Mroczna i melancholijna filmowa refleksja nad masakrą w bośniackiej Srebrenicy w 1995 roku, w której Siły Zbrojne Republiki Serbskiej zamordowały ponad 8 tysięcy bośniackich muzułmanów, głównie mężczyzn i chłopców. Było to największe ludobójstwo w Europie po II wojnie światowej. Film bada echa tej tragedii w na pół wyludnionym mieście, gdzie troje ocalałych z masakry niesie świadectwo okropnej przeszłości. Obserwujemy ceremonię, która odbyła się 20 lat po tym wydarzeniu. Udekorowana flagami i kwiatami ciężarówka wjeżdża do miasta z ładunkiem trumien. Dwie dekady po śmierci Bośniaków ich szczątki mają zostać pochowane na rozległym miejskim cmentarzu-pomniku podczas uroczystej ceremonii w obecności tych, którzy przeżyli: Srećko, Mirzy i Mejry. Opakowane na zielono trumny są z czcią wyjmowane z ciężarówki, a następnie chowane w ziemi. Obserwujemy naznaczone smutkiem i pracą codzienne życie trójki ocalałych. Srećko to człowiek, który wrócił do Srebrenicy, by żyć z wyrębu lasów wokół swojego domu, na wzgórzu tuż za miastem. W czasie wojny został wcielony do armii Republiki Serbskiej i zmuszony do pomocy w zbrodniach wojennych przeciwko swoim sąsiadom. Mirza przeżył masakrę, wędrując przez kilka dni przez góry do Tuzli. Wrócił do swojego domu, aby wraz z żoną żyć z uprawy ziemi. Mejra, która w masakrze straciła męża i synów, ma 85 lat i nadal zajmuje się rolnictwem, które nie zmieniło się przez dziesięciolecia. Czas płynie tu inaczej, ale wojna ma swoje reperkusje do dziś. W filmie obserwujemy materiały archiwalne nakręcone przez masakrą i po niej, które kontrastują ze współczesnymi ujęciami Srebrenicy. Czy życie może toczyć się tu dalej po takiej zbrodni? Film, kręcony przez 4 lata, jest hołdem dla wytrwałości ludzkiego ducha i zdolności człowieka do przetrwania najbardziej przerażających tragedii. [opis festiwalowy]