Co obejrzeć w sobotę? Nasze propozycje filmów na wolny wieczór

Fani retro stylu powinni być zadowoleni. Pełno w tym filmie klimatu filmów sprzed lat. Wszystko dzięki niezłej scenografii, charakteryzacji i tej klasycznej akcji znanej z dobrego stylu. Tytułowy gość to młody mężczyzna (Dan Stevens) - David, który zjawia się w domu zmarłego żołnierza i podaje się za jego znajomego. Oczywiście jest to tylko świetny pretekst do zbudowania wciągającej intrygi, ale domownicy z początku ulegają czarowi przystojnego przybysza. Urok filmu polega właśnie na dynamice postaci granej przez Stevensa, ponieważ jawnie bawi się konwencją i raz buduje obraz typowego chłopaka z sąsiedztwa, by po chwili przerazić brutalnym realizmem, objawiającym się agresją i niepohamowaną żądzą walki. Jedyną osobą, która zdaje się dostrzegać dziwne zachowania przybysza jest Anna (Maika Monroe) i to ona będzie starała się ocucić rodzinę z czaru rzuconego przez Davida. Chemia między bohaterami to rośnie, to znowu ostyga, by finalnie dać nam wybuchową walkę o przetrwanie. Jest to film przypominający typowe teen movie, ale w pełni nadający się na wieczór w domu z miską chrupków.

Film samego mistrza kina, Davida Finchera, który stworzył iście genialną grę pozorów i głęboko ukrytych instynktów. Amy (Rosamund Pike) to kobieta, która po odkryciu zdrad męża, znika. To, co dzieje się potem to prawdziwy popis twórców scenariusza i samego reżysera. Zaginiona dziewczyna to film długi, ale od którego nie da się oderwać. Mnogość wątków z charakterną Pike na czele przykuwają uwagę i odsuwają nudę daleko w kąt. Konwencja filmu polega na ciągłym zmianom w postrzeganiu głównych bohaterów - raz to żona stoi na podium, po chwili zaś mąż (Ben Affleck). Media, które są bardzo zainteresowane zniknięciem Amy dodają pikanterii, ponieważ opierają swoje działania o sensację, którą stale nakręcają nowe informacje w sprawie. Cały seans to walka głównego bohatera o zachowanie twarzy i odkrycie, co tak naprawdę przytrafiło się Amy. Ciągłe poddawanie w wątpliwość wszystkiego, co widzieliśmy sprawiło, że nie wiadomo komu można ufać i czy zaraz nie wyjdą nowe fakty, które ponownie wprowadzą jedynie chaos. Zaginiona dziewczyna to pozycja idealna - zajmująca, inteligentna i zbliżona do realiów, co sprawia, że całość nabiera bardzo przyziemnego i fascynującego wymiaru.

Piękne widoki to zaledwie tło tej oryginalnej historii. Nie można jej zarzucić powtarzalności, bo co jak co, ale rogi głównym bohaterom rzadko rosną - Hellboy to raczej wyjątek. Może i jest to w pewnym stopniu film o młodzieńczej miłości, ale z zupełnie innej perspektywy - chłopaka, którego dziewczynę znaleziono martwą (Juno Temple). Główny bohater, Ig (Daniel Radcliffe) to postać na swój sposób tragiczna - jego dziewczyna jest martwa, zabójcy brak, a o całe zamieszanie oskarża się właśnie jego. Winą obarczył Boga, więc w zamian przyszło mu na pomoc samo piekło. Otrzymał dzięki temu nadnaturalne zdolności, a także tytułowe rogi - jest to dla niego szansa na odkrycie całej prawdy w sprawie morderstwa ukochanej. Nie jest to oczywista pozycja, ale jeśli oddać się jej satyrycznemu charakterowi i burzy emocji można się przy niej świetnie bawić. Pełno jest w Rogach retrospekcji z dzieciństwa głównych bohaterów, co dodaje filmowi lekkości i pozwala zrozumieć ich postępowanie jako już dorosłych osobników. Młodzieńczy wymiar tego filmu to tylko złudna otoczka - najważniejszy jest w Rogach balans pomiędzy gatunkami, a także zabawa konwencją. Polecę Rogi tym, którzy nie boją się filmowych hybryd, a na zabawne rozwiązania przymrużą nieco oko.

Bohaterowie, których da się lubić w horrorze to raczej rzadkość. Jako obyta w strasznym świecie kina grozy, ciężko znaleźć w gatunku coś nowego, ale przychodzą produkcje typu Autopsja Jane Doe, która nie męczyła, a co więcej, podobała się. Najważniejszym atutem filmu była relacja ojciec-syn, która była w przystępny sposób rozbudowywana przez cały seans. Obyło się bez głupstw scenariusza, a na pierwszy plan wyszły - o ile w przypadku horroru mogę użyć tego słowa - całkiem logiczne decyzje naszych panów. Zamknięcie w piwnicy starego domu szybko zbudowało klimacik, a kolejne badania niezidentyfikowanego ciała ciekawiły tak samo mocno, jak głównych bohaterów. Nawet finał nie był zły - ba! - nie był w żadnym stopniu przekombinowany. Jestem w szoku, że ten film trafił do kin, bo nie jest aż taki komercyjny, a wydaje się być nawet kameralną pozycją, w której liczy się przede wszystkim dobry klimat grozy.

W tym filmie na pochwałę zasługują przede wszystkim obrazy. Ujęcia są bajkowo piękne, a w kwestii odbioru całości oddają nietuzinkowość scenariusza. Fantazja była towarzyszką twórców tego filmu i zadziałało to tylko na jego korzyść. Z jednej strony moją uwagę zwróciło tajemnicze miejsce ulokowane gdzieś wysoko w górach, z drugiej zaś trudność jego opuszczenia. Są to dwa, jak dla mnie, świetne warunki do zbudowania mistycznego klimatu. Film opowiada nie tylko o młodym mężczyźnie (Dane DeHaan), który pojechał do obcej mu Europy po jednego ze swych szefów, ale także o historii kliniki, do której ten trafił i jak ona zmienia swoich odwiedzających. Spacery po starym budynku sprawiają, że czułam osamotnienie bohatera w swoich poszukiwaniach - buł zdany tylko na siebie, bo ufać nie miał komu. Lekarstwo na życie to gotycki twór łączący horror i stylistykę steampunku w jednym, który uważam za niesłychanie klimatyczną pozycję wartą polecenia.

To jest uproszczona wersja artykułu. KLIKNIJ aby zobaczyć pełną wersję (np. z galeriami zdjęć)

⇓ ⇓ Spodobał Ci się ten news? Zobacz nasze największe HITY ostatnich 24h

Skomentuj