Czarna walizka to rozpisana na dziesięciolecia saga rodzinna stworzona przez Katarzynę Ryrych. Pierwszy tom nosi tytuł Wszystko dla ciebie, a jego akcja toczy się się latach 1900 -1916 w carskiej Rosji. Na tle wielkich wydarzeń historycznych autorka snuje opowieść o dwóch małżeństwach, niezwykłych dzieciach i prostej dziewczynie, która wraz z upływem lat znacząco się zmienia.
Czarna walizka. Wszystko dla ciebie ukazała się ósmego lutego. Książka liczy 256 stron.
Wydawnictwo Prószyński i S-ka udostępniło fragment powieści Czarna walizka. Wszystko dla ciebie. Miłej lektury.
Czarna walizka. Wszystko dla ciebie - fragment powieści
Tymczasem Mikołaj żył pełnią młodzieńczego życia, nie zdając sobie sprawy, że dzięki przedziwnemu splotowi wydarzeń staje się dziedzicem dwóch pokaźnych fortun.
Nawet trwająca wojna polsko-bolszewicka nie była w stanie ujemnie wpłynąć na interesy Konstantego.
– Z tym trzeba się urodzić – twierdziła ciotka.
Pewnie było w tym sporo prawdy, bo Eugeniusz urodził się pod całkiem inną gwiazdą i gdyby nie zapobiegliwość i przenikliwość przyjaciela, z pewnością straciłby wszystko, co miał.
– Jakże ja się wam odwdzięczę – powiedział pewnego wieczoru.
Konstanty już miał zamiar otworzyć usta, ale ubiegła go Zinaida.
– Czasy dzisiaj takie – powiedziała – że człowiek z człowiekiem powinien trzymać… Pilnować, aby majątek w obce ręce się nie dostał…
– Prawda – przytaknął Eugeniusz. – Tylko jak to zrobić…
Zinaida spojrzała w stronę bawialni, gdzie Mikołaj pokazywał Marii jakieś miejsce na mapie.
– Ot, tak – odrzekła krótko.
Źródło: Prószyński i S-ka
W ten sposób odbyły się nieformalne zaręczyny, o których Mikołaj dowiedział się później, podobnie jak szczęśliwa narzeczona.
Młody mężczyzna, bo tak już można było go określić, przyjął ów fakt całkiem naturalnie, jakby wiedział, że jego przyjaźń z Marią musi się zakończyć małżeństwem.
Pocałował najpierw jej dłoń, a potem musnął wargami ciepły policzek. Dziewczyna zaczerwieniła się, pocałunku nie oddała, co Zinaida poczytała za dobry znak – znaczy, niezepsuta, czysta jak ten anioł. Za to Maria rzuciła się ojcu na szyję, a potem ucałowała matkę.
– No cóż, no cóż – rzekł Eugeniusz – życzyć szczęścia trzeba… dużo szczęścia.
To mówiąc, spojrzał na Zinaidę, a potem na żonę. Nie miałem go zbyt wiele, pomyślał i przeniósł wzrok na córkę. To było jego szczęście, choć w żaden sposób nie przyczynił się do jej pojawienia się na świecie. Jednak była dlań najdroższą istotą i oddając Marię w ręce Mikołaja, miał pewność, że czeka ją dobre i szczęśliwe życie.
Coś tam co prawda przebąkiwano, że młody Brodski był widziany, kiedy opuszczał przybytek pani Pilskiej, ale krew nie woda, a młodość ma swoje prawa.
Zawsze to lepiej, gdy mężczyzna doświadczony, pomyślał Eugeniusz i poczuł bolesne ukłucie w piersi.
Jego serce coraz częściej dawało znać o swojej obecności, lecz zbywał tę drobną niedomogę, mówiąc, iż na coś umrzeć trzeba, a wtedy Jelizawietta bladła i przynosiła mu krople.
Opuszczając tego wieczoru dom Konstantego, czuł w sobie dziwną lekkość, zupełnie jakby w jego piersi ktoś umieścił napełniony powietrzem balon.
Wszystko dokoła wydawało mu się jakieś inne. Nie, żeby świat się odmienił, ale postrzegał całkiem zwyczajne rzeczy z przedziwną ostrością, a zapachy docierały do niego zwielokrotnione jak dźwięki.
Dziwił go ten stan, zachwycał i przerażał.
Toż tak właśnie się czułem, będąc w wieku Mikołaja, stwierdził na koniec, wchodząc do swego gabinetu.
– Eugeniusz to idealista – powiedział Konstanty wieczorem, siadając na brzegu łóżka. – Dusza człowiek, ale nieżyciowy.
– No i kamień z serca spadł – szepnęła Zinaida, kładąc się obok męża.
Małżonek spojrzał na nią z podziwem.
Dyplomatka, pomyślał. I na dodatek pyszna kobieta.
Jesteśmy na Google News - Obserwuj to, co istotne w popkulturze.