Wygląda na to, że Intelligence jako procedural to całkiem przyzwoity serial, bo drugi raz z rzędu mamy niezłą historię odcinka, która zapewnia kawał dobrej rozrywki. Motyw porwania przez kartel początkowo wydaje się sztampowy, lecz gdy poznajemy kolejne fakty, robi się co najmniej ciekawie. Działania Gabriela zapewniają odpowiedni poziom frajdy, bo tym razem śledztwo i wykorzystanie technologii jest przedstawione z głową oraz odpowiednim zachowaniem równowagi pomiędzy elementami. Razi tylko scena rzekomego przekazania zakładnika, która jest niedopracowana, a momentami wręcz naciągana i głupia.
Pomysł na satelitę pilnującego granicy pomiędzy USA i Meksykiem idealnie pasuje do technologicznej konwencji Intelligence. Istnieje w takim motywie spore ryzyko porównań do Impersonalnych, ale na szczęście twórcy unikają jakichkolwiek podobieństw. Cały aspekt nietykalnego szefa kartelu na usługach rządu poprawnie gmatwa fabułę, jednocześnie wpływając pozytywnie na jej atrakcyjność.
[video-browser playlist="634945" suggest=""]
Nieźle wygląda relacja Lilian Strand z debiutującym w tym odcinku jej ojcem. Scenarzyści traktują ten wątek jako pretekst do rozwoju postaci, która dotychczas była jedynie stereotypową szefową rządowej agencji. Ukazanie szerszej perspektywy działań różnych organizacji oraz rządu Stanów Zjednoczonych wygląda interesująco i przede wszystkim odpowiednio odwołuje się do współczesności (inwigilacja wszystkich w USA). Kluczowa dla Intelligence i rozwoju Lilian jest końcowa scena rozmowy z szefem kartelu. Choć w pewnym momencie jej finał wydaje się przewidywalny i oczekiwany, to jest diabelnie satysfakcjonujący. Pokazuje nam szefową Gabriela jako osobę bezwzględną, a jednocześnie okrutną i dążącą do sprawiedliwości. Dzięki temu też ciekawszą, bo widać, że ta postać ukrywa drugie oblicze, które dopiero zostaje nam pokazane.
Intelligence drugi odcinek z rzędu zapewnia niezły poziom rozrywki. Jeśli z czasem scenarzyści poprawnie rozwiną wątki przewodnie sezonu, to serial wiele na tym zyska.