Kolor w kinie: znaczenie koloru w kultowych filmach

Czerwony

Odcienie czerwonego zdecydowanie królują wśród pozostałych barw wykorzystywanych w kinie. Krwisty kolor najbardziej wyróżnia się od tła. Doskonale nawiązuje zarówno do miłości, jak i zbliżającego się niebezpieczeństwa. Ze względu na swoją intensywność jest często porównywany do "żywej ilustracji kofeiny". Lśnienie (1980) Horror Stanleya Kubricka nie stroni od przerażających zwrotów akcji. Reżyser świadomie wykorzystał czerwień nie tylko do przedstawienia grozy. Na początku filmu kostiumy Wendy Torrance (Shelley Duvall) oraz jej syna Danny'ego (Danny Lloyd) nieprzypadkowo są do siebie podobne. Twórca postanowił ubrać postacie w jaskrawe, czerwono-niebieskie stroje. Stanowią one wyraźny kontrast z kostiumem Jacka Torrence'a. Główny bohater ma na sobie znacznie ciemniejsze i stonowane odcienie tych samych kolorów. W ten sposób Wedny i Danny sprawiają wrażenie znacznie weselszych i bardziej przyjaznych. Koloru czerwonego nie brakuje również we wnętrzach filmowego hotelu Overlook. Czerwona farba często otacza bohaterów. Kiedy na ekranie pojawia się krew, idealnie wpasowuje się w klimat pomieszczeń. W ten sposób odpowiednio wykorzystana czerwień od początku filmu zwiastuje mroczną atmosferę nadchodzących wydarzeń. Szósty zmysł (1999) M. Night Shyamalan również świadomie posłużył się kolorem czerwonym w swoim thrillerze. W przypadku Szóstego zmysłu najintensywniejsza barwa należy do wielu istotnych szczegółów w scenografii. Jednym z przykładów jest jaskrawoczerwony namiot kilkuletniego Cole'a Sear'a (Haley Joel Osment). To właśnie tam chłopiec czuje się najbezpieczniej. Czerwone wnętrze pozwoliło reżyserowi stworzyć odpowiedni kontrast pomiędzy dwoma przedstawionymi w filmie światami - żywych i zmarłych. Ten sam zabieg zastosował w przypadku wnętrza kościoła. I tam nie brakuje czerwonych dekoracji. Dlatego też Cole nieprzypadkowo ukrywa się przed duchami właśnie w obu tych miejscach. W ten sposób czerwony wyjątkowo symbolizuje zarówno niebezpieczeństwo, jak i schronienie przed złem. Kostiumy także niosą za sobą podobny przekaz. Dobrym przykładem jest garderoba żony Malcolma (Bruce Willis) - Anny (Olivia Williams). W trakcie filmu kobieta nosi wiele odcieni czerwieni. Im mniej intensywne, tym bardziej zdaje się ona emocjonalnie oddalać od męża. Mimo to sprawia wrażenie wyjątkowo spokojnej. Przeciwieństwo pozytywnych emocji stanowią jednak tabletki, po które Anna sięga w jednej ze scen. Czerwone antydepresanty ponownie odnoszą się do związanego z nimi potencjalnego zagrożenia życia. American Beauty (1999) W usłanym różami American Beauty czerwień szczególnie łączy się z wątkiem przemiany Lestera Burnhama (Kevin Spacey). Kiedy główny bohater postanawia odmienić swoje życie, kupuje wymarzony, czerwony samochód. W tym przypadku kolor zwiastuje powtarzalność. Czerwone były drzwi w domu oraz róże w ogrodzie. Reżyser świadomie wpłata czerwone elementy scenografii również do większości pozostałych scen. W ten sposób utwierdza nas w przekonaniu, że film będzie jedynie zwykłą komedią z motywami odnoszącymi się do nowej miłości Lestera. Dlatego też myślimy, że jego wątek nie zaskoczy nas niczym nadzwyczajnym. Wszystko zmienia się pod koniec, kiedy na ścianie pojawia się krew. Znacznie intensywniejszy ton różni się od dotychczas wyczekiwanej przez nas barwy. W ten sposób reżyser zaskakuje zarówno widzów, jak i samego bohatera. To właśnie wtedy uwielbiana przez niego czerwień po raz pierwszy burzy jego spokój. Zdajemy sobie sprawę z tego, że czerwień od początku przepowiadała nadchodzący dramat.

