„Madam Secretary”: sezon 1, odcinek 20

„Madam Secretary” ma w sobie jakiś urok. Niby nie jest serialem wybitnym, ale ogląda się go wyjątkowo dobrze. Z odcinka na odcinek akcja wciąga coraz bardziej, a bohaterowie (w większości) kupują nas swoim zachowaniem i humorem. W „The Necessary Art” jest miejsce na wszystko – dowcip, polityczne problemy z gatunku tych chwiejących w posadach całym światem oraz na te małe dramaty życia codziennego. Przede wszystkim jednak są tu emocje. Cała góra emocji. A do tego zły rosyjski prezydent. Tym razem „Madam Secretary” pokazuje, jak wygląda zarządzanie państwem w stanie najwyższej gotowości. Oto bowiem Rosja postanowiła zagęścić atmosferę na światowej scenie politycznej i lekko zdenerwować rząd Stanów Zjednoczonych. Ich łódź podwodna, która znalazła się niebezpiecznie blisko granic USA, stała się powodem niepokoju i wzmożonej aktywności polityków. Mało tego, Rosja nie bardzo chce współpracować w wyjaśnianiu sprawy. Należy podjąć decyzję, co zrobić z tym fantem, a ta do łatwych nie należy. Oczywiście na ratunek przychodzi Elizabeth McCord, która stara się jak może, by światowy pokój nie legł w gruzach. I oczywiście od początku wiadomo, że w ostatnim momencie wpadnie na jakiś genialny pomysł, który zapobiegnie katastrofie, a mimo to widz śledzi wydarzenia na ekranie z zapartym tchem, ponieważ tych wszystkich ludzi, którzy przywykli do tak stresujących sytuacji, a jednak pozostają bezradni w obliczu niespodziewanego zagrożenia, się po prostu świetnie ogląda. Mało tego - tematyka odcinka sama w sobie jest wciągająca. Konflikty z Rosją to temat na czasie, nic dziwnego więc, że scenarzyści postanowili (nie pierwszy raz) zainspirować się prawdziwą światową polityką. [video-browser playlist="684812" suggest=""] Dodatkową atrakcją jest niewątpliwie Henry. Małżonek Sekretarz Stanu znajduje się bowiem w Rosji i to u boku samego prezydenta. Śledzeniu sytuacji na obu frontach towarzyszą niemałe emocje, bo choć nikt tego nie mówi głośno, wygląda na to, że McCord jest zakładnikiem politycznym, który w każdej chwili może przestać być potrzebny, a to znaczy, że Bess musi się dodatkowo starać, by zadowolić wszystkich i wyjść cało z tej niekomfortowej sytuacji. I choć cały wątek wypada naprawdę świetnie, to mam wrażenie, że wszystko poszło jakoś za szybko, za łatwo. Amerykę uratował w zasadzie przypadek i zastanawiam się, czemu twórcy zepsuli tak dobrze zapowiadającą się sprawę. Czyżby nie potrafili znaleźć innego wyjścia z sytuacji? Czy po prostu nie chcieli posunąć się za daleko i być zbyt drastyczni? „Madam Secretary” buduje napięcie przez cały odcinek, by rozładować je w sposób rozczarowujący i pozostawiający niedosyt. W „The Necessary Art” nie gra jeszcze jedna rzecz, która nie gra w zasadzie od początku w „Madam Secretary” – postać Stevie. Twórcy chyba widzą w niej potencjał, ale nie potrafią go wykorzystać, bo cały czas tworzą postać niespójną i nielogiczną. Dziewczyna najpierw walczy jak lwica o swoją posadę stażysty, potem walczy o swojego mężczyznę, a kiedy wygrywa, okazuje się, że żadna z tych spraw nie jest dla niej aż tak ważna, jak można by sądzić. Teoretycznie zrobiła to w imię wyższego dobra, jednak jeszcze parę odcinków temu, choć już wtedy obecne i uświadomione, owo wyższe dobro zupełnie ją nie obchodziło. Mam wrażenie, że scenarzyści rzucają ją w różne sytuacje i sprawdzają, gdzie będzie najlepiej pasować, by wtedy pociągnąć ten wątek. Niestety na razie nie osiągnęli zamierzonego efektu - sezon zbliża się do końca, a tu panuje jeden wielki chaos. Czytaj również: „Daredevil” to 2. najchętniej piracony serial na świecie „The Necessary Art” to odcinek nierówny, jak zresztą cały serial „Madam Secretary”. Emocjonujące momenty przeplatają się z zapychaczami, które zupełnie nie bawią. Jak jednak wspominałem na początku, jest tu jakiś urok, który sprawia, że widz wsiąka w ten świat. I choć wiadomo, że cokolwiek by się nie działo, Elizabeth McCord zapanuje nad sytuacją, to jednak obserwowanie, jak dochodzi do rozwiązania problemu, zapewnia niezłą rozrywkę.

„Madam Secretary”: sezon 1, odcinek 20 – recenzja