Ostatnio stało się zasadą, że każdy odcinek Bez tajemnic rozpoczyna się od pacjenta w stanie zdenerwowania. W przypadku Konrada dotyczy to vloga jego dawnego przyjaciela z seminarium, który zarzuca mu tchórzostwo. Argument logiczny i zmuszający do myślenia, bo jak inaczej nazwać zachowanie Konrada, który nie był pewien swoich uczuć? Reakcja mężczyzny jest bardzo skrajna, emocjonalna, prawie agresywna, gdy Andrzej w pewien sposób przyznaje racje tej argumentacji.
Nie podoba mi się przedstawienie Kościoła w tym odcinku Bez tajemnic, bo popada to w skrajność. Twórcy zamiast pokazać tę instytucję w sposób obiektywny w myśl tego, że każdy kij ma dwa końce, podążają uparcie jednym kierunkiem, próbując wmówić widzowi, że jest to siedlisko zła i zepsucia. Opowieść Konrada o czasach w seminarium, gdzie większość osób była homoseksualistami razi, bo skupia się tylko na jednej stronie medalu. Czy tak trudno było powiedzieć coś o tym, że nie wszyscy są tacy ? Czemu pierwsze skrzypce ma tutaj odgrywać choroba instytucji? Zamiast skłonić do rozważań nad stanem Kościoła, odcinek wywołuje mieszane odczucia przez jednostronną sytuację.
Andrzej Wolski słusznie porównał to wszystko do korporacji i złamania tabu przez Konrada. To jest jeden z czynników, który doprowadza byłego księdza do wyrzucenia z siebie emocji. Pierwszy raz w terapii mężczyzny pojawiła się sytuacja, gdzie obecny jest monolog skupiający się praktycznie na wewnętrznych przeżyciach. Teraz już wiadomo, że powodem jest kryzys wiary albo nawet jej utrata, bo Konrad zaufał Bogu i gdy myślał, że zgodnie z Jego wolą podejmuje słuszną decyzję, ten odbiera mu Ewę. Nie trudno zauważyć, że bardziej przemawia przez niego żal, gniew niż prawdziwy kryzys wiary. Jest to jego wytłumaczenie na utratę kobiety, którą bez wątpienia kochał.
Odcinek przełomowy, pokazujący cały obraz problemu Konrada, ale... tak naprawdę kompletnie nic nie sugeruje jego rozwiązania. Ciekawe, co takiego wymyślą w finale tej terapii.