Pomarańczowy

Ognista barwa doskonale sprawdza się do ocieplania scen w filmach dramatycznych. Skupia się w szczególności na przekazywaniu widzom pozytywnych emocji. Pomarańczowy sam w sobie jest również jednym z najbardziej autentycznych kolorów. Najczęściej pojawia się przy wschodzie lub zachodzie słońca. Naturalna atmosfera panująca wtedy na ekranie pozwala widzom na odczucie szczególnie intensywnych emocji. Ojciec chrzestny (1972) Film Francisa Forda Coppoli doskonale oddziałuje na emocje widzów już od pierwszych minut. W scenie otwierającej pojawia się właśnie kolor pomarańczowy. Bursztynowe światło kontrastujące z mrocznym klimatem gabinetu Dona (Marlon Brando) pozwala widzom zatracić się w niezwykłym klimacie sceny. Mimo iż sam gabinet może wywoływać niepokój, pomarańcz sprawia, że czujemy się w nim poniekąd bezpiecznie. Światło pada prosto na twarz siedzącego w nim bohatera. W ten sposób wiemy, że ma on równie autentyczną siłę jak wykorzystana barwa. W filmie Coppoli pojawiają się również charakterystyczne pomarańcze. Szczególnie intensywny, niemal krwisty odcień owoców nawiązuje do krwi. Dlatego też widzimy je wtedy, kiedy zbliża się śmierć danej postaci. Ponieważ pomarańcze nadal kojarzą się z pozytywnymi emocjami, nie tak łatwo domyślić się, że przepowiadają tragedię. Thelma i Louise (1991) Szczera przyjaźń pomiędzy dwoma kobietami z całą pewnością przywołuje same pozytywne skojarzenia. Ridley Scott zadbał o autentyczne przedstawienie relacji tytułowych bohaterek właśnie poprzez wykorzystanie koloru pomarańczowego. Przygoda Thelmy (Geena Davis) i Louise (Susan Sarandon) powoduje liczne, nieprzyjemne konsekwencje. Mimo wszystko reżyserowi udaje się  odwrócić naszą uwagę od nieodpowiednich zachowań kobiet. Na pierwszym planie pozostają bowiem ich rude włosy oraz pomarańczowe rumieńce. Doskonale współgrają one z ciepłymi barwami egzotycznego klimatu. Dzięki obecności pomarańczowego skupiamy się w większości na szczęśliwych aspektach relacji kobiet. Dlatego też bohaterki wzbudzają naszą sympatię.

Żółty

Kolor żółty ma w sobie szczególnie mocną energię. Kojarzy się zarówno ze słońcem, jak i ostrzeżeniem przed niebezpieczeństwem. Twórcy filmowi często korzystają z jego różnorodności, aby przedstawić emocjonalną przemianę bohaterów. Dziecko Rosemary (1968) Horror Romana Polańskiego jest wzorowym przykładem wykorzystania koloru w kinie. Choć są w nim obecne także pozostałe barwy, kolor żółty ma duży wpływ na przebieg historii. Jest  bowiem dosłownym odzwierciedleniem charakteru tytułowej Rosemary (Mia Farrow). Pojawia się w szczególności na początku filmu. W pierwszych scenach produkcji pozytywną i niewinną aurę kobiety da się wyczuć nawet poprzez jej garderobę. Koszula, którą pakuje do szpitala, jest właśnie pastelowo-żółta. W domu też jest widziana w żółtych strojach. Do kostiumów początkowo pasują nawet poszczególne elementy scenografii. W sypialni kobiety i jej męża Guya (John Cassavetes) widzimy tapetę z żółtym nadrukiem oraz żółte prześcieradło. Wszystkie te elementy świadomie nawiązują do wyraźnego szczęścia panującego w życiu nowożeńców. Wraz z biegiem wydarzeń w filmie pojawia się więcej czerwonego, a żółty schodzi na drugi plan. To właśnie jego zniknięcie przepowiada nadchodzące dramatyczne wydarzenia w dalszej części filmu. Taksówkarz (1976) W produkcji Martina Scorsese kolor żółty nawiązuje nie tylko do taksówki Travisa (Robert De Niro). Reżyser umiejętnie wykorzystał żółte światło, aby odzwierciedlić emocje głównego bohatera. Kiedy ten przemierza nocą nowojorskie ulice, na jego policzkach często odbija się ciepła barwa reflektorów. W ten sposób twórca odzwierciedlił kryzys emocjonalny postaci. Na początku filmu Travis ma wyraźne problemy z zaufaniem i woli przebywać we własnym towarzystwie. Marin Scorsese nieprzypadkowo wybrał również właśnie taksówkę do swojego filmu. Jej żółto-czarne barwy przywołują na myśl kolory trucizny. Travis Bickle, pochłonięty nieustannym pędem miasta, sam obraca się w pewnego rodzaju toksycznej rzeczywistości. Pędząca taksówka reprezentuje życiowe złudzenia, które nieustannie podążają za głównym bohaterem w trakcie filmu. Billy Elliot (2000) Opowieść o ambitnym chłopcu, który podąża za swoimi marzeniami, doskonale współgra z założeniem koloru żółtego. Barwa idealnie odzwierciedla pragnienia głównego bohatera. Kiedy na początku filmu chłopiec układa własną choreografię przed śniadaniem, otaczają go poranne promienie słońca. Te nieprzypadkowo świecą tylko na niego. Stanowią wyraźny kontrast pomiędzy nim a otaczającą go rzeczywistością. Billy mieszka ze swoją rodziną w domu, w którym dominuje kolor niebieski. Melancholijna barwa kojarzy się zarówno ze smutkiem, jak i brakiem chęci do życia. Dlatego żółty pojawia się wokół chłopca wtedy, kiedy ten jest najszczęśliwszy. Choć w Billym Elliocie żółtego jest stanowczo za mało, jest on niezwykle istotny dla fabuły. Stephen Daldry świadomie wykorzystał go tylko na samym początku oraz na samym końcu filmu. W finałowej scenie ekran ponownie wypełnia żółte światło, które po raz kolejny skupia się właśnie na chłopcu. To żółty w niezwykle efektywny sposób obrazuje wygraną walkę Billy'ego ze wszystkimi przeciwnościami losu towarzyszącymi mu w jego historii.

