Pod koniec czerwca niemal cały gamingowy świat zachwycił się Death Stranding 2. Produkcja Kojima Productions została okrzyknięta jedną z najlepszych gier roku. I – co równie istotne – w przeciwieństwie do pierwszej części, nie podzieliła graczy ani krytyków. Tak entuzjastyczny odbiór sprawił, że i ja postanowiłem dać jej szansę. Na drodze stanęła mi jednak pewna przeszkoda – nigdy, mimo najszczerszych chęci, nie udało mi się ukończyć DS1. Postanowiłem to w końcu zmienić.

Pierwsze Death Stranding to naprawdę ciekawy przypadek – i to nie tylko jeśli chodzi o samą grę, ale też o historię jej powstania. Hideo Kojima przez lata zasłynął przede wszystkim dzięki serii Metal Gear, miał także odpowiadać za Silent Hills – wielki powrót marki ukochanej przez fanów survival horrorów. Ostatecznie jednak projekt został anulowany, a miłośnicy grozy w japońskim wydaniu musieli zadowolić się jedynie grywalnym teaserem, P.T., i zwiastunem, w którym pojawił się Norman Reedus, późniejszy Sam Porter Bridges. 

W 2015 roku Kojima opuścił szeregi Konami w atmosferze kontrowersji. Można odnieść wrażenie, że nawet dziś – po dziesięciu latach – sytuacja ta nie została w pełni wyjaśniona. Japoński twórca nie przeszedł na emeryturę, nie przebranżowił się ani nie poświęcił filmom, w których jest zakochany. Zamiast tego założył studio Kojima Productions, które – mimo deklarowanej „niezależności” – otrzymało spore wsparcie od Sony i rozpoczęło pracę nad zupełnie nową marką: Death Stranding.

Już pierwsze teasery zapowiadały coś wyjątkowego, a kolejne materiały tylko podsycały zainteresowanie. Widzieliśmy w nich gwiazdy znane z Hollywood, takie jak wspomniany już Reedus, Léa Seydoux, Mads Mikkelsen czy Guillermo del Toro. Całość była przy tym po prostu przedziwna – dość powiedzieć, że w pierwszym zwiastunie pokazano nagiego Reedusa, niemowlę, oleiste ślady dłoni w piasku i zawieszone w powietrzu cieniste sylwetki. Kolejne zapowiedzi jedynie generowały nowe pytania i spekulacje. Niektórzy podejrzewali nawet, że – podobnie jak wcześniej P.T. czy pierwszy teaser The Phantom Pain – wszystko to jest tylko zasłoną dymną, a Death Stranding okaże się w rzeczywistości Silent Hills lub Metal Gear Solid 6. Pojawiały się też teorie spiskowe sugerujące, że rozbrat Kojimy z Konami był tylko sprytnie zaplanowaną akcją marketingową. Niedługo później okazało się, że przypuszczenia te były kompletnie chybione i naprawdę chodziło o coś nowego. 

Ostatecznie Death Stranding zadebiutowało w listopadzie 2019 roku i... wyraźnie podzieliło odbiorców. Część graczy i recenzentów doceniła melancholijny klimat oraz fantastyczną oprawę audiowizualną, inni narzekali na bardzo powolny gameplay, który sprowadzał się głównie do chodzenia z miejsca na miejsce. Ja, te sześć lat temu, byłem gdzieś pośrodku. Z jednej strony fascynował mnie ten świat, z drugiej – już po kilku godzinach zaczynałem odczuwać znużenie. Myślę dziś, że wynikało to po części z ogromnych oczekiwań, budowanych przez miesiące kampanii marketingowej i atmosfery tajemnicy, a także z tego, że nie do końca wiedziałem, czego się spodziewać. Kojima stworzył bowiem coś wyjątkowego, diametralnie różnego od innych wysokobudżetowych produkcji tamtego okresu. Efekt? Po około 20–30 godzinach wyjąłem płytę z konsoli, wsadziłem ją do pudełka i odłożyłem na półkę. Szczerze mówiąc, nie byłem przekonany, że kiedykolwiek do tej gry wrócę.

Wszystko zmieniła zapowiedź sequela – Kojima po raz kolejny wzbudził zainteresowanie graczy, w tym moje. Oglądając zwiastuny kontynuacji, można było odnieść wrażenie, że twórca postanowił pójść jeszcze dalej w stronę artystycznych dziwactw. A potem pojawiły się pierwsze recenzje, pełne zachwytów i entuzjazmu. Stało się jasne, że to najlepszy moment, by jeszcze raz spróbować zmierzyć się z pierwszą częścią. Tym razem podszedłem do niej z zupełnie innym nastawieniem – wiedziałem już, czego się spodziewać. I najwyraźniej to wystarczyło, by móc się nią naprawdę cieszyć. Moje doświadczenie było zupełnie inne niż pod koniec 2019 roku. Puste przestrzenie i powolne przemierzanie ich pieszo w pierwszych godzinach gry wcale mi nie przeszkadzały. Wręcz przeciwnie – zacząłem to doceniać. A momenty, w których podczas "spacerów" Sama Portera Bridgesa odtwarzana jest muzyka Low Roar, są niesamowicie klimatyczne i emocjonalne.  To jednak nie powinno dziwić, bo o Kojimie można mieć różne zdanie, ale nie sposób odmówić mu dwóch rzeczy: miłości do kina i niesamowitego wyczucia do muzyki.

Po jakimś czasie zacząłem też doceniać to, jak dobrze Kojima przemyślał i zaprojektował system progresji. Gra oferuje coś więcej niż tylko eksplorację i dostarczanie przesyłek w najbardziej klasyczny sposób – praktycznie każda dostawa odblokowuje nowe narzędzia, które pozwalają działać coraz sprawniej i kreatywniej. Zyskujemy dostęp do broni, sprzętu, pojazdów. Świetnie współgrają z tym również elementy społecznościowe – możliwość korzystania z infrastruktury pozostawionej przez innych graczy. Nie mamy tu klasycznego trybu multiplayer, ale mimo to czujemy obecność innych ludzi – mamy świadomość, że ktoś przed nami był w tej samej lokacji i zostawił po sobie ślad.

Death Stranding doskonale wpisuje się w nurt tzw. slow gamingu – produkcji o powolnym tempie, zachęcających do refleksji i kontemplacji. To miła odskocznia od gier nastawionych na nieustanną akcję, często serwowaną w iście zawrotnym tempie, niedającym chwili na wytchnienie. I choć Death Stranding potrafi miejscami przyprawić o ciarki na plecach i szybsze bicie serca – zwłaszcza podczas pierwszych spotkań z "Wynurzonymi" – to w wielu momentach znacznie bliżej mu do tak zwanych "cozy games". Samotne wędrówki w pięknych okolicznościach przyrody, z dala od postaci kontrolowanych przez sztuczną inteligencję – zarówno wrogów, jak i sojuszników – sprawiają, że aż chce się zatrzymać, posłuchać dźwięków otoczenia i wyciszyć. Jest w tym coś kojącego.

Jeśli – podobnie jak ja – kiedyś odbiliście się od Death Stranding, a teraz rozważacie powrót do tego świata, to moim zdaniem warto taką próbę podjąć. Dla mnie drugie podejście okazało się strzałem w dziesiątkę. Może to kwestia oczekiwań, a może po prostu poszukiwanie czegoś spokojniejszego w pędzącym przed siebie i dynamicznie zmieniającym się świecie.