Jeszcze jeden strzał to efekt kolejnej współpracy reżysera Jamesa Nunna i Scotta Adkinsa, którzy ponownie stawiają na iluzję jednego długiego ujęcia. To oczywiście jest tylko pewnego rodzaju imitacja, bo mikrocięcia są wykorzystywane w różnych momentach, by łączyć dane sceny. Techniczny aspekt realizacji nie ma tu jednak znaczenia, bo liczy się efekt – jedno ujęcie wygląda autentycznie i wpływa na nasze zaangażowanie w opowiadaną historię. Do tego widać, że reżyser po doświadczeniu z jedynki zdecydowanie dopracował cały koncept. Wygląda to lepiej pod każdym względem, bo dzięki pracy kamery i pomysłom jest to bardziej efektowne, a sceny akcji są bardziej różnorodne. Te w pierwszej części mogły się wydawać dość jednostajne. Teraz twórca ma więcej pomysłów, jak je dopasować do jednego ujęcia, by wyglądały dobrze i wpływały na budowę napięcia i emocji. Za ten aspekt duży plus. Na tle innych dzieł kina akcji klasy B Jeszcze jeden strzał wyróżnia się bardzo pozytywnie.

Teoretycznie można by uznać, że koncepcja jednego długiego ujęcia trochę ogranicza umiejętności Scotta Adkinsa. Na pewno wymusza określone podejście do scen akcji i sekwencji walk, ale to świadoma decyzja, budująca konwencję. Ważne w tej odsłonie jest to, że tym razem Scott Adkins nie jest niepowstrzymaną maszyną do zabijania – bywa zmęczony i poturbowany. To istotne, bo współczesne kino akcji po tym, gdy weszło do mainstreamu dzięki Johnowi Wickowi, wyznaczyło właśnie taki trend. Postać Adkinsa walczy o przetrwanie, ale nie wszystko mu wychodzi – i to nadaje temu sens i wiarygodność. I co najważniejsze: nie dostajemy tylko starć z bezimiennymi, losowymi najemnikami. Są też potyczki z twardszymi wojownikami, którzy stanowią wyzwanie i pozwalają na walkę jak równy z równym. To buduje stawkę i sens akcji, która staje się pełnoprawnym narzędziem opowiadania historii. Wyróżnia się zwłaszcza walka Scotta Adkinsa z Michaelem Jai Whitem. Panowie jak zawsze dają z siebie wszystko ku uciesze widzów. Zauważyłem w niej tylko jeden mankament – jest krótsza, niż by się chciało. Dzięki tym wszystkim aspektom Jeszcze jeden strzał sprawdza się o wiele lepiej pod kątem akcji niż część pierwsza. To film bardziej kreatywny i efektowny.

W tej całej zabawie fabuła trochę staje się tłem. W kinie klasy B to nie przeszkadza, dopóki historia ma sens i daje widzom to, czego oczekiwali, gdy włączali dany tytuł. Jeszcze jeden strzał dostarcza wrażeń w sposób poprawny i nieirytujący. Opowieść jest tak prosta, jak to tylko możliwe, a wprowadzony w trakcie twist da się przewidzieć dużo wcześniej. Sugestia głębszej konspiracji, która będzie kontynuowana w potencjalnej trzeciej części, na pewno brzmi atrakcyjnie, ale istnieje ryzyko przekombinowania. To prostota jest siłą tych dwóch filmów, bo mamy sensowny pretekst do wydarzeń i walki o przetrwanie. Oby nie poszło to o krok za daleko.

Jeszcze jeden strzał nowatorsko i wyjątkowo dobrze bawi się koncepcją jednego ujęcia. Zapewnia rozrywkę, której fani kina akcji oczekują. Zadowoleni powinni być zwłaszcza wielbiciele Scotta Adkinsa, bo aktor dostarcza wrażeń. Zdaję sobie sprawę, że uproszczenia i oczywistości wynikające z DNA kina klasy B nie przekonają każdego. To jednak dobra rzecz, która dzięki kreatywności reżysera staje się rozrywką, obok której trudno przejść obojętnie. Jeśli polubiliście jedynkę, sequel również przypadnie Wam do gustu.