wiary w świadectwo własnych zmysłów". – Dawid Kain

 [image-browser playlist="578910" suggest=""]

Przejrzał jeszcze kilka raportów. Przetarł oczy. Właściwie nie wiedział, czego szukał. Ale z pewnością garść liczb niewiele mogła mu powiedzieć o tym, co go czekało. Chciał zrozumieć Empireum, a do tego potrzebował bardziej osobistej relacji, która pobudziłoby jego wyobraźnię.
- Filtr – polecił komputerowi.
- Słucham – odparła maszyna elektronicznym szeptem.
- Dzienniki, beletrystyka, publicystyka... Pomiń prace naukowe i encyklopedyczne.
- Słucham.
Na ekranie pojawiła się przesiana lista. Inkwizytor pozwolił, aby jego wzrok przeskakiwał pomiędzy kolejnymi pozycjami.
- Daj czwórkę na ekran – rozkazał w końcu.

"...pan tam był?
Profesor usiadł, wyciągnął papierosa, zapalił.
- Tak – flegmatycznie kiwnął głową. Jego oczy błądziły gdzieś daleko.
- Jak tam jest...? – zawahałem się na chwilę. – Na Empireum?
Poruszył się niespokojnie. Strzępek pyłu z papierosa sfrunął na jego popielatą marynarkę. Milczał. Pozwalał, aby dym opływał jego twarz. Jakby się delektował. Rozkoszował dotykiem siwej, wijącej się wstęgi.
- Podróż jest długa – zaczął w końcu lakonicznie. – Trzy miesiące w przestrzeni. Cztery skoki. To nie przelewki, ciągnie się okropnie. Człowiek nie wie, co ze sobą robić. Zaczyna się ordynarnie szlajać. Ci z załogi gonią. Że nie wolno, że się przeszkadza. Nuda. W mesie jest interfejs rozrywkowy, ale po jakimś czasie mdli od samego patrzenia. A najgorsza jest nieważkość, wszyscy obijają się jak durnie. Ale co będę pana zanudzał... Pan wie, jak to jest. 
Profesor zamilkł na sekundę. Zaśmiał się sucho. Zaciągnął resztką papierosa, który spalił się niemal bez jego udziału. Potem ciągnął:
- A planeta? Ha, można by powiedzieć: jak każda inna. Z daleka tak się zdaje. Ale wszyscy się zachwycają. Bardzo dużo zrobiło się tych romantyków, dla których obowiązkiem jest westchnąć, gdy za iluminatorem pokaże się gwieździsta czerń. Kto jednak spędził większą część swego życia w kosmosie, daleki jest od takich sentymentalnych głupot. A jednak ta planeta... Gdy się ją widzi z bliska, gdy się widzi orbitalny świt...
Zamilkł ponownie. Zaciął się. Kręcił chwilę swą dużą głową na cienkiej szyi, jakby chciał wytrząsnąć z niej odpowiednie słowa. Kolejna odrobina popiołu poleciała na jego garnitur. Papieros zgasł.
- No... – wydusił z siebie w końcu. – Ma coś w sobie... To jest jakby... jakby... dużo smutku ściśniętego przez ciążenie, zbitego w różnobarwne obłoki gazów, splecionego wyładowaniami rzadkiej, niestabilnej atmosfery.
Wzdrygnął się. Westchnął.
- Idzie się na ekranach – zmienił temat. – Empireum to diabeł. Wyrzuca z siebie tyle promieniowania, że mogłoby być niedużym słońcem. Skoki są niestabilne. Gdy się wychodzi z korytarza, trzęsie jak diabli. Ciąg musi być duży, wszystkich wgniata w fotele. Silniki defleksyjne idą pełną parą, żeby utrzymać kurs. No... diabeł, mówię panu.
- Diabeł? – zapytałem. – Trzy razy użył pan tego słowa... To trochę dziwne, nie sądzi pan... w kontekście Empireum... mitów astronautów... 
- Nie, nie! – żachnął się profesor. – Ależ mój drogi, tak mi się tylko powiedziało. To piękna planeta, fascynująca... Ale wszyscy astronauci wiedzą, jak niebezpieczna. Lata się tam, owszem. W celach wydobywczych, naukowych, nawet turystycznych! Kto raz ujrzy Anioły Kartezjusza, nigdy o nich nie zapomni. Będzie chciał tam wracać. Będzie musiał. Kontynuując porównania, można też powiedzieć, że Empireum to narkotyk. Mało to naukowców poświęciło całe życie na opisywanie jego rozlicznych fenomenów? Badaniu cyklu Hansena poświęcono dziesiątki dzieł. A to tylko jedno z niezliczonych zagadnień! A wreszcie, czyż mało zginęło dzielnych astronautów, którzy z pasją, jak szaleńcy, chcieli tam wracać znów i znów?..."