Darby i duchy jest filmem dla wszystkich, którzy lubią historie osadzone w liceum. W tym przypadku mamy outsiderkę Darby, która widzi duchy i pomaga im przejść na drugą stronę. Produkcja stara się spojrzeć z dystansem na schematy gatunkowe uczniowskich opowieści (w których mamy stereotypy i typowe zachowania), ale też zerwać z nimi. Czy się udaje? Tutaj można polemizować. Nie odmówię twórcom ambicji i tego, że zaprezentowali smutne przesłanie o życiu nastolatków. Jednak ich zamysły w pewnym momencie rozpadają się jak domek z kart.

Ostatnio w gatunkowym kinie mamy trend, aby licealną zołzę, czyli tę najpopularniejszą wredną dziewczynę, pokazać bardziej jako człowieka, a nie stereotyp. To relacja Darby ze zmarłą, pozornie złą Capri miała napędzić fabułę i ukazać próbę zerwania ze schematami. Tutaj właśnie leży problem, bo ewolucję Capri można dostrzec jedynie momentami. W większości tej historii jest płytkim stereotypem, który niczego sobą nie reprezentuje. Jest w tym jednocześnie coś smutnego, bo ta dziewczyna – zainteresowana wyłącznie rzeczami powierzchniowymi – nie miała żadnego powodu, by zostać wśród żywych. Oparcie tego na imprezie z okazji 17. urodzin wydaje się marnowaniem potencjału. Capri jest nudna, tylko czasami ukazuje ciekawe cechy charakteru, więc to za mało, by jej kibicować. Gdyby twórcy w pełni wykorzystali schemat, nie byłoby to tak frustrujące, bo świadome zabawy motywami są w porządku, a tutaj wyszło chaotycznie.

To samo niestety dotyczy każdego innego gatunkowego schematu, który do pewnego momentu jest traktowany z dystansem, bo twórcy robią wiwisekcję powierzchownego życia liceum i popularności w dobie mediów społecznościowych. Padają nawet trafne i mądre stwierdzenia. Tylko co z tego? Gdy przychodzi do rozwoju i puenty, to wszystko jest rozmyte poprzez przesadne osadzenie w sztampie licealnych historyjek. Nawet burzenie czwartej ściany przez Darby, czyli zwracanie się do widza, niewiele w tym zmienia, bo – znów! – poza kilkoma momentami nic to nie wnosi do tej historii.

Film Darby i duchy miał potencjał na dobrą rozrywkę, a stał się rozmytym przez złe decyzje przeciętniakiem. Szansa na dobrą zabawę została zmarnowana. Historia zaczyna irytować, gdy idzie utartym szlakiem. Nie wywołuje ani śmiechu, ani emocji.