Misja: Podstawówka: sezon 2

Misja: Podstawówka utrzymuje jakość z pierwszego sezonu, bawiąc przede wszystkim uniwersalnym podejściem do problemów systemu edukacji. Jasne, fabuła osadzona jest w amerykańskiej rzeczywistości, ale poruszane są tu ponadczasowe tematy, które znają ludzie z wielu rejonów świata. Dzięki temu pokazanie wad oświaty sprawdza się i napędza historię, dając wiele niegłupich wątków. Czasem jest to satyra, a czasem serial całkowicie na serio. Twórczyni nie stawia na jeden rodzaj rozrywki i dzięki tej różnorodności jest wyśmienicie. A obok tego mamy wiele dobrych pomysłów na rozwój bohaterów, którzy w 2. sezonie wiele zyskują. Najważniejszą zaletą jest doskonała obsada. Również i w tym sezonie jest to serial komediowy w pełni oparty na świetnie dopasowanej grupie. To oni i ich wzajemne relacje perfekcyjnie się spisują – znów udowadniają, że dobrze rozłożone akcenty potrafią rozbawić w sposób szczery i niewymuszony. To naprawdę barwna grupa, a ich perypetie prowokują do śmiechu. Nigdy nie popadają w jakiejś błahe rejony, puste gagi czy banalne próby rozśmieszenia. To mocna zaleta zarówno pierwszego, jak i nowego sezonu. Jednym z kluczowych wątków jest relacja Janine i Gregory'ego. Praktycznie od pierwszego sezonu wiemy, że rozwinie się w coś więcej niż przyjaźń, więc nie zadajemy pytania "czy?", ale "kiedy?" i "jak?". Twórcy pozwalają sobie spokojnie, skrupulatnie i pieczołowicie pracować nad tą relacją. Tak, by w kluczowym momencie doszło do kulminacji, która pod kątem emocjonalnym będzie strzałem w dziesiątkę. Może niektórzy uznają, że wątek ten jest niepotrzebnie przeciągany, ale trzeba przyznać, że daje sporo emocjonalnej satysfakcji. Jesteśmy w stanie kibicować temu duetowi, który spotyka sporo przeciwności losu na swojej drodze. Misja: Podstawówka w 2. sezonie to serial uroczy, uniwersalny i unikający niepotrzebnych stereotypów. Ludzki i emocjonalny, kiedy trzeba, a przede wszystkim naprawdę zabawny. To obecnie najlepszy serial komediowy, a 2. sezon to tylko potwierdza.

Misja: Podstawówka: sezon 2 - recenzja