Nie z tego świata: sezon 13, odcinek 4

Na wejściu do Big empty ginie mąż opłakujący zmarłą żonę, który powolutku wydobywał się z żałoby, co wyraźnie nie spodobało się... owej zmarłej żonie. Podobnie jak badający sprawę Winchesterowie (z Jackiem u boku) zastanawialibyśmy się, czy to duch, czy zombie, gdyby nie czołówka, która wszystko wyjawiła. Zdecydowanie Sam i Dean powinni oglądać czołówki kolejnych odcinków - byliby o wiele mniej zaskoczeni. Tym razem za namową Sama łowcy zabierają ze sobą Jacka (Alex Calvert), który bardzo się stara i próbuje naśladować wszystko, co robią, ale przeważnie wygląda na mocno skonfundowanego, w czym przypomina Castiela z piątego sezonu, acz jest w tym zbiciu z tropu znacznie słodszy. Za to wykazuje niezły gust w oglądaniu seriali, wybierając „Wojny klonów” i woląc Ashokę od Anakina – ku pewnej uldze Sama. W Big empty – nareszcie, proszę Szanownych Państwa, i Dean zaczyna z wolna przekonywać się do młodziutkiego nefilima i chociaż początki są trudne, a Dean miejscami zachowuje się jak John Winchester podczas musztry (i co gorsza – nie widzi w tym nic złego), pod koniec odcinka zaczyna przemawiać ludzkim głosem. Ba, nawet przeprasza za bycie palantem, co prawda nie Jacka, a młodszego brata, w najlepszym stylu powracając do starych, dobrych rozmów braterskich i mając nadzieję, że młodszy Winchester będzie miał wiarę za nich obu. Czy pomogła w tym przymusowa sesja u terapeutki podejrzewanej o mordowanie swoich pacjentów? Być może. Wybuch Sama, wytykającego Deanowi, że i tak miał o wiele lepszy kontakt z Mary niż on, widoczne zastraszenie Jacka i prawdziwe, choć obcesowe słowa psychoterapeutki nie przeszły bez echa. Psychoterapeutki, która w istocie – co Winchesterowie w międzyczasie odkryli, okazała się zmiennokształtną, ale nie krzywdzącą ludzi, lecz próbującą im pomagać. Był to chyba pierwszy zmiennokształtny, którego Winchesterowie nie zabili, kierując się przede wszystkim rozumem i sercem, a nie pochopnym „najpierw strzelaj, później pytaj”, co im się chwali. Aż człowiekowi lżej na sercu, że nasi łowcy nie mają już na ogonie Mr Ketcha z brytyjskich Ludzi Pisma, który w sezonie 12 „dokańczał” za nich sprawy. Choć oczywiście w Big empty nie zabrakło innego potwora, z którym można było walczyć i… przegra, gdyby nie Jack i jego moce. Zmiennokształtna psychoterapeutkę zagrała Camille Thibodeaux, która grała już wcześniej w Supernatural jako zamordowane medium w odcinku The Mentalist. W ogóle w Big empty mieliśmy wiele powrotów aktorów epizodycznych: Matt Hamilton grający Wesa Bailey'a (zabitego męża z początku odcinka) grał szeryfa Pata w Sharp Teeth, Kayla Deorksen, grająca jego żonę, pojawiła się jako dziewczyna z gry w „The Real Ghostbusters”, Janet Glassford - sąsiadka podlewająca kwiaty była bibliotekarką w The Girl Next Door, a John Emmet Tracy, czyli Tom (miły asystent Mii z pięcioma kotami, podejrzewany o bycie zmiennokształtnym) odgrywał Merkurego w Hammer of the Gods. Na osobną uwagę zasługuje przepiękna scena odcinka, podczas której Jack Kelly mógł porozmawiać z „mamą”, w którą wcieliła się zmiennokształtna terapeutka, i usłyszeć, że nie natura i urodzenie są najważniejsze, a to, jak postępujemy. Jakby to powiedział Forrest Gump – poznasz głupiego po czynach jego (i nie tylko głupoty to dotyczy). To właśnie powinien usłyszeć Jack, jak i pochwałę z ust Deana, która padła pod koniec odcinka i wywołała na jego ustach słodki uśmiech. Z kolei dla zwolenników gore mieliśmy okropną scenę ściągania z twarzoczaszki zakrwawionej twarzy Deana i ochłapy po zmianie skóry w wannie terapeutki, co jasno przypomniało, że zmiennokształtni nie zmieniają się w sposób łatwy i bezbolesny, w przeciwieństwie do wpadki w niesławnym odcinku Bloodlines, który miał być wstępem do spin-offa Supernatural. Na koniec należy podkreślić, że w Big empty naprawdę świetnie wypadła tytułowa Pustka, a ściślej mówiąc, konfrontacja przebudzonego Castiela z istotą z Pustki, bardzo wkurzoną, że też się przebudziła i to pod postacią anioła. „Brytyjski” akcent Istoty rozkładał na łopatki i trzeba przyznać, że tym razem Misha Collins przeszedł samego siebie, grając zupełnie inaczej niż zwykle, pomysłowo i z przekonaniem. Nie wiemy, czy budząc się wśród jeżyn i grzejąc w promieniach słonecznych, nadal jest tym Castielem, którego znaliśmy, ale… wkrótce się przekonamy.

Nie z tego świata: sezon 13, odcinek 4 – recenzja