Julieta: Kobieta samotna

Julietę poznajmy jako kobietę w średnim wieku, mieszkającą w Madrycie z w miarę uporządkowanym, choć pełnym niezakończonych spraw życiem. Długo budowany status quo burzy jedno spotkanie – z dawną przyjaciółką jej córki, której nie widziała od wielu lat. Kamienna maska, którą Julieta przykrywała uczucia, rozpada się z hukiem, a ona sama cofa się w czasie o wiele lat, by opowiedzieć swoją historię, która sprawiła, że stała się tym, kim się stała. Almodovar w swoim filmie obrał dobry punkt wyjścia do rozpoczęcia historii i do momentu, gdy razem z Julietą nie przenosimy się w czasie, film jest zresztą najlepszy. Potem ze sceny na scenę traci impet i zaczyna brzmieć coraz bardziej płasko. Wrażenie się pogłębia – dialogi zbudowane z frazesów, infantylność bohaterów, nieprzekonujące motywacje i brak wiarygodności. Równa pochyła, zupełnie jakby Almodovar stracił zaangażowanie. No url Ani Julieta, ani pozostałe filmowe postacie nie zostały nakreślone mocną kreską; przeciwnie, kontury rozmazują się przy bliższym poznaniu, ale nie na rzecz subtelności, a wypłowienia. Z biegiem czasu bledną, stają się nijakie. Największym problemem jest Julieta, bo Adriana Ugarte, która gra jej młodszą wersję i która przez większość czasu obecna jest na ekranie, chociaż jest przepiękna, nie potrafiła nadać bohaterce odpowiednio mocnego rysu. Dużo lepiej by było, gdybyśmy Juliety nie lubili, a ona jest nam zwyczajnie obojętna. To prawda, że Almodovar wykształcił w sobie pewną wrażliwość, która sprawia, że widzi kobiety w interesujący sposób. Dostrzega coś więcej niż jego koledzy po fachu, dlatego i ten film ma w sobie kilka przejmujących, godnych zapamiętania scen, ale nie są one w stanie zrównoważyć całości, która jest jakby wyjałowiona – tym razem Hiszpan nie wiedział, o czym chce opowiedzieć, i w rezultacie opowiada o niczym. Nie wywołuje emocji. Julieta rozczarowuje. Na tle innych filmów Almodovara wypada blado, zabrakło wnikliwości, odwagi, może większej czułości w stosunku do bohaterów. I jest trochę tak, że gdyby ten film nakręcił kto inny, podobałby się bardziej, jednak od Almodovara wymaga się dużo więcej. Nie wystarczy, aby było poprawnie, a dokładnie tak jest w tym przypadku.

Julieta: Kobieta samotna – recenzja