Mroczna estetyka, obietnica szalonej akcji i bezwzględnego rozlewu krwi – to adaptacja komiksu Marvela w sam raz dla fanów horrorów. Nie jestem zaznajomiona z komiksową wersją, a film z 1998 roku obejrzałam po raz pierwszy. Jak Blade: Wieczny łowca sprawdza się dziś?
Współczesne filmowe adaptacje komiksów są powszechnie lubiane i często doceniane przez fanów i krytyków. Koncepcje są różne: niektóre z nich stawiają na dobrą zabawę i szybką akcję, inne wyróżniają się mroczną atmosferą i poważnym, artystycznym tonem. Świetny Batman z 2022 roku zrobił niemałe wrażenie i zdobył pozytywne oceny, a widzowie dziś nie mają wątpliwości co do tego, że historie i postacie komiksowe mogą rozkwitnąć również na dużym ekranie. Nie zawsze jednak produkcje te były oceniane aż tak przychylnie. W czasach, kiedy twórców onieśmielała klątwa nieudanych adaptacji komiksowych, na ekranach w 1998 roku pojawił się Blade - Wieczny łowca. Ekranizacja komiksów Marvela zarobiła – sporo jak na tamte czasy – 130 milionów dolarów, odnosząc sukces na całym świecie. Mimo tego film ten odszedł w zapomnienie, znikając w cieniu bardziej popularnych superbohaterów. Podeszłam do Blade’a z pozytywnym nastawieniem – wydawało się, że będzie to idealny film akcji dla fanki horrorów, której wampiry i rozlew krwi nie są obce. Film po części odpłacił mi za to zaufanie – jednak w zupełnie innej formie, niż się początkowo spodziewałam.
W scenie otwierającej dostajemy zapowiedź historii tytułowego wiecznego łowcy. Na świat przychodzi chłopiec, którego matka w trakcie ciąży została ugryziona przez wampira. Ten ciekawy pomysł tworzy główny konflikt, gdyż umieszcza Blade’a na skraju dwóch światów, do których w pełni nie należy. Wątek ten rozwija się w filmie, przedstawiając bohatera walczącego z częścią swojej natury. Jego nienawiść wobec wampirów pcha całą fabułę do przodu, a złość ta jest tak intensywna, że nawet jako widz łatwo się w nią wczuć.
materiały prasowe
Muszę przyznać Blade’owi rację – wampiry tego świata są drażniące i niesympatyczne. Staje się to oczywiste już na początku dzięki scenie w klubie, w którym podczas tańca z pryszniców puszczony zostaje deszcz krwi. Zabawę psuje wieczny łowca, który pojawia się na miejscu zdarzenia i zaczyna walczyć z rozszalałą bandą. Jest to dobry początek, gdyż od razu staje się jasne, o co w tym filmie chodzi. Zbędne są rozbudowane dialogi czy wyraźnie zarysowane tło jakiejkolwiek z postaci. Blade broni się przede wszystkim dynamiczną akcją i rozlewem krwi.
Gdy zgładzone wampiry lądują w prosektorium, zwęglone, pozornie martwe ciało atakuje dwójkę pracowników szpitala. Jedną z poszkodowanych jest Karen, która mimo ugryzienia zostaje uratowana przez Blade’a. Akcja i fabuła od tego momentu stają się naciągnięte do granic absurdu. Bohaterowie skaczą między budynkami, przyjmują zastrzyki z czosnku, a także walczą i strzelają do siebie na ulicach. Przesadzone sceny miały swój urok, ale często powodowały u mnie rozbawienie połączone z irytacją. Doceniam jednak to, jak Blade bezwzględnie poświęca się czystej akcji, od której trudno oderwać wzrok.
Przesadzone sceny miały swój urok, ale często powodowały u mnie rozbawienie połączone z irytacją.
