Makanai: W kuchni domu maiko

Makanai: W kuchni domu maiko to serial przepełniony nostalgią i pięknem rutyny życia. Przedstawia historię dwóch przyjaciółek, które razem decydują się udać do Kioto, aby zostać maiko – uczennicami szkolącymi się na gejsze. Sumire jest ambitna i dąży do perfekcji, Kiyo z kolei początkowo trudno odnaleźć się w nowym świecie. Gdy ich przyjaźń jest wystawiona na próbę, sytuację ratuje jedna z mentorek, która proponuje nietuzinkowe rozwiązanie. Wkrótce dom ożywa na nowo, wypełniając się zapachami posiłków przygotowywanych przez Kiyo. W Makanai... nie znajdziemy dramatycznych konfliktów i przerysowanych wątków. Fabuła skupia się na życiu codziennym bohaterek, które razem dojrzewają i odnajdują swoje drogi. Postacie poboczne również dostarczają rozrywki – dodają odcinkom humoru i uroku. Niektóre sceny potrafią rozbawić, inne z kolei w odpowiednich momentach zaskakują czułością i dojrzałością emocjonalną. Poruszane są tu problemy dotyczące miłości, przyjaźni, dojrzewania i pasji do sztuki, a wszystkie te wątki łączą się ze sobą w rozmowach i przemyśleniach bohaterek. Całość dopełnia spokojna, nastrojowa muzyka, do której chce się wracać nawet po skończeniu seansu. Klimat tworzą także liczne sceny gotowania – to motyw przewodni serialu. W świecie Makanai jedzenie zbliża do siebie ludzi, umacniając i tworząc relacje między mieszkańcami domu. Jest ono ważne także dla Kiyo, która dzięki przygotowywaniu posiłków odnajduje się w nowej rzeczywistości. Jej przyjaźń z Sumire staje się jeszcze silniejsza, gdy dziewczyny zaczynają rozwijać swoje pasje. Tych postaci nie da się nie lubić. Niektóre aspekty historii pozostawiają niedosyt. Nie wszystkie wątki bohaterek zostają w pełni rozwinięte, a wątpliwości i pytania bez odpowiedzi mogą drażnić. Od Makanai: W kuchni domu maiko po prostu chce się więcej – następnych odcinków, kolejnego sezonu, jeszcze trochę czasu spędzonego w tym ciepłym i bezpiecznym świecie. Serial jest zajmujący i przyjemny, co stanowi jego siłę. Warto się nim zainteresować, ale lepiej nie oglądać na pusty żołądek.

Makanai: W kuchni domu maiko – recenzja