Ostatnio mieliśmy okazję obejrzeć dwa zwiastuny filmu Shang-Chi i legenda dziesięciu pierścieni, pierwszej samodzielnej produkcji Marvel Studios o superbohaterze z Azji. Na ten moment trudno ocenić jej gatunkową klasyfikację. Wydaje się, że powinno to być połączenie kina kopanego z superhero, ale w dostępnych zwiastunach samej walki na piąchy było jak na lekarstwo. Może to tylko kampania skrojona pod uniwersalne gusta, a sama treść zostanie wypełniona akcją charakterystyczną dla obu tych gatunków z równym rozkładem akcentów? Marvel pokazał już wielokrotnie, że potrafi łączyć i definiować gatunek na nowo, wpisując klasyczne schematy w konwencję filmów superbohaterskich. To samo na pewno da się uczynić z kinem kopanym, a dzięki bogatej historii filmów z tego gatunku inspiracji nie trzeba szukać daleko.

Sam Destin Daniel Cretton, reżyser widowiska Marvela, ujawnił, że w kontekście scen walk inspirowali się nie tylko choreografią Jackie Chana, ale również filmem Anga Lee zatytułowanym Przyczajony tygrys, ukryty smok.

materiał prasowy

Jedną wartą podkreślenia rzecz dodał reżyser, mianowicie chcą uczynić z Shanga-Chi nie tylko mistrza kung-fu, ale też pełnoprawnego superbohatera Marvela. Czy to będzie oznaczało wykorzystywanie kosmicznych broni, co trochę sugeruje drugi zwiastun? Czy może nie chodzi o wzmacnianie bohatera od strony fizycznej, a reżyser ma na myśli kwestie mentalne? Dowiemy się tego niebawem, ale wspomniany film Anga Lee ma w sobie coś jeszcze, co warto podpatrywać w kontekście Shanga-Chi. I nie chodzi o samą kpinę z grawitacji, swobodne czerpanie z przestrzeni i pokonywanie wszelkich swoich ograniczeń, ale o historię, która jest opowiadana  za pomocą tych wszystkich widowiskowych sekwencji.

Bo to nie tylko film o kopaniu i lataniu po dachach. Przyczajony tygrys, ukryty smok jest widowiskowo opowiedzianym dramatem o dojrzewaniu, niespełnionych ambicjach i miłości, która nie miała okazji dojść do głosu. Znany amerykański krytyk Roger Ebert wspominał, że w westernie mamy dobrego i złego –  bohaterów, którzy wzajemnie się nienawidzą. W filmie Anga Lee, w którym dominują sztuki walki, mamy konfrontację przeciwników dążących się szacunkiem i szukających okazji do pokazywania i celebrowania swoich umiejętności. Jednak te fikuśne sekwencje nie przysłaniają w żaden sposób wspomnianych wyżej wątków, które nie są dodatkiem do atrakcji, ale stanowią o sile tego filmu.

Samo oglądanie widowiskowych starć nie zrobi wrażenia nawet na widzach spragnionych czystej rozrywki, jeśli nie będą mogli zaangażować się w losy bohaterów i ich dramaty. Sceny walki realizowane z gracją są niczym piosenki w musicalu. Trzeba odpowiednio rozkładać akcenty pomiędzy spokojnymi momentami (wypełnionymi dialogami) a scenami kopania. Dlatego nie do końca jestem fanem trzeciego Johna Wicka, w którym tego drugiego było bardzo dużo, ale w pewnym momencie poczułem zobojętnienie. W produkcji Przyczajony tygrys, ukryty smok nie ma tego problemu ani przez chwilę, bo choreografie tworzone przez Yuen Wo-Pinga nie są tylko sztuką dla sztuki, forma nie przysłania treści. Znalezienie w tym balansu jest pewnie drogą do sukcesu i trzymam kciuki, żeby Shang-Chi był właśnie takim filmem, bo jeśli udało się 21 lat temu, to teraz też jest to w zasięgu. 

materiał prasowy

Właśnie, od premiery minęło tyle czasu i perspektywa upływu lat jest szczególnie istotna w dyskusji na temat produkcji Anga Lee. W sieci można znaleźć źródła świadczące o tym, że krytycy na pierwszych pokazach filmu byli w pozytywnym szoku, kiedy sekwencja otwierająca pokazała widowiskowe starcie i przecinanie powietrza bohaterów skaczących po dachach. Takie akcje zapierają dech w piersiach. Jasne, dla części widzów, obecnie oceniających te sekwencje, mogą niekiedy trącić myszką, ale przy większości starć (jak chociażby w końcówce filmu, gdy walka odbywa się na koronie drzew) naprawdę można usiąść z wrażenia i zastanawiać się, jak oni tego dokonali? Przyczajony tygrys, ukryty smok nie jest jednak parkiem atrakcji. Historia opowiada o mistrzu Li Mu Bai (Chow Yun-Fat), który poprzysiągł pomścić śmierć swojego pana. Od wielu lat jest zakochany w Yu Shu Lien (Michelle Yeoh), która odwzajemnia to uczucie, ale wspólnie uznali, że są sprawy ważniejsze niż ich wspólne szczęście. Długie próby i treningi aktorów pozwoliły uzyskać fantastyczny efekt w scenach walk, ale w Przyczajonym tygrysie, ukrytym smoku tak naprawdę to poetyka i łączenie walki z ciekawą historią o romantycznym zabarwieniu, to coś wartego inspiracji dla reżyserów chcących tworzyć w tym gatunku.  

Zaznaczę na koniec: Przyczajony tygrys, ukryty smok to film, w którym dostrzeżemy wady. Co więcej, są one szczególnie widoczne po latach. Momentami jest to naiwna i prosta bajka osadzona w fantastycznym świecie, która nie zawsze przykuwa do ekranu. Ba, zdarzają się nawet momenty przegadane, ale Ang Lee bezsprzecznie stworzył widowiskowe kino z elementami wskazującymi na ludzkie problemy, zemstę i miłość. Na wszystko to znalazło się miejsce, co jest godne podziwu.