Czerń nie zapomina to piąty tom serii fantasy Agnieszki Hałas pt. Teatr węży. Jest to finał cyklu o Krzyczącym w Ciemności, która powstawała na przestrzeni kilkunastu lat. Powieść od kilku dni jest w sprzedaży.
Dom Wydawniczy Rebis udostępnił początek powieści Agnieszki Hałas. Przeczytajcie fragment Czerń nie zapomina:
PROLOG
Kiedy bogowie postanowili opuścić świat ludzi, rozpięli nad nim Zmroczę – czarodziejską zasłonę chroniącą przed wrogami z krain astralnych. Ofiarowali też śmiertelnikom magię, ufając, że te dwa pożegnalne dary wystarczą, by zabezpieczyć ludzkość przed demonami i innymi zagrożeniami z obcych wymiarów.
W Siedmiu Krainach przez wieki istniały dwie równoprawne szkoły magii, srebrna i czarna. Posługiwały się wspólnym językiem zaklęć, lecz miały odmienne systemy wartości, założenia i cele.
Srebrni magowie, horos kai, nazwali swe bractwo Elitą. Wierzyli, że najwyższą powinnością człowieka obdarzonego mocą jest dążenie do doskonałości poprzez ścisłą dyscyplinę. Szkolenie przyszłych członków Elity zakładało staranne kształtowanie umysłu i ciała już w dzieciństwie, by w kontrolowany sposób obudzić magiczny dar, a później sterować jego rozwojem.
Czarni magowie, t’hael, rozpoczynali naukę dopiero po spontanicznym przebudzeniu daru we wczesnej dorosłości. Ich bractwo nie miało nazwy, ścisłej reguły ani wspólnej filozofii. Kładli nacisk na indywidualizm i poszukiwanie własnej drogi.
Obie szkoły przez wieki rywalizowały ze sobą, lecz przestrzegały przy tym praw, które ustanowili bogowie. Zgodnie pilnowały, by Zmrocza pozostawała w równowadze zwanej Ekwilibrium, gdyż tylko wówczas pełni swą kluczową funkcję bariery między światem ludzi a sferami astralnymi. Z upływem stuleci wszakże stabilność Zmroczy stopniowo, lecz nieubłaganie malała, jej struktura coraz częściej ulegała groźnym zaburzeniom. Niektórzy twierdzą, że był to pierwszy sygnał, iż zamysły bogów nie ziściły się tak, jak należy.
A potem nastąpiła katastrofa znana jako Skażenie.
Każde dziecko w Siedmiu Krainach zna opowieść o pojedynku między potężnym srebrnym magiem, zastępcą arcymistrza Elity, a arcymistrzynią czarnej szkoły. Mało kto pamięta odpowiedź na narzucające się pytanie: czemu dwie tak wysoko postawione osobistości starły się w walce, skoro horos kai i t’hael przez stulecia starannie unikali konfliktów, by nie zagrażać równowadze Zmroczy?
Wytłumaczenie jest proste: feralny pojedynek stanowił pokłosie turnieju, który odbył się w imię nauki i wiedzy. Grupa magów obu barw spotkała się w specjalnie stworzonej w tym celu enklawie w odległym zakątku sfer, by walki nie wpłynęły na Ekwilibrium. Gospodarzem zawodów był mistrz Ferlian ar Kyth. Dziewięcioro srebrnych magów i dziewięcioro czarnych miało się zmierzyć w walce celem ustalenia, czyje umiejętności okażą się większe. Zawodnicy zostali wyłonieni drogą losowania. Jednakże dziewięć pojedynków nie przyniosło rozstrzygnięcia: cztery wygrali horos kai, cztery t’hael, a ostatni zakończył się remisem. Gdy drugi dzień turnieju chylił się ku wieczorowi, padła propozycja, aby spomiędzy obecnych wylosować jeszcze jedną parę oponentów.
Źródło: Rebis
Ku zaskoczeniu wszystkich z misy wyciągnięto nazwisko Tileada Tiriaca, zastępcy arcymistrza Elity. Zdumienie wzrosło, gdy okazało się, że jego przeciwniczką ma być Nepenthe Ri Araine zwana Czarną Lilią, arcymistrzyni t’hael. Sędziowie turnieju mimo gwałtownych protestów unieważnili losowanie i ogłosili remis.
Nastroje po tak zakończonych zawodach były burzliwe. I kiedy Tilead Tiriac wkrótce potem oficjalnie wyzwał Nepenthe Ri Araine na honorowy pojedynek, ta przyjęła wyzwanie. Była arcymistrzynią, nie musiała ubiegać się o niczyje pozwolenie, a odmowa zostałaby uznana za tchórzostwo.
