Omen: przeczytaj fragment horroru

Rozdział 1

W każdej chwili ponad sto tysięcy ludzi leci samolotem. Ten fakt statystyczny intrygował Thorna. Czytając o tym w magazynie „Skyliner”, natychmiast zestawił tę liczbę z ilością osób znajdujących się na ziemi. Na ogół zaprzątały go poważniejsze sprawy, ale w trakcie obecnego lotu był gotów myśleć o wszystkim, co mogło odciągnąć jego uwagę od niepewności czekającej go po wylądowaniu. Ze statystyki wynikało, że gdyby nagle doszło do zagłady wszystkich na ziemi, zostanie jeszcze sto tysięcy ludzi w powietrzu, sączących martini i oglądających wyświetlane na pokładzie filmy, nieświadomych katastrofy. Gdy samolot przebijał się już przez niespokojne niebo nad Rzymem, Thorn zastanawiał się, ile pośród tych stu tysięcy było mężczyzn, a ile kobiet. I w jaki sposób — jeśli zdołają wrócić na ziemię — odtworzą życie społeczne po zagładzie. Prawdopodobnie większość z nich stanowili mężczyźni, i to dobrze sytuowani. Z braku robotników i rzemieślników wszystkie ich umiejętności okazałyby się teraz do niczego nieprzydatne. Menadżerowie bez podwładnych, finansiści bez finansów. Może należałoby przez cały czas przewozić samolotami kilkuset budowlańców i innych pracowników fizycznych, by ktoś mógł również siłą własnych mięśni wspomagać dzieło odbudowy. Chyba Mao Tse-Tung powiedział, że katastrofę przetrwają i zniosą najlepiej właśnie robotnicy. Thorn poczuł wibrację pod stopami i zgasił papierosa, spoglądając na migoczące w dole światełka. W ostatnich miesiącach latał dość często i taki widok nie był mu obcy, lecz tego wieczoru budził niepokój. Minęło już dwanaście godzin, odkąd odebrał w Waszyngtonie telegram, więc to, co miało się wydarzyć, z pewnością się już wydarzyło. Albo zastanie Katherine w szpitalu wreszcie spełnioną i szczęśliwą, tulącą do siebie ich nowo narodzone dziecko, albo też ujrzy ją w stanie bezgranicznej rozpaczy, jeżeli znowu dziecko utracą. W przeciwieństwie do dwóch poprzednich ciąż, które trwały zaledwie kilka miesięcy, obecna doszła do ósmego miesiąca. Gdyby teraz stało się coś złego, Katherine załamie się zupełnie. Byli ze sobą prawie od dziecka. Już jako siedemnastolatka Katherine zdradzała objawy niestabilności psychicznej. Jej wystraszone spojrzenie jakby błagało, by ktoś się nią zaopiekował, jemu zaś rola opiekuna bardzo odpowiadała. Na tym właśnie opierał się ich związek, ale w ostatnich latach — gdy obowiązki Thorna wykraczały daleko poza zajmowanie się Katherine — mogła czuć się porzucona, samotna i odizolowana od świata, niezdolna radzić sobie z powinnościami, jakie spadają na żonę polityka. Pierwsze objawy pogorszenia przeszły prawie niezauważone, a Thorn zamiast troską zareagował gniewem, gdy powróciwszy raz do domu, zobaczył, że Katherine wzięła nożyczki i zmasakrowała sobie włosy. Peruka od Sassona pomogła przetrwać do czasu, gdy włosy odrosły. Potem, rok później, Thorn zastał żonę w łazience, gdy nacinała sobie żyletką opuszki palców. Przeraził się wtedy nie na żarty. Postanowiono wtedy szukać pomocy. W tym celu znaleźli psychiatrę, który jednak siedział tylko i słuchał w milczeniu, nic więcej. Katherine zrezygnowała po miesiącu, uznawszy, że trzeba jej tylko jednego: dziecka. Do zapłodnienia doszło błyskawicznie. Pierwsze trzy miesiące tej pierwszej ciąży okazały się najlepszym okresem w ich związku. Katherine wyglądała przepięknie i czuła się piękna, a nawet towarzyszyła mężowi w jego podróży na Daleki Wschód. Ciąża zakończyła się w samolotowej toalecie — niebieska woda spłukała nadzieję zapłakanej kobiety. Drugiej ciąży dorobili się dopiero dwa lata później, a dążenie do niej niemal zniszczyło pożycie intymne, stanowiące dotąd fundament ich związku. Specjalista od leczenia bezpłodności wskazał jako najdogodniejszy moment w cyklu rozrodczym godziny, w których Thorn zazwyczaj pracował. Polityk czuł się głupio, gdy przez wiele miesięcy opuszczał biuro, by szybko i nieuważnie wykonać swoje mechanicznie zadanie. Spotkał się nawet z sugestią, że powinien masturbować się i oddać nasienie do sztucznego zapłodnienia. Tutaj jednak postawił weto. Jeżeli dziecko jest dla Katherine tak ważne, mogą je adoptować. Ona jednak nawet słuchać o tym nie chciała. Dziecko musiało być ich własnym dzieckiem. Samotne komórki w końcu połączyły się ze sobą. Na pięć i pół miesiąca wróciła nadzieja. Tym razem bóle zaczęły się w supermarkecie. Katherine uparcie kontynuowała zakupy, starając się nie przyjmować do wiadomości faktu, który jednak nie przestawał być faktem. Usłyszeli potem, że dobrze się stało, ponieważ płód miał wrodzone wady, lecz to tylko pogłębiło jej rozpacz i wpędziło w półroczną depresję. Teraz była w ciąży po raz trzeci. Thorn wiedział, że po raz ostatni. Jeżeli również tym razem sprawy potoczą się źle, jego żona popadnie w szaleństwo. Gdy koła samolotu zetknęły się z płytą lotniska, na pokładzie rozległ się lekki aplauz, jakby pasażerowie z radością i niejakim zdumieniem stwierdzali, że wyszli z tego cało. Po co my w ogóle latamy? — zastanawiał się Thorn. Czy warto narażać życie? Siedział dalej w swoim fotelu, gdy inni sięgali już po bagaż podręczny i ruszali w stronę wyjścia.