Największym problemem dla nowego odbiorcy może być to, jak chaotycznie i niespójnie zbudowany jest świat Blade’a. Wampiry czyhają w nim na każdym kroku, lecz zwyczajni obywatele wydają się tego nie zauważać. Potyczki na ulicach zostają zupełnie zignorowane mimo braku subtelności ze strony Blade’a, jego sprzymierzeńców czy samych wampirów. Zwykli ludzie podobno nie są świadomi istnienia krwiopijców, co udowadnia chociażby niewiedza Karen na początku filmu. Ma to jednak swoją zaletę: dzięki tym zgrzytom zrozumiałam, że to nie wiarygodność jest tutaj najważniejsza. Liczy się konflikt między małą drużyną Blade’a a wampirami, które walczą o coraz większą władzę i wpływy.
materiały prasowe
To właśnie postacie nadają tej historii najwięcej iskry i koloru. Blade może się podobać: przyciemniane okulary, twarda kamizelka i czarny, długi płaszcz. To idealny strój dla nieustraszonego łowcy wampirów. Wesley Snipes również wiedział, jak dodać komiksowej postaci osobowości i charyzmy. Jego nieustraszony bohater ma najlepsze cechy wampirów, ale nie zmaga się z tym, co je trapi. Ma własny zestaw problemów, przez co pozornie niepokonany łowca staje się bardziej ludzki i prawdziwy. Rozwój postaci Blade’a, choć chaotyczny, wydał mi się odpowiedni i na tyle sympatyczny, bym chciała kibicować mu od początku do końca. Bezwzględny zabójca wampirów w końcu pokazuje swoją prawdziwą, wrażliwą twarz – po prostu można go nie polubić.
Inne postacie są równie wyraziste. Karen na szczęście nie popada w schemat damy w opałach, lecz potrafi zawalczyć o siebie i swoje bezpieczeństwo. Jest zdeterminowana, aby nie przemienić się w wampira, a także pomaga Blade’owi w jego zmaganiach ze swoją dwojaką naturą. Pod koniec także rozwija swoją waleczną, zaciętą stronę, tworząc ciekawy duet z wiecznym łowcą. Mentor Blade’a również gra ważną rolę w walce z wampirami, która i dla niego jest powołaniem. Wszyscy członkowie tej trzyosobowej drużyny mieli własne pobudki i motywacje, lecz dobrze współpracowali ze sobą, mierząc się z ogromną grupą wampirów. Zaskoczyło mnie, że to właśnie więzi między bohaterami są jedną z największych zalet filmu. Dzięki nim jestem w stanie wybaczyć niektóre potknięcia fabularne czy przesadzone, dramatyczne sceny walk i ucieczek.
materiały prasowe
Deacon Frost, przywódca wampirów i główny złoczyńca, ze swoją bezwzględnością okazał się odpowiednim przeciwnikiem dla Blade’a. Konflikt między nimi ciekawił mnie od początku do końca, gdyż walka była wyrównana i zacięta. Ostateczny pojedynek jednak ocieka kiczem i irytuje pod względem wizualnym, ale na szczęście zamyka się też w sposób wystarczająco satysfakcjonujący. Nie miałam wątpliwości co do tego, komu kibicuję. Scena pod koniec, gdy Blade odzyskuje swoje okulary, jest jedną z najbardziej czarujących w całym filmie.
W porównaniu do dzisiejszych adaptacji komiksów, które biorą siebie o wiele bardziej na poważnie, wampiryczny chaos Blade’a bardziej bawi niż straszy. Co najdziwniejsze, w filmie opętanym szaloną akcją i rozlewem krwi to postacie dostarczyły mi najwięcej rozrywki. Historia ta zbyt często wymaga powstrzymania logicznego myślenia, by nie zwracać uwagi na ciągłe zgrzyty czy nieścisłości. Mimo wyraźnych wad Blade: Wieczny łowca jest więcej niż tylko reliktem z lat 90. To film akcji, który może spodobać się następnym pokoleniom fanów Marvela, a także zachęcić miłośników horrorów do zainteresowania się mroczną stroną komiksowych adaptacji.