Dzieciństwo jest przepięknym okresem i chyba wszyscy lubimy wracać wspomnieniami do tych beztroskich czasów. Nie oznacza to jednak, że wszystkie dzieci są wspaniałymi aniołkami o szlachetnych sercach. Ich niewinność nie oznacza, że nie mają jeszcze wyrobionych umiejętności społecznych i szwankuje u nich okazywanie empatii. Nadmiernie też czują respekt przed swoimi rodzicami, co sprawia, że boją się mówić prawdę i ukrywają rzeczy, które nie zawsze ukryte być powinny. Zresztą jest to jedno z pytań, które stawia przed nami film, bo może słusznie dzieciaki nie podejmują prób tłumaczenia się dorosłym, bo oni nie zawsze mają w zwyczaju wierzyć swoim pociechom. Niewiniątka w reżyserii Eskila Vogta są ciekawym podejściem do thrillera z amerykańskimi cechami gatunku, jednak wszystko to przepuszczone jest przez skandynawski filtr. Momentami działa to naprawdę dobrze i udaje się stworzyć klimat pełny napięcia i nietypowych zdarzeń, ale niestety przez większą część czasu wieje tutaj nudą.
Mam wrażenie, że film zaczyna się dopiero po godzinie, a zarysowanie wszystkich kluczowych aspektów Niewiniątek dałoby się przeprowadzić znacznie szybciej. Dużo czasu zabiera reżyserowi pokazanie rozwijającej się znajomości między Aidą a Benem, a także przedstawienie wszystkiego, co tajemnicze wokół Anny. Dopiero, gdy motywacje postaci stają się jaśniejsze, a zjawiska paranormalne zaczynają objawiać się na oczach dzieci, dzieje się coś więcej i jako widzowie zostajemy wybudzeni z letargu. Doprawdy nie potrzebowałem sceny z deptaniem robaków i rzucania kotem z wysokiego piętra, aby zrozumieć, z jakimi dzieciakami mamy do czynienia.
materiały prasowe
Dzieciaki są znudzone, jak to często bywa na pewnym etapie wakacji. Od tego w pewnym sensie odbija się dramat społeczny traktujący o alienacji, ale też o emocjach związanych z dorastaniem, co ma różne przejawy – znęcanie się, próbowanie rzeczy w gniewie lub fascynacja związana ze szczypaniem siostry, bo ta nie reaguje na ból. Tak przyjęty punkt wyjściowy pozwala reżyserowi na skręt w stronę horroru, pokazując w Niewiniątkach naprawdę ciekawe pomysły. Na pewnym poziomie można to nawet powiązać z pokręconą genezą superbohaterów. Film jest więc ciekawą mieszanką kontekstów i cech gatunkowych, ale jego największym problemem jest prostota i łopatologiczne podejście do metafor. Reżyser przemawia do nas z ekranu dużymi literami, przekonując nas, że dorastanie jest straszne, a dzieci bywają okrutne.
Trzeba oddać jednak reżyserowi, że naprawdę sprawnie radzi sobie, nie tylko pracując z młodymi aktorami, których gra nie razi i wypada autentycznie, ale też imponuje konsekwencją i systematycznym pogłębianiem atmosfery strachu. Łączy psychologiczne aspekty z elementami fantasy, co zawsze jest intrygującym zestawieniem. Wszystko jest ze sobą spójne i na pewnym poziomie wiarygodne, co pozwala z większą przyjemnością odczytywać zawarte w filmie komentarze, bo choć ocierają się o banał, to jednak doceniam samą chęć wypowiedzenia się w mniej konwencjonalny sposób.
Niewiniątka mają naprawdę powolne tempo, co jak na obraną formę i gatunek zwyczajnie powoduje zawód. Nie powiedziałbym też, że ten film szokuje i zdejmuje urok z czasu dzieciństwa, ale to na pewno indywidualna sprawa do oceny przez każdego z widzów. Jako historia pokazująca konsekwencje przemocy i nieumiejętności radzenia sobie ze złością osób z nadnaturalnymi umiejętnościami, wypada dobrze. Jednak jako próba mówienia czegoś więcej za pomocą tej przypowieści, wypada blado i jednak uderza prostotą. Na koniec chciałbym docenić jeszcze jeden element tego filmu, mianowicie nie próbuje on odpowiedzieć na pytanie o pochodzenie mocy dzieciaków, bo to one są głównymi postaciami i same nie zadają sobie trudu, by to wyjaśniać. W innych jednak momentach film jest mocno sugestywny, co ja odbieram jako wadę, bo tajemnica podpierana jest stroną formalną, niekoniecznie samą treścią. Warto jednak sprawdzić samemu, czy stylistyka i poetyka reżysera trafią w Wasze gusta, bo jest to rzecz mimo wszystko nietypowa i trzeba na własnej skórze się o tym przekonać.