Nie ma pewności, gdzie dokładnie odbyło się ich starcie, gdyż zachowały się na ten temat sprzeczne relacje. Wiadomo, że przebiegało na oczach zebranych tłumnie przedstawicieli obu szkół. Jednakże nikt nie przewidział tego, co nastąpiło: zamiast Tileada do walki stanął ukryty pod jego postacią demon z Otchłani. Cisnął zaklęcie, które śmiertelnie ugodziło Nepenthe Ri Araine, a jej śmierć uruchomiła klątwę – jedną z najpotężniejszych klątw w dziejach magii. Ów czar, niczym dłuto kaleczące marmurową rzeźbę, trwale zmienił to, co przed tysiącleciami stworzyli bogowie: zburzył harmonię między srebrną a czarną mocą, naznaczając czerń skazą. Niebo pociemniało, spadł deszcz popiołu, a wszyscy t’hael w Siedmiu Krainach stopniowo, lecz nieubłaganie zaczęli tracić zmysły.
Istnieją rozbieżne doniesienia na temat długofalowych skutków tej klątwy. Nie na wszystkie ofiary zadziałała z jednakową siłą. Niektórzy z dotkniętych nią doświadczyli jedynie przemijających zaburzeń świadomości i równowagi psychicznej. Nie ma wszakże wątpliwości, iż u kilkudziesięciu czarnych magów spowodowała nieuleczalne szaleństwo, czego efektem były niezliczone ofiary śmiertelne i olbrzymie zniszczenia.
W kolejnych latach przypadki niebezpiecznych obłąkań powtarzały się regularnie, za każdym razem zbierając tragiczne żniwo. Finalnie podjęto decyzję o rozwiązaniu czarnej szkoły i wyjęciu jej członków spod prawa we wszystkich Siedmiu Krainach. Choć na przestrzeni kolejnego stulecia Skażenie stopniowo słabło, czarny dar po dziś dzień niesie z sobą groźbę szaleństwa. Przyjęło się, by obciążonych nim nie nazywać już t’hael, lecz kaira , co w języku magów znaczy „Złodzieje Światła” lub „Złodzieje Życia”.
Los dopisał do pojedynku Tileada i Nepenthe jeszcze jedno smutne postscriptum. Wszyscy magowie, którzy byli jego świadkami, niezależnie od barwy, poumierali lub zginęli w ciągu następnych kilku lat – pojawiły się nawet głosy sugerujące, jakoby ciążyła na nich druga klątwa, niezależna od Skażenia. Stąd powszechna niewiedza, znaki zapytania i brakujące szczegóły, a także kłamstwa rozpowszechniane po fakcie przez fanatyków srebra.
<p>Kymil Dorpeiros, <i>Pojedynek, który zmienił losy świata, w: Nowa historia magii Siedmiu Krain</i>, dzieło zbiorowe pod redakcją Lyspera ar Adan, umieszczone przez Elitę na indeksie ksiąg zakazanych</p>
Naiwni, którzy sławią imiona czarnych magów sprzed katastrofy znanej jako Skażenie, nie pamiętają lub nie chcą pamiętać, że wychowankowie czarnej szkoły zawsze ochoczo bratali się z nieprzyjaciółmi rodzaju ludzkiego. Niech za przykład posłuży alkaryjska uzdrowicielka Arauke, która słynie z tego, że ocaliła swą ojczyznę od epidemii zgniłej gorączki i wyleczyła umierającego króla. Alkaryjczycy nie chcą wierzyć, że już jako młoda dziewczyna zaprzedała się Otchłani. To dzięki wsparciu i opiece demonów rozwinęła swój talent, a zapłatą były dusze wszystkich, których uzdrawiała. Byli uwalniani od chorób, lecz potem w ciągu kilku lat nieodmiennie tracili życie – czy to ginąc gwałtowną śmiercią, czy umierając bez widocznej przyczyny – a ich dusze wędrowały do Otchłani.
Arauke bardzo długo pozostawała bezdzietna, lecz gdy zapragnęła potomka, demony spełniły jej życzenie. Poczęła i urodziła dziecko, choć liczyła sobie wówczas ponad dwieście sześćdziesiąt lat. Jej córka Araine we wczesnej młodości również podpisała cyrograf z Otchłanią, otrzymując dar uzdrawiania, ale i piętno – białe plamy na ciele jako znak zawartej umowy.
Amaris ar Vanth, Prawda o skazie,
monografia wydana przez Elitę