Najlepsze filmy komiksowe 2017 roku

O filmie

Strażnicy Galaktyki 2 to sequel filmu Strażnicy Galaktyki z 2014 roku, opartego na komiksach Marvela. Peter Quill wraz ze swoją drużyną wyrzutków podróżuje przez wszechświat i jako obrońca galaktyki walczy z... Czytaj więcej

Najnowsza recenzja redakcji

Jeśli spojrzymy na kino superbohaterskie jako całość, jeden wielki, samoregulujący się organizm, to tegoroczne dokonania twórców filmów o trykociarzach stają się doskonałą metaforą życia. Ledwie kilka tygodni temu opłakiwaliśmy Logana,... Czytaj więcej

O filmie

Diana, amazońska księżniczka, opuszcza swoją wyspę, by zamieszkać w cywilizowanym mieście i staje się superbohaterką. Czytaj więcej

Najnowsza recenzja redakcji

Patty Jenkins stanęła przed nie lada wyzwaniem. Ona sama musiała stać się superbohaterką i uratować Kinowe Uniwersum DC po kiepskim przyjęciu poprzednich filmów - Taika Waititi wszedł w Kinowe Uniwersum Marvela z takim impetem, że niektórzy do dziś nie mogą jeszcze zebrać szczęki z podłogi. Już początkowa sekwencja, rozgrywająca się w rytm Immigrant Song zespołu Led Zeppelin, zapowiada, że będziemy tu mieli do czynienia z kompletną jazdą bez trzymanki. I tak się rzeczywiście dzieje - Thor staje się narcyzem, Loki tchórzem, a Hulk sakramencko wkurzonym bywalcem przedszkola. Wszystko trafia na właściwe miejsce, humor napędza akcję, akcja humor, nikt nie wie, co się dzieje, a jednak i tak szczęśliwie docieramy do celu z rogalem na twarzy. W dźwiękach dudnią nam syntetyzatory, a my czujemy się, jakbyśmy właśnie wyrwali się z szalonego filmu akcji z lat 80.

Odrobina prywaty: z rozmaitych względów, którym pewnie nie dalibyście wiary, to dla mnie najważniejszy ze wszystkich filmów tego roku. To opowieść o samotnym jeźdźcu, dogorywającym w krainie nędzy i rozpaczy, który z większego niż życie herosa zamienia się w naszego przyjaciela, człowieka nieróżniącego się w zasadzie niczym od każdego z nas. To także film ostatniego tchnienia - dosłownie i w przenośni, zaklętego gdzieś pomiędzy krzyczącym z rozpaczy dzieckiem a rzucającym się na ofiarę Rosomakiem. Jak w kończącym tę produkcję The Man Comes Around Johnny'ego Casha: "Słychać trąby, słychać dudy, sto milionów aniołów śpiewa. (...) Słychać płacz i nawoływania. Ktoś się rodzi, ktoś umiera".