Brązowe myśli #2

Nienawidzę początku września, naprawdę nienawidzę. Nie dlatego, że to oznacza początek roku szkolnego (mam te lata za sobą), wręcz przeciwnie. Uwielbiam patrzeć na te umęczone jednym tygodniem zapierdzielania na zajęcia z BHP (sic!) mordy dzieciaków, które za największą tragedię uważają test podsumowujący wiedzę zdobytą w poprzednim roku, a nauczycieli jak i szkołę najchętniej by już zrównali z ziemią. Oj dzieciaczki. Uwielbiam również klimat jaki rozsiewa aura zbliżającej się jesieni. Te poranne mgiełki, ciepłe wieczory, świeży zapach ziemi po deszczu. Jakkolwiek, powodem mojej nienawiści do pierwszych tygodni września jest absolutny brak seriali do oglądania. W momencie, kiedy w maju zobaczyłem pierwsze zwiastuny nowych produkcji skazałem się na wyrok długiego oczekiwania. Z początku nie było z tym problemu, zapchałem swój czas wakacjami, poszukiwaniami pracy (na szczęście pozytywnie zakończonymi), szukaniem nowych zajęć ruchowych, a także sporadycznym oglądaniem letnich seriali, albo tych, które od dłuższego czasu zalegały mi na dysku komputera. Skończyły się jednak i one jak i wakacje. W szeregi mojej listy serialowej zaczęły się wkradać dziwne produkcje, których nigdy nie miałem zamiaru dotykać. Co prawda parę odcinków obejrzałem, ale miałem okropne uczucie znużenia, braku czegoś nowego. W związku z tym udawałem się na youtube po znaki motywujące mnie do trwania i spokojniejszego wyczekiwania, tak samo jak wierni chodzą do kościoła modlić się o spokój dla duszy. Niestety, wśród trailerów nie zaznałem ukojenia. Wiele z nich było kompilacją wcześniejszych wrzutek z pozamienianymi kolejnością scenami, albo ogólnie nie prezentowały niczego ciekawego. Dla mnie, jako fana sci-fi, tragedią jest siedzenie z okropnie zrealizowanym w tym roku Dexterem, który prezentuje poziom głupoty najgorszych seriali ostatnich lat. To wcale nie pomaga w tym pustym, jakże smutnym okienku pierwszych tygodni września. Seriale, zaczynajcie się...