– Gdybym miał inny stosunek do tego, a wiem, że bardzo dużo ludzi ulega tego typu wpływom, nie utrzymałbym się z tym programem przez 10 lat – opowiadał w DDTVN podczas promocji drugiego sezonu Nie do wiary.
Ta postawa najmocniej przejawiała się we wstępach do odcinków, gdzie pan Maciej filozoficzno-naukowym tonem nawiązywał do historii, którym miała być poświęcona dana relacja. Robił to w sposób niebezpośredni, co jeszcze bardziej intrygowało widza.
– Na pewno słyszeliście państwo podawaną w mediach informację o żołnierzach, u których niespodziewanie wykryto białaczkę […] Okazało się, że wszyscy żołnierze kilka lat temu brali udział w misji pokojowej na Bałkanach i ma to rzekomo bezpośredni związek z ich chorobą […] – takimi słowami rozpoczął odcinek Tajemnica dzieci z Traszyna, poświęcony grupie młodych ludzi, biorących udział w seansie spirytystycznym, którego konsekwencje zaczęli odczuwać wiele lat po jego przeprowadzeniu.
– Program Nie do wiary ocalał w telewizji TVN tylko i wyłącznie dlatego, że jest programem niskobudżetowym – wyjaśniał Maciej Trojanowski podczas IV UFO Forum we Wrocławiu.
Najpopularniejszym odcinkiem z tamtego okresu był ten poświęcony Medjugorie. Kiedy okazało się, że oglądalność kolejnych zaczęła spadać, poproszono o jego kontynuacje. Wyniki były dla wszystkich totalnym zaskoczeniem.
– Zrobiliśmy drugi program o Medjugorie i była klapa […] Nikt się do nas nie przyczepił, tylko wszyscy zamilkli. Zrozumieli, że ten program rządzi się bardzo przedziwnymi, swoimi prawami [...] Po prostu raz się komuś coś podoba, a drugiego dnia, nie wiem, może ja powiem coś nie tak, może ktoś się nie zgodzi z tym, co my tam mówimy – tłumaczył.
Z czasem jednak szefostwo jednej z największych stacji komercyjnych w Polsce musiało dostrzec w Strefie 11 większy potencjał, wszak w latach dwutysięcznych można było zobaczyć odcinki z USA, Hiszpanii, Portugalii, Meksyku, Brazylii, Indii, a nawet Australii. Rosło też grono ekspertów oraz gości, wśród których obok znanego już dobrze fanom Nie do wiary przyszłego twórcy NTV, Janusza Zagórskiego, znaleźli się m.in. szwajcarski pisarz, popularyzator paleoastronautyki, Erich von Däniken, historyk, ufolog i publicysta, Michael Hesemann, a nawet generał Mirosław Hermaszewski oraz autor bestsellera „Życie po życiu”, Raymond Moody. Program stał się jedną z najmocniejszych pozycji ramówki TVN, częścią tzw. niedzielnej wielkiej czwórki wraz z innymi magazynami sensacyjnymi, czyli Pod Napięciem, Superwizjerem oraz Noktowizjerem.
– Ucieszyłam się więc, że to właśnie mnie zaproszono do współpracy. Potraktowałam to jako wyzwanie i możliwość kontaktu z tematem od strony naukowej. Do redakcji zgłaszali się ludzie ze swoimi historiami. Wybieraliśmy z tego najciekawsze tematy i jako reporter wyruszałam z ekipą w teren. Czasem też sami szukaliśmy wątków „niesamowitych” – wspomina swoją pracę w Strefie 11 pani Katarzyna.
Oprócz przeprowadzania wywiadów ze wszystkimi osobami, które kontaktowały się ze Strefą 11, była również inicjatorką pomysłów na niektóre odcinki, jak np. tego poświęconego rzadkiemu zespołowi chorób porfirii.
– Charakter zmian kostno-skórnych oraz reakcje zachowań, jakich doznaje chory organizm człowieka w najbardziej drastycznej fazie, prowadzi do skojarzeń z wyglądem wampira. Byliśmy gośćmi ordynatora kliniki chorób porfirii w Warszawie, rozmawialiśmy z lekarzami oraz z chorymi. Wtedy dowiedziałam się, że pierwszy przypadek tej choroby zanotowano podobno w 1890 roku.
