Najgorsze filmy zagraniczne 2017 roku

Remake filmu z lat 90. okazuje się nudny i nieangażujący. Podczas gdy oryginał trzymał w napięciu, nowa wersja niebezpiecznie skręca na tory paranormalnych horrorów, co chwilę racząc widza wyskakującymi z drugiego planu widmami. Nie jest to ani straszne, ani niepokojące - kolejne losy studentów z łatwością da się przewidzieć, a oni sami są pobieżnie rozpisani, przez co nie można tu mówić o jakiejkolwiek empatii czy emocjach. Na ekranie ma dziać się dużo, jednak gdyby tak zastanowić się nad motywacją głównych bohaterów, dojdziemy do wniosku, że działają oni po prostu głupio. Produkcja zdaje się nie mieć żadnej głębi - ot, jeden z wielu hollywoodzkich straszaków, który nie wystaje ponad przeciętność. Historia o rozbitkach schodzących ze szczytów Alp to wymarzony temat na świetne kino survivalowe. Tymczasem twórcy postawili na tanie love-story, rezygnując z tego, co mogło być w tej historii najmocniejsze - walki o przetrwanie. Tutaj przez większość czasu nic się nie dzieje - główni bohaterowie zatracają się w rozmowach, które są tak fascynujące, że można usnąć w kinowym fotelu. Wspaniała surowa scenografia wywołuje w widzu tylko smutek - przykro jest patrzeć na to, że robi tu tylko za drugie tło dla rodzącego się między postaciami uczucia. Szkoda też samego Idrisa Elby i Kate Winslet, którym przypadło granie postaci w zasadzie papierowych. Nieudana produkcja na podstawie kryminału autorstwa Jo Nesbo - i nie ma tu znaczenia, czy czytaliście książkę, czy też nie. Choć film był zapowiadany jako thriller, brak w nim jakiegokolwiek napięcia, wartkiej akcji, czy wreszcie - pomysłu na przedstawienie historii w sposób nietuzinkowy. Główny bohater włóczy się po świecie noga za nogą, a jego osoba nie wywołuje w widzu najmniejszych emocji. Tak naprawdę o każdej postaci wiemy niewiele, co nie pozwala na zaangażowanie i empatię. I choć śnieg dodaje kadrom klimatu, nie jest w stanie przykryć niedopowiedzeń i dziur w scenariuszu - po seansie w głowie pozostaje wiele niewyjaśnionych pytań i poczucie wielkiego zawodu. Jest to podręcznikowy przykład przerostu formy nad treścią. Reżyser, Oliver Assayas chciał pod płaszczem konwencji wielu gatunków opowiedzieć historię o tęsknocie, wyobcowaniu i szukaniu siebie. Jednak ten koktajl gatunkowy w ogóle nie sprawdza się na ekranie, żaden z nich nie potrafi współgrać z innymi, przez co do opowieści wkrada się ogromny, narracyjny chaos. Dodajmy do tego kiepskie twisty fabularne i słabo napisane postacie a dostajemy pewien rodzaj ekranowego Frankensteina. Film Netflixa oparty na mandze pod tym samym tytułem. Jest to adaptacja słabo rozpisana i kiepsko zrealizowana. Wszystko jest przepełnione zbyt dużą liczbą bezsensownych scen, które nic nie wnoszą. Film jest niepotrzebnie krwawy, co jest sprzeczne z tym, jak tytułowy notatnik zabijał ludzi. Mamy obrazowe sceny śmierci jak w kiepskim horrorze. Postaci są kiepsko rozpisane i nieprzemyślane.

To jest uproszczona wersja artykułu. KLIKNIJ aby zobaczyć pełną wersję (np. z galeriami zdjęć)

⇓ ⇓ Spodobał Ci się ten news? Zobacz nasze największe HITY ostatnich 24h

Skomentuj