Piorun kulisty Cixina Liu: przeczytaj początek powieści SF

U n i w e r s y t e t

„Zajęcia obowiązkowe: matematyka wyższa, mechanika teoretyczna, mechanika cieczy, zasady działania i zastosowanie komputerów, języki komputerowe i programowanie, meteorologia dynamiczna, zasady meteorologii synoptycznej, meteorologia chińska, prognozowanie statystyczne, długoterminowe prognozowanie pogody, prognozowanie numeryczne. Zajęcia do wyboru: cyrkulacja atmosferyczna, meteorologiczna analiza diagnostyczna, burze i meteorologia mezoskalowa, przewidywanie i zapobieganie burzom, meteorologia tropikalna, zmiany klimatu i prognozowanie krótkoterminowe, meteorologia radarowa i satelitarna, zanieczyszczenia powietrza i klimatologia miejska, meteorologia górska, wzajemne oddziaływania oceanów i atmosfery”. Zaledwie pięć dni wcześniej uporządkowałem wszystko w domu i wyruszyłem na południe, do odległego o tysiąc kilometrów miasta, gdzie miałem podjąć studia. Zamknąwszy po raz ostatni drzwi pustego teraz domu, wiedziałem, że na zawsze pozostawiam za sobą dzieciństwo. Od tej pory będę maszyną dążącą do jednego celu. Kiedy przeglądałem listę przedmiotów, którymi miałem się zajmować przez cztery lata, czułem się trochę zawiedziony. Wiele z nich nie było mi potrzebnych, natomiast nie było tam kilku, których potrzebowałem, takich jak elektromagnetyzm i fizyka plazmy. Uświadomiłem sobie, że być może złożyłem papiery na niewłaściwy kierunek i że zamiast nauk o atmosferze powinienem studiować fizykę. Zanurzyłem się więc w bibliotece, gdzie większość czasu poświęcałem matematyce, elektromagnetyzmowi i fizyce plazmy, i chodziłem tylko na zajęcia, które obejmowały te dziedziny, zasadniczo pomijając całą resztę. Nie uczestniczyłem w barwnym życiu studenckim, bo mnie nie interesowało. O tym drugim stylu życia przypominałem sobie tylko wtedy, kiedy wracałem o pierwszej czy drugiej w nocy do akademika i słyszałem, jak kolega, z którym dzieliłem pokój, mamrocze przez sen imię swojej dziewczyny. Pewnego razu tuż po północy podniosłem głowę znad tekstu gęsto zapełnionego równaniami różniczkowymi cząstkowymi. Przypuszczałem, że o tej porze będę jedynym studentem w nocnej czytelni, ale po drugiej stronie sali zobaczyłem Dai Lin, śliczną dziewczynę z mojej grupy. Nie miała przed sobą żadnych książek, tylko po prostu siedziała z brodą podpartą rękami i patrzyła na mnie. Wyraz jej twarzy raczej nie oczarowałby tłumu wielbicieli – było to spojrzenie kogoś, kto właśnie odkrył szpiega w obozie, spojrzenie skierowane na obcą istotę. Nie miałem pojęcia, od jak dawna mi się przyglądała. – Jesteś dziwny. Widzę, że nie jesteś zwykłym molem książkowym, bo masz konkretny cel – powiedziała. – Tak? Chyba wszyscy mają jakieś cele? – rzuciłem. Być może byłem jedynym chłopakiem w grupie, który wcześniej nie zamienił z nią ani słowa. – Nasze cele są mgliste. A ty zdecydowanie szukasz czegoś bardzo konkretnego. – Masz dobre oko do ludzi – powiedziałem beznamiętnie, zbierając książki, i wstałem. Byłem jedyną osobą, która nie czuła potrzeby, by się przed nią popisywać, co napełniało mnie poczuciem wyższości. Kiedy dochodziłem już do drzwi, zawołała: – Czego szukasz? – Nie zainteresowałoby cię to – odparłem, nie oglądając się za siebie. Na zewnątrz była cicha jesienna noc. Spojrzałem na niebo pełne gwiazd i wydało mi się, że w powietrzu niesie się głos mojego ojca: „Kluczem do cudownego życia jest zafascynowanie się czymś”. Teraz zrozumiałem, że miał absolutną rację. Moje życie było jak pędzący pocisk i nie miałem innego pragnienia niż to, by usłyszeć, jak trafia w cel. W jakikolwiek, bez żadnego praktycznego znaczenia, ale gdybym do niego dotarł, moje życie byłoby spełnione. Nie wiedziałem, dlaczego zmierzam właśnie tam, ale wystarczyło tylko chcieć iść dalej, kierować się impulsem, który leży w ludzkiej naturze. O dziwo, nigdy nie starałem się wyszukać żadnych związanych z Tym materiałów. To i ja byliśmy dwoma rycerzami, których całe życie będzie przygotowaniem do jednego pojedynku, więc dopóki nie poczuję, że jestem już gotowy, nie zamierzałem ani Tego szukać, ani nawet o Tym myśleć. Trzy semestry minęły w mgnieniu oka. Wydawały mi się jednym nieprzerwanym okresem, bo skoro nie miałem domu, do którego mógłbym wrócić, wszystkie wakacje i ferie spędzałem na uczelni. Chociaż mieszkałem sam w dużym domu studenckim, rzadko czułem się samotny. Dopiero w wigilię Święta Wiosny, kiedy usłyszałem wybuchające na zewnątrz petardy, pomyślałem o moim życiu przed pojawieniem się Tego, ale miałem wrażenie, że była to jakby poprzednia epoka. Kiedy spędzałem te noce w pokoju z wyłączonym ogrzewaniem, zimno sprawiało, że moje sny były bardzo realistyczne. Chociaż jednak myślałem, że pojawią się w nich mama i tata, nigdy mi się nie przyśnili. Pamiętałem hinduską legendę o królu, który po śmierci ukochanej postanowił wybudować jej wspaniały grobowiec, jakiego wcześniej nikt nie widział. Poświęcił na to większą część życia, a w końcu, kiedy budowla była już gotowa, zauważył leżącą pośrodku trumnę swej małżonki i powiedział: „Ona tu nie pasuje. Zabierzcie ją stąd”. Moi rodzice odeszli już dawno temu i cały mój umysł zajmowało To. Ale to, co się stało później, skomplikowało mój prosty świat.