Moje oczekiwania względem finałowego odcinka były dość wygórowane, biorąc pod uwagę, jak wysoko zawiesili sobie poprzeczkę sami twórcy na przestrzeni tych paru odcinków. Tym większe było moje rozczarowanie, gdy okazało się, że całość sprowadzono do kilku nieśmiesznych gagów - ze zniszczoną suknią panny młodej i rozrzucaniem opłatków niczym cukierków w trakcie parady na czele.

Już sam fakt, iż w centrum uwagi postawiono tym razem najbardziej nieciekawą postać, czyli Fidelmę, wprawił mnie w stan totalnej konsternacji. Jest ona bowiem antypatyczną, nudną, zarozumiałą, wiecznie narzekającą na wszystko, nijaką bohaterką, więc fakt, iż stała się pierwszoplanową postacią, jest tym bardziej zaskakujący. Dodatkowo nie do końca byłam w stanie zrozumieć, dlaczego twórcy na siłę próbowali sprawić, by jej wątek był jednak śmieszny, przez co całość wyszła trochę niezręcznie.

Sytuację jak zwykle ratują jednak postacie drugoplanowe. Wszyscy odegrali swoje role wręcz koncertowo i trudno było mi uwierzyć, że to już naprawdę koniec sezonu. Jedno trzeba twórcom przyznać: doskonale wiedzieli, jaką historię chcieli opowiedzieć na przestrzeni tych sześciu odcinków. Finałowy epizod w perfekcyjny wręcz sposób zamknął wszystkie rozpoczęte wątki i ukazał przebłyski tego, co może na nas czekać w kolejny sezonie (o ile powstanie).

Żałowałam tylko, że nie rozwinięto lepiej wątku podróżnych, którzy znienacka pojawili się w Boyle i jeszcze szybciej z niego wyjechali. Początkowa niechęć zamieniła się w przyjaźń i byłam bardzo ciekawa, jak dalej potoczy się cała historia. Niestety tego już pewnie nigdy się nie dowiemy, a o ich obecności w Boyle zarówno nam, jak i Martinowi będzie przypominał niecodzienny podarek, który zostawili.

Finałowy epizod, choć poziomem bardzo odstaje od poprzednich odcinków, mimo wszystko daje nam zakończenie, jakiego chyba wszyscy się spodziewaliśmy. Było trochę abstrakcji, lepszych i gorszych żartów, łzy szczęścia, które koniec końców dały widzom dość ciepłe pożegnanie z bohaterami. Dalej jestem zdania, że Moone Boy to nie tylko pozycja, obok której nie można przejść obojętnie, ale również jedna z najlepszych komedii roku, zasługująca na każde możliwe wyróżnienie. Już z niecierpliwością czekam na kolejny sezon oraz rozdanie nagród IFTA. Mam nadzieję, że Chris O'Dowd po raz kolejny da popis swojego geniuszu w trakcie odbierania wyróżnienia za najlepszy scenariusz.