Umierając żyjemy: przeczytaj fragment powieści SF w dniu premiery

Czy to były właściwe odpowiedzi? I kto wygrał tę grę? Dlaczego doktor Hittner był taki zdenerwowany? Wreszcie przestali bawić się w gry i zaczęli rozmawiać. — Jesteś bardzo rozgarniętym chłopczykiem — rzekł psychiatra. — Nie muszę się martwić, że cię zepsuję, mówiąc to, bo ty sam dobrze o tym wiesz. Kim chcesz zostać, gdy dorośniesz? — Nikim. — Nikim? — Chcę tylko się bawić, czytać dużo książek i pływać. — A jak zarobisz na utrzymanie? — Jak będę potrzebował, to dostanę pieniądze od ludzi. — Kiedy będziesz wiedział, jak to się robi, to zdradź mi ten sekret — rzekł doktor Hittner. — Czy jesteś szczęśliwy w szkole? — Nie. — Dlaczego? — Nauczyciele są zbyt surowi. Nauka zbyt głupia. Dzieci mnie nie lubią. — Czy kiedykolwiek zastanawiałeś się, czemu cię nie lubią? — Bo jestem od nich inteligentniejszy — rzekł David. — Bo ja… — Ojej. O mało co nie powiedział: „bo ja wiem, co myślą”. Tego nie wolno nikomu zdradzić. Doktor Hittner czekał na dokończenie zdania. — Bo ja sprawiam dużo kłopotu w klasie. — Ale dlaczego to robisz, David? — Nie wiem. Myślę, że coś mi to daje. — Może gdybyś nie sprawiał takich kłopotów, ludzie bardziej by cię lubili. Czy chcesz, żeby cię lubiano? — Nie zależy mi. Nie jest mi to potrzebne. — Każdy potrzebuje przyjaciół, David. — Mam kolegów. — Pani Fleischer mówi, że nie masz ich zbyt wielu, że ich często bijesz i zasmucasz. Dlaczego bijesz swoich kolegów? — Bo ich nie lubię. Bo są głupi. — A więc tak naprawdę to nie są twoi przyjaciele, jeśli tak o nich myślisz. — Mogę się bez nich obyć. Najlepiej bawię się, jak jestem sam — odparł David, wzruszając ramionami. — A czy jesteś szczęśliwy w domu? — Myślę, że tak. — Czy kochasz swoich rodziców? Cisza. Umysł doktora wysłał sygnał wielkiego napięcia. To było ważne pytanie. Daj dobrą odpowiedź. Taką, jakiej oczekuje. — Tak. — Czy żałujesz, że nie masz brata lub siostry? Teraz nie było wahania: — Nie. — Naprawdę? Lubisz być całkiem sam? David skinął głową. — Najlepsze są popołudnia. Gdy wracam ze szkoły i w domu nie ma nikogo. Czy ja będę miał małego brata lub siostrę? Doktor zachichotał. — Nie wiem. To zależy od twoich rodziców, czyż nie? — Ale nie powiesz im, żeby mi takiego załatwili? To znaczy mógłbyś im powiedzieć, że dobrze by mi zrobiło, gdybym miał kogoś takiego, i potem oni pójdą i zrobią. A ja naprawdę nie chcę. — Nagle David uświadomił sobie, że wpędził się w kłopoty. — Dlaczego sądzisz, że mógłbym powiedzieć twoim rodzicom, że przydałby ci się brat lub siostra? — zapytał cicho doktor, tym razem bez uśmiechu. — Nie wiem. To była tylko taka myśl. — Którą znalazłem w twojej głowie, doktorze. A teraz chcę już się stąd wydostać. Nie chcę już z tobą więcej rozmawiać. — Hej, tak naprawdę to ty się nie nazywasz Hittner, no nie? Przez „n”? Założę się, że znam twoje prawdziwe nazwisko. Heil!