Źródło: Vesper

Czekała go obsługa dla VIP-ów, bez kłopotliwej odprawy celnej, z szybkim przejściem do przeznaczonego dlań samochodu. To było właśnie najprzyjemniejsze w kolejnej podróży do Rzymu, gdzie traktowano go niemal jak celebrytę. Pełniąc funkcję doradcy ekonomicznego prezydenta USA, był zarazem przewodniczącym Światowej Konferencji Gospodarczej, przeniesionej z Zurychu do Rzymu. Wbrew pierwotnym założeniom czterotygodniowa konferencja rozciągnęła się do sześciu miesięcy, a w tym czasie paparazzi zaczęli dostrzegać Thorna, który według pogłosek mógł w kolejnych latach ubiegać się o prezydenturę. Mając czterdzieści dwa lata, był mężczyzną w sile wieku. Starannie dbał dotąd o swoją karierę, która zmierzała ku — jak się teraz wydawało — oczywistej kulminacji. Za sprawą przewodzenia Konferencji Gospodarczej stał się postacią publiczną, co umożliwiało mu zdobycie funkcji ambasadora, objęcie stanowiska w rządzie, potem zaś skuteczną walkę w wyborach. Nie przeszkadzało z pewnością to, że w czasach studenckich dzielił ten sam pokój z obecnym prezydentem, lecz i bez tego osiągnąłby taki status. Rodzinne zakłady przemysłowe, które rozrosły się dzięki koniunkturze wojennej, zapewniły mu najlepsze i najdroższe wykształcenie. Zamiast jednak żyć dalej spokojnie z kapitału, po śmierci ojca wbrew wszystkim doradcom Thorn zamknął fabryki, postanowiwszy nigdy już nie wytwarzać narzędzi zniszczenia. Każda wojna jest wojną bratobójczą. Tak mówił Adlai Stevenson, a Thorn lubił go cytować. Mimo to jego fortuna, tym razem w interesie pokoju, urosła jeszcze bardziej. Najpierw zainwestował w nieruchomości, a następnie zaczął je budować. Z pasją rewitalizował najbiedniejsze dzielnice oraz udzielał niewielkich kredytów wszystkim zdolnym i potrzebującym. Posiadał wyjątkowy talent, w którym łączyła się umiejętność gromadzenia pieniędzy i poczucie odpowiedzialności za tych, co pieniędzy nie mają. Szacunkowa wartość jego osobistego majątku wynosiła niemal sto milionów dolarów i była trudna do weryfikacji. Zresztą sam Thorn nie znał dokładnych danych. Gdyby miał to wszystko obliczyć, musiałby się zatrzymać. A Jeremy Thorn znajdował się w ciągłym biegu.