Mam talent! bez Michała Kempy? Standuper nie chce już być prowadzącym

Chce odrzucić z mojego życia zawodowego te rzeczy, które służą mi wypełnianiu mojego portfela i niespecjalnie wnoszą coś do mojego życia. Takie, w których nie gram na siebie, tylko na jakiś program, instytucję czy telewizję. Chcę pójść w kierunku (…) niezależności, robienia dobrze sobie, a nie innym dookoła. Zamierzam wyczyścić głowę.

(…) to są takie rzeczy, które nie zajmują wbrew pozorom wiele czasu, na zasadzie, w ciągu roku to nie jest tak, że udział w jakimś programie rozrywkowym to jest, prawda, robota od poniedziałku do piątku albo przez cały tydzień ileś godzin dziennie. To jest skandalicznie mało czasu w porównaniu do na przykład pieniędzy, jakie się za to dostaje. Ale poziom takiego zaangażowania gdzieś w głowie, oczekiwań, stresów i też takich powiązań wizerunkowych różnych jest duży, to jest intensywne. (…) Wybieram wolność.

Nie pasowałem do końca, nie byłem tam taki, jaki powinien być taki prowadzący. Pomimo tego nawet jak momentami byłem, to mnie to za dużo kosztowało i nie byłem sobą. Za bardzo musiałem się do tego naginać. Po prostu wydaje mi się, że moje miejsce jest gdzie indziej.

(…) Ale jednak. Jakoś tak mam, że – nazwijmy to – w wymiarze egzystencjalnym to od jakiegoś czasu czuję się, jakbym kilkunastokilogramowy plecak na plecach nosił. Wiecie. Aż plecy bolo. W sensie, że coś ciąży i warto może to z tego plecaka wyjąć. Czy miałem talent do „Mam Talent”? Szczerze wątpię. At least I tried. Czy mam talent do innych rzeczy? Nie za dużo. Ale mam predyspozycje. To, to tak. Delikatne, ale jednak. Predyspozycje mam. Do kręcenia głupich wywiadów z gwiazdami. Do udawania „wnuka koleżanki Twojej babci” w „Szkle Kontaktowym”. Do robienia śmiesznych storiesów z podróży pociągiem (małe, a cieszy). Do pisania ckliwych postów na instagramie – o jak bardzo mam! (…) Zatem. Jestem rocznik 88, jestem w miarę dobrego zdrowia i mam predyspozycje. Rokuję. Starczy. A Talent Show niech prowadzą Ci, co się na tym znają. To już se tam Marcin niech wybierze. To była mimo wszystko piękna przygoda. Dziękuję Marcinowi za bycie wspaniałym starszym bratem, dziękuję Agnieszce, Asi, Jankowi, Wojtkowi, Kasi, Magdzie, Ani, Justynie, Gosi, Basi, Dżejsonowi, Matejowi, Filipowi, Gosi i całej masie ludzi, których poznałem, którzy mi pomagali, dzięki którym się serio bardzo dużo nauczyłem, ale też, dzięki którym się dobrze bawiłem. It was fun. Ale wiecie. You know. Idę dalej z dumą i podniesioną głową. (…)