„Humans”: sezon 1, odcinek 6

Twórcy "Humans" w końcu zajmują się rozwojem ludzkich postaci. Chodzi głównie o Laurę, która otwiera się przed córką, stawia się mężowi i podejmuje dobre decyzje. Wydarzenia ukazane w 6. odcinku pozwalają o wiele dokładniej spojrzeć na Laurę, która z podejrzliwej matki niemającej nic ciekawego do roboty staje się cierpiącą, wyrazistą kobietą, która boi się stracić córkę i potrafi poczuć taką sympatię do robota, że jest mu w stanie pomóc. To może się podobać. Gemma Chan jako Anita/Mia jest najjaśniejszym punktem serialu. Nie chodzi tylko o to, że wzbudza niezwykłą sympatię, ale też to, jak tworzy swoje postacie - jest to pod wieloma względami dopracowana kreacja, w której aktorka często opiera się na niuansach. Widząc jej przemianę w Mię, można od razu dostrzec, ile solidnej pracy Chan włożyła w tworzenie Anity, przejawiającej zaledwie odrobinę ludzkich emocji. [video-browser playlist="695709" suggest=""] Cieszy fakt, że w końcu, po 6 odcinkach dostajemy informacje o tym, czym jest Leo i jak w ogóle czujące roboty powstały. Do tej pory karmiono nas skrawkami, które w sezonie składającym się z zaledwie 8 odcinków wydają się niewystarczające. Udaje się całość przedstawić w sposób na pewno ciekawy, a wszystko sprawia wrażenie przemyślanego i dopracowanego. Problem w tym, że nadal nie wiadomo, do czego tak naprawdę to ma wszystko dążyć. Fajnie będzie oglądać relację Laury i dzieciaków z Mią, ale... to za mało na serial, który musi mieć jakiś większy cel. W 6. odcinku bardzo razi banalność w ukazaniu zachowania Joego Hawkinsa. Naturalnie będzie to tłumaczone albo zazdrością (podejrzenie, że jeden z nich to kochanek Laury?), albo próbą ochrony rodziny. Problem w tym, że żadne wytłumaczenie nie jest na tyle wiarygodne, aby zmazać niesmak, bo oto przecież w nadzwyczajne prosty sposób skomplikowano fabułę. Szkoda, bo takie zachowania postaci stoją poniżej poziomu "Humans". Decyzja Maxa i ucieczka Leo to pokłosie tego, co zrobił Joe - i niestety nie jestem w stanie emocjonować się tym, ponieważ sposób, w jaki do tego doprowadzono, wywołuje negatywne odczucia. Intrygują wątki Karen i Niski. Z jednej strony mamy policjantkę, która chce podjąć jakąś ryzykowną decyzję, więc przyznaje się partnerowi, że jest robotem. Jest to zaskakująco emocjonalne, ludzkie i być może nawet symboliczne wydarzenie. Z drugiej strony Niska w bardzo fajny sposób uczy się być bardziej ludzka. Jej rozmowy z doktorem ogląda się naprawdę z zaciekawieniem. Zobacz również: „Limitless” – nowy zwiastun "Humans" jest ciekawym, klimatycznym i znakomicie zagranym serialem. Szkoda jednak, że nie widać wyraźnego kierunku rozwoju fabuły. Sprawia to momentami wrażenie, jakby sami twórcy nie wiedzieli, do czego to wszystko ma doprowadzić.

„Humans”: sezon 1, odcinek 6 – recenzja