Przeczytaj początek Księgi Etty

– Właśnie. W takim razie, kiedy będziesz chciała, żeby Sylvia przestała cię badać, możesz jej powiedzieć tak: „Nie waż się nawet drgnąć”.

Znów kiwanie głową.

– Dobrze, Chloe, czy Sylvia ma teraz twoje pozwolenie, żeby cię delikatnie i ostrożnie dotknąć?

Kiwanie głową. Szeroko otwarte oczy.

Sylvia podeszła do dziewczynki, nawiązując z nią kontakt wzrokowy.

– Dziękuję. Obiecuję, że cię posłucham. – Ścisnęła dłoń dziewczynki.

Chloe spojrzała na swoją drugą rękę i odwróciła głowę. Akuszerka zbadała stawy dziecka, szukała ran. Widziała,

że dziewczynka jest cała w bliznach, że jej ręka była złamana i zrosła się całkiem nieźle, choć wyraźnie bez porządnego nastawienia. Etta patrzyła z założonymi rękoma.

– Chloe, coś cię swędzi?

– Yhm.

– Na głowie?

– Yhm. – Mała natychmiast zaczęła się drapać, jakby przypomniała jej o tym sama wzmianka o swędzeniu.

Etta musiała się bardzo postarać, żeby też nie zacząć się drapać.

– I w innych miejscach też?

– Yhm. – Chloe podrapała się przez bawełnianą halkę po sromie.

Jej ubrania były brudne, ale Etta nie zdołała przekonać małej, żeby przebrała się w coś innego. Spod halki wystawały zniszczone skórzane kowbojki. Były na nią co najmniej o dwa rozmiary za duże. W butach znajdowały się dwie pary cennych wełnianych skarpet Etty, których dziewczynka też nie chciała włożyć, ale w końcu dała się namówić, gdy Etta pokazała jej swoje stopy, nieobtarte, całe.

– Dobrze. – Sylvia zanurzyła ręce w miednicy z ciepłą wodą. – Najpierw powinnaś wziąć kąpiel i przebrać się w nowe ubrania. No i myślę, że mamy dla ciebie nowy dom. Jest tu inna mała dziewczynka. Chciałabyś ją poznać?

Kiwanie głową.

Etta podeszła bliżej do dziecka.

– Muszę teraz odejść na chwilę, żeby też się wykąpać i spotkać z kilkoma osobami. Ale Sylvia jest dobrą akuszerką, zajmie się tobą. Ufam jej. Zgoda?

Chloe popatrzyła na nią spłoszona, ale pokiwała głową. Etta pocałowała swoje opuszki palców i położyła je na czole dziecka. Na ułamek sekundy dziewczynka przymknęła oczy.

Sylvia włożyła ją do płytkiej wanny, dała jej mydło i wlała trochę wody z miednicy, do której dodała wrzątku. Patrzyła chwilę, jak Chloe zaczyna się myć, po czym uznała, że może ją zostawić samą. Dogoniła Ettę w korytarzu.

– Gdzie ją znalazłaś? – Zmarszczyła brwi.

– Pod Estiel.

– Była sama?

– Nie, została mi sprzedana. Przez mężczyznę i starą kobietę. Nie mam pojęcia, skąd oni ją wzięli. Nie pamięta nic z tego, co się działo przed nimi.

– Zabiłaś ich? – spytała Sylvia trochę z ciekawości, ale bez niepokoju.

– Jego. – Etta wpatrywała się w swoje paznokcie. Były krótkie i brudne.

– Jest pocięta?

– Nie wiem. Nie sprawdzałam i nie pytałam. Ale kobieta miała noże przy pasie. – Wzruszyła ramionami. – Od razu wróciłam. Minęło zaledwie kilka dni.

Sylvia się skrzywiła.

– Na pewno jest cała zawszona i zapchlona. Więc ty prawdopodobnie też. Będziesz musiała coś z tym zrobić. Przekażę ją Ani i jej córce. Wiem, że jest gotowa na przyjęcie znajdy i ucieszy się, że Belle będzie miała siostrę. Chyba że ty ją chcesz.

Etta pokręciła głową.

– Dobra. Domyj się, zanim pójdziesz na spotkanie z matką. – Sylvia pocałowała Ettę lekko w policzek. – Cieszę się, że wróciłaś. Zostań z nami choć chwilę.

Etta pokiwała głową, ale niczego nie obiecała. Odwróciła się i wyszła.

Poszła do łaźni. Tam dobrze wiedzieli, co robić. Znów wzięli od niej ubrania i plecak, wyszorowali je ługiem, a potem tak samo potraktowali ją samą. Starannie ogoliła swoją czarną skórę najostrzejszą brzytwą, jaką miała, a potem pozwoliła, by łaziebni natarli ją mieszanką lanoliny, lawendy i mięty. Mikstura była gęsta niczym żywica, a skóra po niej piekła w charakterystyczny zimny, miętowy sposób. Etta miała wrażenie, że płonie, ale był to przyjemny ogień. Czuła się teraz czysta i wiedziała, że pozbyła się robactwa.

Lanolina była w Nowhere droga, ale zawsze znalazło się trochę dla Etty. Mięta i lawenda rosły dziko. Te zapachy pomagały niwelować smród owiec. Odświeżona i pachnąca Etta zapłaciła łaziebnym szczodrze siedmioma nowymi książkami i małą puszką starego, ale jakże cennego kakao.

Łaziebni uśmiechnęli się do siebie. Szybko ustalili, że nikomu nie powiedzą o puszce, żeby móc rozdzielić kakao między sobą. Książki postanowili przekazać też innym, ale dopiero kiedy je sami przeczytają.