Muzyka w filmach może pełnić różne role – od ledwie słyszalnej ilustracji dialogów po bycie kluczowym elementem do zrozumienia sceny. Na pierwszy plan wybija się najczęściej w musicalach lub filmach o artystach. Czasem zdarzają się jednak reżyserzy, który przykładają do warstwy dźwiękowej baczną uwagę, nawet jeśli poruszana tematyka zupełnie tego nie wymaga.
Stanley Kubrick zrezygnował z kompozycji napisanych specjalnie dla swojego filmu i postanowił sięgnąć po muzykę klasyczną, a konkretnie twórczość Richarda i Johanna Straussów. Otwierający film poemat symfoniczny "Also sprach Zarathustra" szybko zdobył ogromną popularność, podobnie jak słyszany później walc "Nad pięknym modrym Dunajem". Klasyczne kompozycje uzupełniały zaś modernistyczne utwory Györgya Ligetiego oparte na tzw. mikropolifonii. Kubrick zawsze poświęcał uwagę muzyce, ale nigdy nie była ona w jego filmach wyraźniejsza niż w Odysei kosmicznej.
Scarface
1983
Chłodno przyjęty w chwili premiery film wraz z kolejnymi latami zyskiwał coraz większe grono zwolenników i dorobił się nawet statusu kultowego. Brian De Palma zszokował wszystkich brutalnością i wulgarnym językiem, ale to, co w pamięci widzów wyryło się najbardziej, to warstwa audiowizualna filmu. Krzykliwa scenografia i dekoracje w połączeniu z równie wyrazistą ścieżką dźwiękową wzniosły dzieło De Palmy na kolejny poziom. Nic dziwnego, że twórcy Grand Theft Auto: Vice City dziewiętnaście lat później tak mocno się tym filmem inspirowali. Miks disco, synth popu i nowej fali jest po prostu ponadczasowy.
Czytaj także: Od gangstera do milionera. O cyklu "GTA"
Można lubić serię o wściekłych ludziach i szybkich samochodach lub nie, ale nie sposób przejść obojętnie obok utworów użytych w tych filmach. Fantastyczna mieszanka rapu, hip-hopu i elektroniki doskonale współgrała z efekciarską warstwą wizualną w postaci wszechobecnych neonów i dynamicznej akcji. No i zostawała w głowach widzów na długo po seansie, czego nie można powiedzieć o bohaterach i fabule.
Pulp Fiction
1994
Wprawdzie tu mógłby się znaleźć dowolny film Quentina Tarantino, ale to właśnie w Pulp Fiction amerykański reżyser wykorzystał muzykę chyba najbardziej efektownie. U twórcy Django soundtrack i score to zazwyczaj jedno – nie zleca on komponowania żadnej muzyki specjalnie pod swój obraz, lecz korzysta z już gotowych utworów. Ich dobór jest jednak kluczowy, nie ma mowy o przypadkowości. Każdy utwór pełni w filmie określoną rolę, nawet jeśli pojawia się zaledwie na chwilę.
Tron: Legacy
2010
O ile film spotkał się z mieszanymi opiniami widzów i krytyków, to nie było nikogo, komu nie podobałby się soundtrack. Skomponowana przez Daft Punk muzyka była połączeniem charakterystycznych dla niego elektronicznych brzmień z tradycyjnie wykorzystywaną w kinie orkiestrą symfoniczną. To właśnie warstwa dźwiękowa narzucała rytm całemu filmowi, sprawiając, że wydawał się on być właściwie jednym wielkim teledyskiem do soundtracku. Niektórzy twierdzą nawet, że muzyka do Tron: Legacy to najlepszy album francuskiego duetu.
Czytaj także: Co z sequelem "TRON: Dziedzictwo"?
Drive
2011
Film Nicolosa Windinga Refna nie tylko się ogląda, jego się też słucha. Pojawiający się na początku "Nightcall" Kavinsky’ego narzuca styl reszcie obrazu, a jest to styl powolny, eteryczny i przy tym iście wyjątkowy. Ambientowe, minimalistyczne i opierające się na syntezatorze melodie wraz z wysublimowanymi kadrami potęgują wrażenie surrealistycznego świata, w jakim żyją bohaterowie.
Moonrise Kingdom
2012
Wes Anderson – podobnie jak wspomniany wyżej Refn – również buduje swój unikalny świat, bazując na niezwykle plastycznej warstwie wizualnej i dystynktywnej ścieżce dźwiękowej. Delikatne melodie Alexandre’a Desplat skomponowane specjalnie na potrzebny filmu mieszają się tutaj z szeregiem piosenek dobranych przez samego reżysera. Ich wzajemne oddziaływanie na siebie tworzy charakterystyczny dla tego twórcy magiczny realizm.
[image-browser playlist="583779" suggest=""]Drive dziś o 22.00 w AXN.