Zacznijmy od "Up". Pan Michael Giacchino zapomniał najwyraźniej, że filmy animowane oglądają głównie dzieci, które od muzyki tego pokroju mogą w kinie rozboleć tylko głowy. Słuchając tej ścieżki, ma się przed oczami – nie heroiczne przygody chłopca i staruszka, ale przeplatające się obrazy obyczajowego tasiemca z dokumentem o stadzie słoni, gdzieś w odległej południowo- wschodniej Azji…

"Avatar" z kolei to klasyczny przykład muzyki zaczerpniętej po trochu z wszystkiego. Od Ennio Morricone, przez różnorakie autoplagiaty pana Hornera, aż po wyżej wymienionego Hansa Zimmera. Ścieżka nie zaskakuje, nie powala, ot ilustracja, której po obejrzeniu filmu każdy by się spodziewał, a przecież jej pisanie trwało i trwało, niczym twoje zamiłowanie do Mary Morstan, Watsonie… Z tą różnicą, że to drugie trwa i trwa…

Nie denerwuj się już, cóż mamy dalej? Ah tak, "The Hurt Locker" Marco Beltramiego i Bucka Sandlersa. Otóż, to pokłosie czyjejś zaawansowanej schizofrenii nie nadaje się na oscarowe gale, gdyż najwybitniejszym dziełem roku nie może zostać ścieżka muzyczna, która jest nieprzyjemna dla ucha, napawa negatywnymi emocjami i epatuje nastrojem rodem z pogrzebów deathmetalowych gwiazd. Tak się rodzą szaleńcy, Watsonie…

No i wreszcie "Fantastic Mr Fox" Alexandra Desplata. Nie przeczę, iż jest to istny raj dla detektywa, gdyż smaczków tu i nawiązań co nie miara. Problem w tym, że brakuje tego, co by smaczkiem i nawiązaniem nie było. Pod kotarą bardzo przemyślanej ilustracji właściwie nie ma nic, co wyróżniałoby tę ścieżkę spośród pozostałych. Zlewają się tu kompozycje tylu różnych maści, że w gruncie rzeczy Fantastyczny Pan Lis zdaje się być postacią nie z tej bajki…