Gotham: sezon 2, odcinek 6

Historia Firefly jest jedną z tych, na które czekałem od dawna w Gotham – pełna dramaturgii i ciekawego podłoża. Na dodatek cała układanka zaczyna się gdzieś tam na górze, poprzez decyzje Galavana i Pingwina, ale to tylko zwiększa zainteresowanie ukazywaną historią. Oto na naszych oczach, odrobinę z przypadku, z drugiej jednak strony także i z wyboru, rodzi się mściciel, który w stroju przypominającym owada próbuje wymierzać sprawiedliwość na własną rękę. Musi uciekać przed policją i znajduje swojego sprzymierzeńca w osobie Seliny Kyle. Przypomina Wam to coś? Aż szkoda, że wątek Bridget Pike trwa tylko dwa odcinki, bo rozwinięcie tej dramaturgii mogłoby zaowocować najbardziej przejmującymi (a co za tym idzie - także najlepszymi) odcinkami Gotham. Szybkie pozbywanie się antagonistów jest nadal największą bolączką serialu… choć zapewne z Firefly jeszcze się kiedyś spotkamy. Na szczęście druga kwestia, która wyszła przy okazji tego śledztwa, wybrzmiewa coraz głośniej – chodzi oczywiście o zasady pracy Nathaniela Barnesa, który wydaje się być jeszcze bardziej restrykcyjnym policjantem niż Jim Gordon. Jego etyka i poczucie moralności oczywiście dość zabawnie koresponduje z jego najsłynniejsza rolą Vica Mackye, jednak nie widzę tutaj przypadku – tym bardziej postać Barnesa dobrze zgrywa się z emploi Michaela Chiklisa, który w tej roli spisuje się całkiem przyzwoicie. Najciekawsze jednak w szóstym odcinku jest to, jak sporo miejsca poświęca się bohaterom. Relacje James-Selina nie dość, że nakreślają obraz głównego bohatera jako policjanta umoczonego w mafijne sprawy Pingwina, to ujawniają też kolejne skazy Gordona – niesłowność, gdy rzuca obietnice bez pokrycia. Trudno w tym przypadku traktować Jima jako „tego dobrego” – ta dobra postać w By Fire spłonęła od własnej broni. Gdzieś tam z tyłu można obserwować mało krzywdzące wątki Bruce’a Wayne, co traktuję jako plus, a Edward Nygma znów zaczyna brylować – aż szkoda, że scena pod koniec odcinka nie została bardziej podrasowana, by mocniej uświadomić widzom, że w Nygmie drzemie tak naprawdę spore okrucieństwo. Te wątki ładnie zlepiają się w półminutową sekwencję tuż przed epilogiem, który zapewne zostanie rozszerzony w kolejnych odcinkach. [video-browser playlist="757509" suggest=""] Nie może być jednak zbyt wspaniale, prawda? Trzeba więc dodać Pingwina, Butcha, Theo i ich fascynującą intrygę, by upiększyć całkiem przyzwoity odcinek. Wyobrażam sobie, że matka Oswalda przez cały czas pobytu w zamknięciu patrzy się przerażona na ekran i wydaje dziwne jęki – nie widzę innej opcji. Czekam, aż ta historia wreszcie się zakończy – albo uwolnieniem, albo (lepsza opcja) śmiercią matki. Nie dość, że pozbędziemy się irytującej postaci, to Pingwin będzie mieć fantastyczną motywację, by dorwać Galavana. Czytaj również: Gotham – Hugo Strange i Nora Fries obsadzeni Nie zmienia to jednak faktu, że po raz pierwszy od roku jestem całkiem ciekawy tego, co wydarzy się w kolejnych odcinkach Gotham. Co stanie się z Nygmą? Jak „śmierć” Bridget wpłynie na pracę Gordona i jego relację z Seliną? Nawet trening Bruce’a i uruchomienie komputera zaczynają iść w jakąś konkretną stronę… nie mówiąc już o wątku miłosnym, który zawsze urozmaica takie historie. Oczywiście doświadczenie mi mówi, że nie mam się na co nastawiać, jednak gdzieś po kryjomu trzymam kciuki za kolejne odcinki.

Gotham: sezon 2, odcinek 6 – recenzja