Dosłowne tłumaczenie oryginalnego tytułu filmu, czyli „dwie kobiety, które noszą tę samą bieliznę”, to dosadna metafora relacji, która łączy tytułowe bohaterki. Delikatna i krucha Yi-jung, choć dobiega trzydziestki, wciąż gnieździ się w ciasnym mieszkaniu ze swoją matką - pełną temperamentu i skorą do kłótni Su-kyung. Na każdym kroku doświadcza od niej psychicznej przemocy, znosząc upokorzenia i złośliwą krytykę. Gdy podczas starcia na parkingu Su-kyung potrąca córkę samochodem, kipiąca nienawiścią, choć bezwolna dotąd ofiara postanawia skierować sprawę do sądu. Głośny debiut Kim Se-in, obsypany nagrodami na MFF w Pusan, to niepokojący, klaustrofobiczny dramat, w którym emocjonalna nawałnica nie słabnie ani na chwilę. Na pierwszy rzut oka film wydaje się prostą opowieścią o kacie i ofierze, jednak kolejne sceny każą rewidować zbyt pospiesznie wydane sądy. Wgląd w egzystencję skazanych na siebie kobiet pozwala dostrzec i zrozumieć ich potrzebę niezależności i wolności, tęsknotę za emocjonalnym wsparciem, problemy w nawiązaniu relacji i egzystencjalne koleiny, z których nie mogą się wydostać. Obsadzone w głównych rolach aktorki wcielają się w skrajnie odmienne postaci, które w tym intymnym, przerażającym spektaklu wchodzą ze sobą w bezustanne kolizje. Ukazując złożony proces rozkładu toksycznej więzi reżyserka często eksperymentuje z tempem i rytmem opowieści, uwypukla detale, kontempluje konkretne obrazy, a rajdy po najniższych kręgach familijnego piekła okrasza nieoczekiwanie czarnym humorem. W tej optyce najzwyklejsze codzienne wydarzenia pogłębiają i niuansują ambiwalentne wizerunki obu brawurowo zagranych postaci.