Reżyserii podjęło się dwóch znakomitych dokumentalistów, Rob Epstein oraz Jeffrey Friedman, i śmiało można powiedzieć, że jest w ich dziele dużo pasji. Niemniej jednak cały czas odnosiłam wrażenie, że starali się oni stworzyć film nie o sławnej gwieździe porno z lat 70., tylko o kobiecie, która została wciągnięta do branży filmów pornograficznych przez swojego męża, który nie tylko ją bił, ale również okradł ze wszystkich pieniędzy zarobionych przez jej najsłynniejsze dzieło - "Głębokie gardło". Twórcy poprzez swoją produkcję starają się być adwokatami wszystkich kobiet w podobnej sytuacji, przez co biograficzne elementy zostały zepchnięte na drugi plan.

I choć widać, że popełniono masę błędów, to jednak byłam w stanie odnaleźć w filmie parę pozytywnych akcentów. Niewątpliwym atutem są aktorzy. Grająca główną rolę Amanda Seyfried wypada zaskakująco dobrze. Jej kreacja jest cicha, naturalna, a momentami wręcz łamiąca serce. Kiedy mówi do fotografa: "Sprawiłeś, że jestem piękna", trudno mi nie uwierzyć zarówno we wspomniane piękno, jak i prawdę tych słów. Również Peter Sarsgaard wypada przekonywająco. Z jednej strony widzimy go w roli romantyka, który chce ratować ukochaną z rąk konserwatywnych rodziców, a z drugiej jako oprawcę, który zrobił z Lindy przedmiot na sprzedaż. Można zauważyć tutaj ironię całej sytuacji. Widzimy człowieka, który błagając o przebaczenie, tak naprawdę błaga ukochaną kobietę o całkowite podporządkowanie się.

Jednym z głównych problemów, jaki miałam z tym filmem, był fakt, iż z jednej strony starał się mówić o rzeczach ważnych (przemoc, gwałt, wykorzystywanie kobiet), z drugiej narzucał komediowy ton, który z założenia miał mieć słodko-gorzki wydźwięk ze względu na poruszaną problematykę, ale całość wyszła dość niezręcznie. Moim zdaniem twórcy zamiast próbować stworzyć film pseudo-biograficzny, powinni skupić się na tym, co wychodzi im najlepiej, czyli pokazywaniu prawdziwości życia. Dużo lepiej oglądałoby się tę produkcję, gdyby skupiono się tylko i wyłącznie na relacjach, które łączyły głównych bohaterów. Czy naprawdę atmosfera na planie "Głębokiego gardła" była aż tak przyjemna, ładna i kolorowa? Nie sądzę. Dlaczego nie rozwinięto wątku z rodzicami głównej bohaterki, którzy dali ciche przyzwolenie Chuckowi na bycie oprawcą ich córki? Dlaczego porzucono wątek Hugh Hefnera i po co właściwie pojawił się w produkcji, skoro nic nie wniósł do rozwoju fabuły?

Smutne jest to, że twórcy zmarnowali szansę i potencjał, który krył się za całą historią. Najważniejsze momenty z życia Lindy zostały całkowicie pominięte lub uproszczone do granic możliwości. Film jest chaotyczny i zawiera masę scen, które prowadzą donikąd – jakby bano się, że zabraknie materiału, by zrealizować pełnometrażową produkcję. Osobiście byłam rozczarowana efektem końcowym, a na poprawę humoru polecam dokument z 2005 roku.