Zielony

Zielony najczęściej kojarzy nam się z najpiękniejszą stroną natury. Twórcy - podobnie jak to było z kolorem pomarańczowym - wykorzystują zieleń do wywołania pozytywnych skojarzeń na ekranie. Ponadto zielony idealnie nadaje się do pokazania ironii. Umieszczając go w mrocznych lub dramatycznych scenach, twórcy mogą świadomie zmanipulować ich znaczenie. Czarnoksiężnik z Oz (1939) Kultowy musical na podstawie powieści L. Franka Bauma jest kolejnym dowodem umiejętnego wykorzystania koloru w filmie. Zielona barwa wysuwa się na pierwszy plan, kiedy na ekranie pojawia się postać Złej Czarownicy z Zachodu. Jej dość stereotypowa, zielona twarz trafnie odzwierciedla podły charakter. Kolor zielony wypełnia kard także w innych scenach. Kiedy Dorotka (Judy Garland) wraz z przyjaciółmi wkracza do szmaragdowego miasteczka, naszym oczom ukazują się intensywnie zielone mury. Zarówno autor oryginalnej powieści, jak i twórcy ekranizacji, świadomie wybrali dla nich właśnie kolor zielony. Kojarzy się z przyjemną stroną natury. Dzięki temu nie do końca oddaje mroczną atmosferę panującą w miasteczku. Dlatego też liczne okrucieństwa czarownicy można śmiało traktować z dystansem. Amelia (2001) Zielone elementy scenografii są zdecydowanie motywem przewodnim w produkcji Jean-Pierra Jeuneta. Odnoszą się bezpośrednio do emocji odczuwanych przez tytułową bohaterkę. Kiedy Amelia (Audrey Tautou) przechodzi przemianę i postanawia uszczęśliwiać ludzi, w jej głowie pojawiają się same pozytywne myśli. To właśnie zielony, często w połączeniu z żółtym, odnosi się do jej szczęścia i nadziei na lepszą przyszłość. W Amelii zieleń nawiązuje też do natury. Autentyczne barwy otulające ekran pozwalają na jeszcze bardziej intensywne odczuwanie sympatii do głównej bohaterki. Garderoba Amelii nie stroni od zielonych ubrań. Twórca nie bez powodu ponownie wykorzystał potencjał koloru. Zielony kolor zapewnia nas bowiem, że Amelia naprawdę czuje się swobodnie wśród napotkanych na swojej drodze nowych znajomych.

