Biada Babilonowi: przeczytaj fragment klasyka science fiction

Ukazała się kolejna książka w ramach serii Wehikuł Czasu. Powieść Biada Babilonowi, oryginalnie wydana w 1959 roku, to historia o świecie po wojnie atomowej napisana przez amerykańskiego pisarza Pata Franka. Będzie to pierwsze wydanie tej powieści w Polsce. Wehikuł Czasu to kolekcja klasycznych utworów science fiction, które wprowadza nasz rynek Dom Wydawniczy Rebis. W jej ramach ukazały się m.in. książki takich autorów jak Isaac Asimov, Arthur C. Clarke, George Orwell, Brian W. Aldiss czy Frank Herbert. Łącznie seria liczy już ponad trzydzieści tomów. Dom Wydawniczy Rebis udostępnił fragment powieści Biada Babilonowi, na który składa się odautorska przedmowa oraz pierwszy rozdział w przekładzie Zbigniewa A. Królickiego. Znajdziecie go pod opisem książki. Miłej lektury.

Biada Babilonowi - opis książki

"Biada, biada, wielka stolico, Babilonie, stolico potężna! Bo w jednej godzinie sąd na ciebie przyszedł!” Ta pochodząca z Apokalipsy św. Jana zapowiedź końca świata się spełnia. Wybucha wojna atomowa między USA a ZSRS, sowieckie głowice jądrowe niszczą najważniejsze amerykańskie miasta i bazy wojskowe, a dziesiątki milionów Amerykanów giną. Ludzie pozostali przy życiu muszą zmagać się z głodem, chorobami, promieniowaniem i codzienną brutalnością. Mimo to niewielka społeczność Fort Repose, nadrzecznego miasteczka w środkowej Florydzie, wierzy, że warto walczyć o coś więcej niż tylko o przetrwanie. Są przekonani, że wszystkie problemy da się rozwiązać dzięki odwadze, ciężkiej pracy, determinacji, dobrej woli i wierze w człowieka…

Biada Babilonowi - fragment

Przedmowa

Mam znajomego, emerytowanego fabrykanta i bardzo pragmatycznego człowieka, którego ostatnio zaczęły niepokoić napięcia międzynarodowe, rakiety międzykontynentalne, bomby wodorowe i tym podobne rzeczy. Pewnego dnia, wiedząc, że pisałem o sprawach dotyczących wojskowości, zapytał mnie: — Jak pan myśli, co by się stało, gdyby Ruscy zaatakowali nas znienacka — no wie pan, tak jak Japończycy Pearl Harbor? Sam się nad tym zastanawiałem. Niedawno wróciłem z Offutt Field, gdyż zostałem oddelegowany przez gazetę do głównej kwatery Dowództwa Lotnictwa Strategicznego, kilku jego baz oraz ośrodka badań rakietowych na przylądku Canaveral. Co więcej, omawiałem taką ewentualność z kilkoma bystrymi brytyjskimi oficerami sztabowymi. Brytyjczycy dłużej niż my żyją w cieniu rakiet z głowicami jądrowymi. Ponadto doskonale pamiętają lotnicze bombardowania miast, tak samo jak Niemcy i Japończycy.

Zobacz galerię

Źródło: Rebis

Człowiek wstrząśnięty widokiem eksplozji dwutonowej bomby burzącej ma konkretny układ odniesienia. Może porównać skutki uderzenia jądrowego z tym, co zna z doświadczenia, mimo że wybuch bomby wodorowej jest milion razy silniejszy. Dla kogoś, kto nigdy nie poczuł skutków eksplozji bomby, jest ona tylko pustym słowem. Grzyb atomowy jest czymś, co widuje się w telewizji. Nie czymś, co zmienia cię w popiół w jednej milisekundzie. Tak więc tylko nieliczni Amerykanie są w stanie to sobie wyobrazić, w przeciwieństwie do Brytyjczyków, Niemców i Japończyków. I tylko Japończycy w pełni rozumieją, czym jest termonuklearna eksplozja i promieniowanie. Tak więc było to istotne pytanie. Udzieliłem na nie zdawkowej odpowiedzi, która okazała się dość konserwatywna w porównaniu z niektórymi oficjalnymi prognozami opublikowanymi później. Powiedziałem: — Och, myślę, że zabiliby pięćdziesiąt lub sześćdziesiąt milionów Amerykanów, ale sądzę, że wygralibyśmy tę wojnę. Zastanowił się nad tym, po czym rzekł: — Och! Pięćdziesiąt lub sześćdziesiąt milionów zabitych! Jakiż wywołałoby to kryzys! Wątpię, by w pełni rozumiał charakter i rozmiary tego kryzysu — i dlatego napisałem tę książkę.

1959