Eternals jest pierwszym i zapewne nie ostatnim wysokobudżetowym filmem nakręconym przez Chloé Zhao. Wcześniej zdobyła Oscara za film Nomadland i nie sposób uciec od porównań tej produkcji z widowiskiem Marvela.
O Eternals napisano już wiele, bo dzieło to stwarza ciekawe tematy do dyskusji. Niewątpliwie duża w tym zasługa samej Chloé Zhao, której ścieżka kariery robi wrażenie. Na swoim koncie ma raptem kilka filmów niezależnych, a za jeden z nich udało jej się zdobyć trzy Oscary, w tym za najlepszy film i najlepszą reżyserię. Jeszcze zanim odbyło się wręczenie nagród Akademii Filmowej, reżyserka pracowała nad filmem Marvel Studios i dostała niezwykle trudne zadanie przedstawienia na ekranie Przedwiecznych, nieśmiertelnych istot wysłanych na naszą planetę z wielkiej rangi misją.
Na ile Eternals jest podobne do Nomadland? Nie mamy wątpliwości, że jej rękę czujemy w jednej z ostatnich scen, kiedy bohaterowie trzymają się za ręce na tle zachodzącego słońca. Trwa to długie minuty, a cięcie przychodzi dopiero po jakimś czasie. Czy jednak Zhao miała wpływ na starcia z Dewiantami w lesie? Czy decydowała o tym, jak nakręcić kilka scen z udziałem latającego Ikarisa? Nie zapomnijmy, że to jednak machina Marvel Studios, tworzona przez ogromny sztab ludzi, których podejście do realizowania scen akcji dobrze znamy. Możemy jednak zaryzykować tezę, że to jeden z bardziej autorskich filmów w ramach tego świata. Dzięki stylowi Zhao jest zupełnie inny.
Disney
Na chwilę przed premierą Kevin Feige, szef Marvel Studios, zapewniał, że będzie to film wizualnie daleki od tego, do czego przyzwyczaiły nas inne produkcje z logo Domu Pomysłów. Był dumny z pracy wykonanej przez Zhao i chwalił jej determinację do kręcenia w prawdziwych lokacjach. "Tu nie chodziło o to, że chciała nas wyciągnąć ze świata green screenów, które są podstawą naszych filmów. Taki jest po prostu styl reżyserki i operatorów, Bena i Josha - komentował Feige.
O stylu Zhao najlepiej świadczą jej filmy. Po swoim fabularnym debiucie w 2015 roku filmem Songs My Brother Taught Me zwróciła na siebie uwagę kolejnym projektem zatytułowanym Jeździec z 2017 roku. Historia opowiadała o mężczyźnie, który chciał wziąć udział w rodeo po strasznym wypadku. Widzowie mogli w obu tych filmach dostrzec talent Zhao - doskonale poruszała się w przestrzeni i chwytała krajobraz. Umieszczała w kadrze bohaterów i jednocześnie kładła nacisk na filozoficzną naturę danego zagadnienia. Dbałość o detal i humanistyczne podejście sprawiły, że stała się rozchwytywaną w USA reżyserką. Początkowo miała kręcić Czarną Wdowę, ale Frances McDormand gotowa była wówczas do ruszenia na plan Nomadland i właśnie ten projekt został wybrany przez Zhao. Opowiadał o kobiecie, która wraz z innymi nomadami podróżuje przez USA w kamperach i chwyta się dorywczych prac. Ostatecznie film z udziałem Scarlett Johansson przypadł Cate Shortland, ale reżyserka przekonywała Disneya, że jest odpowiednią osobą do nakręcenia filmu o Eternals.
Podjęto niezwykle odważną decyzję, aby reżyserka niemająca wcześniej do czynienia z wielkimi widowiskami stworzyła film o licznej drużynie nieśmiertelnych istot, których przeznaczeniem było doprowadzenie do takiego stanu populacji, aby na jej zgliszczach mógł urodzić się nowy Celestial. W późniejszych wywiadach, Zhao podkreślała liczne podobieństwa między Nomadland i Eternals. I nie chodzi tylko o styl wizualny, naturalne, długie ujęcia i skupienie się na bohaterze znajdującym się w kadrze, ale także o ukazanie istoty Przedwiecznych. Być może Feige lub ktoś inny w Disneyu zauważył, że niezbędna będzie artystka, która potrafi z wyczuciem podejść do istot z dużym bagażem doświadczeń.
Przy tworzeniu Nomadland Zhao towarzyszył wiersz Williama Blake'a, zatytułowany Wróżby niewinności.
Zobaczyć świat w ziarenku piasku,
Niebiosa w jednym kwiecie z lasu.
W ściśniętej dłoni zamknąć bezmiar,
W godzinie - nieskończoność czasu.
To w pewnym sensie jest właśnie podróż Fern, wchodzącej w naturę społeczności, aby stać się częścią czegoś większego, a tym samym wyleczyć się z wcześniejszych traum. Podobnie jest przecież w przypadku Eternals - mamy Przedwiecznych poszukujących swojego miejsca u boku ludzi. Próbują się zaadaptować i dobrze zrozumieć naszą planetę. W Nomadland reżyserka postarała się o dokumentalny charakter całości pod kątem fabularnym i wizualnym. Szczególnie ten pierwszy element swojej twórczości, przyrównuje do poezji. Opowiada o sytuacjach i zdarzeniach za pomocą emocji, bardzo często nieuchwytnych i trudnych do zdefiniowania. To jak z wierszem, który ma liczne interpretacje, ale sami jako odbiorcy możemy podejść do niego subiektywnie, na bazie własnych emocji próbować odkryć jedną z prawd. Eternals daje takie samo pole do interpretowania, rozmyślania nad wyborami Przedwiecznych, skupiania się na ich motywacjach i próbach zrozumienia.
Jednym z podobieństw na pewno jest kręcenie w prawdziwych lokacjach, przez co film ma inny charakter niż reszta produkcji Marvela. Zhao chciała kręcić w praktycznych, zabudowanych scenografiach i jeszcze w trakcie realizowania zdjęć do Eternals, docierały do nas fotosy z konstrukcji np. Babilonu, który robił imponujące wrażenie. Zhao miała zamiar stworzyć film namacalny, realny i bardziej prawdziwy.
Ważne jest także jej podejście do aktorów. McDormand stała się Fern, wchodząc w społeczność nomadów i za swoje poświęcenie została nagrodzona Oscarem. Reżyserka tego samego oczekiwała od aktorów w Eternals. Chciała, by nie myśleli o wcześniejszych filmach, nie zwracali uwagi na inne elementy otoczenia, ale skupili się na swoich postaciach, odpowiedzieli sobie na pytanie - kim jestem? Zhao postawiła też na spontaniczność, zwłaszcza w kontekście postaw bohaterów. Zauważyła w trakcie kręcenia, że jest świetna chemia między Druigiem i Makkari, więc dokonała zmian, aby mocniej zaakcentować ten związek na ekranie.
Zhao wprowadziła swój charakterystyczny styl do MCU i nie chodzi tylko o długie ujęcia, ale też podejście do zagadnień fabularnych i sposobu prowadzenia aktorów, co zaowocowało bardzo ciekawymi relacjami wewnątrz grupy. Nawet jeśli jej film nie wszystkim przypadł do gustu, to bez wątpienia podjęła się próby, która zaowocowała jednym z bardziej nietypowych widowisk. A to w obliczu robionych często na jedno kopyto produkcji jest odświeżające. Śmiała próba, choć nie do końca udana. Mam nadzieję, że nie zamknie drzwi przed kolejnymi szansami dla twórców o specyficznej poetyce.