Niebieski

W przeciwieństwie do pozostałych barw niebieski przywołuje głównie negatywne odczucia. Chłodna tonacja często odzwierciedla emocje bohaterów pogrążonych w szarej rzeczywistości. Im ciemniejszy lub chłodniejszy ton niebieskiego, tym bardziej melancholijną energię wytwarza się na ekranie. Intensywniejsze odcienie niebieskiego mogą kojarzyć się z intelektem lub lojalnością. Dlatego też jest on niewątpliwie bardziej wymagającą barwą. Twórcy najczęściej wykorzystują go do bardziej emocjonujących wydarzeń, które wymagają od widza nieco głębszej analizy zachowań bohaterów. Skazani na Shawshank (1994) Niebieski towarzyszy głównemu bohaterowi już od początku filmu. Kiedy Andy Dufresne (Tim Robbins) trafia do więzienia, ekran wypełniają bladoniebieskie kostiumy skazanych. Stroje zostały świadomie utrzymane w typowych, więziennych barwach, tworząc autentyczną scenografię. Frankowi Darabontowi udało się utrzymać film w kolorystyce, która odzwierciedla przedstawioną w nim historię. Nawiązuje ona bezpośrednio do melancholijnej i pozbawionej nadziei atmosfery, która otacza Andy'ego. Choć momentami ma on nadzieję na poprawę swojej sytuacji, klimat scenografii wcale nie podziela jego entuzjazmu. Wraz z nim znajdujemy się w samym centrum pozbawionej koloru rzeczywistości. Dlatego też reżyser wyłamuje się z szaro-niebieskiej kolorystyki dopiero na koniec filmu. To właśnie wtedy widzimy intensywnie błękitne morze, zwiastujące początek nowego życia bohaterów Andy'ego i Ellisa (Morgan Freeman). Requiem dla snu (2000) Kultowy dramat Darrena Aronofsky'ego nie bez powodu kojarzy się z zimną barwą. Twórca zabiera nas w poruszającą podróż przez życie czterech bohaterów. Każdy z nich zmaga się z niezwykle niebezpiecznym uzależnieniem od narkotyków. Niezależnie od zmieniającej się pory roku, kolor niebieski jest stale obecny w produkcji. Aronofsky przekazuje nam, że uzależnienie potrafi nieodwracalnie zmienić człowieka. Dlatego też bohaterom przez cały film nie udaje się uciec z otoczenia mrocznych kadrów. Nie pomaga nawet fakt, iż rzeczywistość za oknem w pewnym momencie staje się znacznie weselsza i przejawia bardziej intensywne odcienie niebieskiego. Szczególnie odzwierciedla to scena na molo, w której kadr wypełnia błękitne morze. Mimo pocieszającej perspektywy życia postacie pozostają w więzieniu własnego umysłu. Im bliżej są śmierci, tym więcej ciemniejszych odcieni niebieskiego pojawia się w scenach.

Fioletowy

Fioletowy, choć często przywołuje przyjemne skojarzenia, niesie za sobą najbardziej dramatyczne skutki. Kojarząca się z bogactwem barwa na ekranie dostarcza niewątpliwie silnych emocji. Najczęściej zwiastuje śmierć lub nieodwracalną metamorfozę poszczególnych bohaterów w filmie. Czas Apokalipsy (1979) Dramat wojenny Francisa Forda Coppoli przedstawia wzorowy przykład przepowiedzenia śmierci. Kiedy helikopter przelatuje nad dżunglą, w kadrze widzimy liczne kłęby dymu. Początkowo w scenie dominuje kolor pomarańczowy oraz zielony. Biorąc pod uwagę ich znaczenie, nic nie wskazuje na to, że za moment rozegra się dramat. Dopiero kiedy na ekranie niespodziewanie dołącza do nich fioletowy dym, zaczyna rozgrywać się prawdziwy dramat. Zaraz po jego pojawieniu w dżungli padają dwa strzały, od których bohaterowie umierają w tym samym czasie. Daleko od nieba (2002) W filmie Todda Haynesa Cathy Whitaker (Julianne Moore) musi na zawsze pożegnać się z mężem, którego kocha. Podczas pobytu w hotelu przypadkowo odkrywa, że ten zakochał się w innym mężczyźnie. Dlatego też w ostatniej scenie filmu Cathy ma na sobie fioletową chustę. To właśnie ona nawiązuje do towarzyszących jej emocji. Wygląda na to, że kobieta raz na zawsze rozliczyła się z przeszłością i jest gotowa rozpocząć zupełnie nowe życie. Kiedy po raz ostatni widzimy ją na ekranie, żegna się ze swoim przyjacielem Raymondem (Dennis Haysbert). Ten wspierał ją po separacji, co również wskazuje na zakończenie trudnego etapu.

To jest uproszczona wersja artykułu. KLIKNIJ aby zobaczyć pełną wersję (np. z galeriami zdjęć)

⇓ ⇓ Spodobał Ci się ten news? Zobacz nasze największe HITY ostatnich 24h

Skomentuj