Innym razem na potrzeby programu Katarzyna Ornatkiewicz poddała się hipnozie. Pomimo iż podczas seansu hipnotycznego zachowywała świadomość, doświadczyła wizji, które ciężko było jednoznacznie zinterpretować.
– Poczułam przepływ energii i ciepło. Zobaczyłam inną rzeczywistość, nakreśloną w niejednoznaczny sposób. Byłam w niej obecna, lecz pod inną postacią fizyczną – wspomina nasza bohaterka.
– Byłam świadkiem porozumiewania się dwóch osób na odległość, bez żadnych znanych nam technicznych narzędzi. Informacji, które sobie przekazywały, nie mogły z całą pewnością znać wcześniej. Tak powstawała teoria wytłumaczenia zdarzeń sprzed lat, które były prawdopodobną przyczyną pojawiania się wizji postaci ludzi u właścicieli domu, gdzie kręciliśmy materiał.
Pani Katarzyna przerwała pracę w Nie do wiary na przełomie 2000/2001 roku z powodu zaangażowania w krakowskim Teatrze im. Juliusza Słowackiego do spektaklu Czarownice z Salem w reżyserii Barbary Sass-Zdort oraz innych projektów teatralnych. Jako zawodowa aktorka zdecydowała się oddać cały swój czas teatrowi. Poprzednie zawodowe wcielenie wspomina jednak bardzo dobrze, choć przyznaje, że zdarzały się przypadki, kiedy próbowano oszukać dokumentalistów Strefy 11.
– Byliśmy świadkami oszustwa dla potrzeb wystąpienia w programie. Polegało ono na przerobieniu technicznie obrazu filmowego, na którym miał być rzekomo widoczny niezidentyfikowany obiekt latający.
Nie był to jedyny przypadek, kiedy dokumentaliści Nie do wiary zdemaskowali oszustwo. Warto tu wspomnieć o chłopcu, w którego otoczeniu pojawiała się woda. Okazało się, że jej źródłem był zabawkowy pistolet. Podobnie było w przypadku operacji filipińskich, gdzie po przeprowadzanych badaniach wykazano, że uzdrowiciele do swoich zabiegów używali zwierzęcej krwi.
Polski Indiana Jones i jego ekipa
Przyszedł moment, w którym Maciej Trojanowski porzucił garnitur i muszkę na rzecz luźniejszych ubrań, by tropić tajemnice świata w jego najbardziej niezwykłych rejonach. Niczym współczesny Indiana Jones wspinał się na górę Pedra Da Gavea w Brazylii, gdzie ponoć rozgrywają się zjawiska rodem z Trójkąta Bermudzkiego. W Australii tropił tamtejszą wersję „Wielkiej Stopy” zwaną Yowie, a także uczestniczył w nabożeństwie na przedmieściach Perth, podczas którego miała ukazać się Matka Boska, a w powietrzu unosił się zapach różanego olejku. Podróż do Indii, którą określił najbardziej fascynującą podróżą swojego życia, przyniosła widzom wiele materiałów, prezentujących niezwykłe religijne rytuały. Biorąc pod uwagę ich treść merytoryczną i sposób prezentacji, mogłyby być pokazywane jako osobny cykl np. na Travel Channel. Dodajmy do tego jeszcze opowieść o szpitalu psychiatrycznym w meksykańskim miasteczku Chihuahua, gdzie w 1987 roku doszło do krwawej masakry. Skutkiem tej tragedii miały być niewytłumaczalne zdarzenia, występujące zarówno w zgliszczach obiektu, jak i w muzeum Quinta Gameros, gdzie wcześniej mieścił się szpital. Wahania temperatur, zmiany pola elektromagnetycznego, rejestracja głosów pochodzących nie z innego świata – tego świadkiem był pan Trojanowski, a za jego pośrednictwem widzowie. Człowiek miał wrażenie, że zostaje zabrany na plan najlepszego serialu sensacyjno-dokumentalnego, mając jednocześnie gdzieś z tyłu głowy, że to, czego doświadczają reporterzy Strefy 11, do końca prawdą być nie musi. Nikomu to jednak nie przeszkadzało.
To jest uproszczona wersja artykułu. KLIKNIJ aby zobaczyć pełną wersję (np. z galeriami zdjęć)
⇓
⇓
Spodobał Ci się ten news? Zobacz nasze największe HITY ostatnich 24h
Skomentuj