Wydawnictwo Marginesy – kontynuując swój projekt wydawniczy, wznawiający dzieła Hemingwaya w nowym przekładzie – zachęca nas tym razem do sięgnięcia po mało znany utwór autora Zaś słońce wschodzi. Skromna objętościowo minipowieść Wiosenne wody to parodystyczny utwór wymierzony w styl i osobę Sherwooda Andersona – mentora i przyjaciela Ernesta. Książka zaskakuje wartkim przebiegiem akcji, nieszablonowymi bohaterami, których ruchy trudno przewidzieć, oraz stylem – pełnym powtórzeń, pytań retorycznych, not odautorskich wtrącanych pomiędzy kolejne części utworu. Nagromadzenie tych elementów uderza bezpośrednio we wspomnianego Sherwooda Andersona i jego bestsellerową powieść Dark Laughter (Mroczny śmiech). Hemingway, by uwolnić się od porównań z mentorem, wyprowadził celny cios. Nie spodziewał się jednak, że jego siła pośle ostatecznie ich przyjaźń na deski. Innym celem, stojącym za napisaniem tej książki, była chęć zerwania umowy z ówczesnym wydawcą, do którego autor Wiosennych wód miał pewne zastrzeżenia. Rozwinięcie obu tych tematów, jak i tuzin innych filologicznych eksplikacji ułatwiających lekturę, znajdziemy w posłowiu od tłumacza – Adama Pluszka.
Źródło: Marginesy
To prosta i szczera historia – jak niemal wszystko, co wychodziło później spod pióra Hemingwaya – lekko poszarpana chronologicznie, z odautorskimi wtrąceniami pomiędzy kolejnymi (czterema) częściami. Opowiada o dwóch młodzieńcach, Scrippsie i Yogim, poszukujących swojego miejsca w powojennej Ameryce – zarówno ekonomicznego, jak i egzystencjalnego. Ich losy splatają się w fabryce pomp w Petoskey, w stanie Michigan, gdzie w towarzystwie rdzennych Amerykanów ciężko pracują na chleb, oddając się po pracy miejscowym atrakcjom. Jedną z takich atrakcji jest okoliczna jadłodajnia, w której poznajemy Mandy i Dianę – kelnerki rywalizujące o względy nowego pracownika fabryki – Scrippsa.
Brygadzista włożył palec do ust, żeby go zwilżyć, i uniósł. Poczuł na nim ciepłą bryzę. Potrząsnął głową ze smutkiem i uśmiechnął się do mężczyzn, może nawet trochę ponuro.

- No cóż chłopcy, to zwykły chinook – powiedział.

Robotnicy, w większości bez słowa, odwiesili narzędzia. Na wpół ukończone pompy powędrowały na półki. Mężczyźni jeden za drugim skierowali się do umywalni, jedni rozmawiali, inni milczeli, kilku mamrotało coś pod nosem.

Z zewnątrz przez okno dał się słyszeć indiański okrzyk wojenny.

Hemingway nie przebiera w środkach, nie prowadzi wojen podjazdowych, jego bohaterowie wprowadzani są na scenę równie błyskawicznie, jak frazy padające potem z ich ust i podejmowane przez nich akcje, którymi zagęszczają wąską przestrzeń prowincjonalnego miasteczka. W tym tyglu szybko dochodzi do silnych zauroczeń, walk o względy i rozczarowań. Podczas gdy Scrippsowi sprawy miłosne układają się po myśli, o tyle Yogi dręczony jest wspomnieniami i traumą, przez które nie potrafi na powrót wykrzesać z siebie pożądania. Popadłszy w melancholijny nastrój, błąka się po mieście, wplątuje w niebezpieczne sytuacje i igra – przynajmniej w myślach – z własnym życiem. W końcu jednak i jemu ciepły chinook zsyła odpowiedzi na dręczące go wciąż pytania.
Yogi Johnson nie słuchał. Coś w nim pękło (…) Poczuł coś nowego. Coś, o czym myślał, że stracił to na zawsze (…) Wiedział teraz, że się pomylił. Czuł się teraz w porządku (…) Niech nadejdzie wiosna. Był na to gotowy.
W pewnym symbolicznym wymiarze jest to literatura przejścia, delikatnie flirtująca z naturalizmem i mistycyzmem. Tak jak pokryte jeszcze śniegiem miasteczko Petoskey w stanie Michigan odtaje wraz z nadejściem wiatru chinook, tak – zdawać by się mogło – przebudzą się instynkty i skryte żądze bohaterów. Tchnięci corocznym cyklem zmiany pory roku, wydają się przebudzać ze snu zimowego, odpędzając nocne mary zaległe gdzieś na peryferiach umysłu i wychodzić na żer, „żyć” – jednym słowem.
To jest uproszczona wersja artykułu. KLIKNIJ aby zobaczyć pełną wersję (np. z galeriami zdjęć)
⇓ ⇓ Spodobał Ci się ten news? Zobacz nasze największe HITY ostatnich 24h
Ranking najpotężniejszych wrogów Supermana. Kosmiczne potęgi i ziemskie zagrożenia z uniwersum DC
Megalopolis - są recenzje filmu Coppoli. "Arcydzieło" i "koszmar" jednocześnie
Czas trwania Deadpool & Wolverine. Ile czasu spędzimy w kinie?
Testowa widownia reaguje na Deadpool & Wolverine. Jest dobrze!
Skomentuj