The Disaster Artist – recenzja filmu [American Film Festival]

„Byłoby idiotyzmem tego nie zrobić” – tak James Franco tłumaczył pomysł zrealizowania, przez wielką wytwórnię, wysokobudżetowego obrazu o niskobudżetowym niezależnym dziele, który gremialnie uznano za najgorszy film w historii. Deklaracja ta ustawia nas na odpowiednie tory przed odbiorem The Disaster Artist – to obraz stworzony z pasji do kina i oddający hołd jednemu z najbardziej pokrętnych umysłów, z których zrodził się pomysł na film. Jak można się spodziewać, Franco udaje się zrobić wszystko lepiej, czyli – jak na film o The Room przystało – gorzej. Lata 90., San Francisco. Tommy Wiseau, ekscentryczny czterdziestoparolatek o dziwnym akcencie, marzy o karierze aktorskiej. Jego idolami są Marlon Brando z Tramwaju zwanego pożądaniem i James Dean z Buntownika bez powodu. Po tym jak raz za razem – wraz ze swoim przyjacielem, Gregiem Sestero – ponosi w Hollywood zawodowe porażki, postanawia napisać, wyreżyserować i wyprodukować swoje opus magnum – The Room. James Franco – wytworny i wszechstronny filmorób – opowieść o tragicznym twórcy zaczyna na długo przed procesem powstawania wspomnianego dzieła. Kluczowe jest bowiem to, co pcha Tommy’ego do stworzenia pokracznego filmu oraz dziwaczna relacja łącząca Wiseau i Sestero – toksyczna, lecz napędzająca dwóch nieudaczników, którzy marzą o tym, by znaleźć się na szczycie. Przy okazji zaś twórcy mogą podrzucać smaczki, które fani The Room rozpoznają natychmiast – w końcu mówimy o kultowym filmie. Fan-serwis danie główne serwuje zaś, gdy mamy okazję zobaczyć sceny odtworzone jeden do jednego. Szczerze powiedziawszy, ogląda się je z większym zażenowaniem i niesmakiem niż pierwowzór. Sam proces powstawania filmu odbywał się w patologicznych warunkach, porównywalnych do tych, w których znaleźli się bohaterowie filmu Wiseau. To jednak nie reżyseria jest największym atutem The Disaster Artist, lecz aktorstwo. James Franco w roli dziwacznego reżysera/scenarzysty/producenta/aktora/psychola jest zdecydowanie najjaśniejszym punktem filmu. Po(d)kręcony akcent, charakterystyczna poza, długie kruczoczarne, tłuste włosy i niezapomniany śmiech to tylko kilka z wielu charakterystycznych cech, dzięki którym Franco roztopił się w postaci Wiseau. Wychodzi mu to tak dobrze, że Jamesa bardziej w tym filmie przypomina jego brat, Dave Franco, który wcielił się w Sestero. Wychodzi mu to tak dobrze, że gdy wchodzi na plan The Room, tak znakomicie odgrywa źle grającego Tommy’ego, że efekt balansuje na granicy geniuszu i artystycznej zbrodni. The Disaster Artist jednak nie stara się za wszelką cenę ośmieszyć Wiseau – jego film robił to doskonale przez ponad dekadę. Franco za to stara się znaleźć źródło jego fascynacji kinem, a także z podziwem wręcz spogląda na zmagania artysty, by doprowadzić swój projekt do końca. Z resztą reżyser filmu może identyfikować się z Wiseau z czasów, gdy ten próbował zbudować swoją karierę. Franco przez lata był enfant terrible hollywoodzkiego kina i trudno rozpatrywać jego twórczość w konkretnym kluczu – składa się ona zarówno z niezwykle ambitnych pozycji, jak i kompletnie pomijanych. Tak jak Wiseau, podobnie Franco stworzył film z pomocą przyjaciół (obowiązkowy Seth Rogen, a także brat Dave z żoną, Alison Brie), a rozmiar ich ego z pewnością jest porównywalny. Różnica polega na tym, że The Disaster Artist zdobywa festiwalowe nagrody, a na The Room można się załapać w każdym wielkomiejskim kinie w piątkowy wieczór. Powiedziałbym, że skala sukcesu jest równie odpowiednia.