To dość zaskakująca decyzja, by festiwal filmowy w Cannes otworzyć francuskim debiutem – zwłaszcza że występuje w nim znana lokalna piosenkarka, która wcześniej nie miała nic do czynienia z aktorstwem. Nic dziwnego, że taki wybór okazał się poniekąd mieczem obosiecznym, pozostawiającym widza w konsternacji. Nie jest to bowiem film festiwalowy – nie ta jakość, nie ta forma, nie ten poziom. Nie jest to złe kino, ale jeśli tytuł pojawia się na takim wydarzeniu – nawet poza konkursem – musi coś sobą reprezentować, prawda? Jasne, zdarzały się porażki w Cannes, np. Horyzont Kevina Costnera, ale to totalnie inny przypadek. Zaprezentowano coś przeciętnego, o czym nikt zapewne nie pamiętał już dzień po premierowym pokazie. Nie wykluczam, że Francuzom to się spodoba bardziej, bo produkcja wyraźnie porusza kwestie nostalgiczne dla tej kultury, ale wątpię, żebyśmy doczekali się dystrybucji w Polsce czy innych krajach świata. Nie ma tutaj nic, co mogłoby trafić do szerszego grona odbiorców poza Francją.

Historia słynnej kucharki Cecille, która na swoim życiowym zakręcie wraca do rodzinnej wioski, miała dość uniwersalny potencjał. Problemy, takie jak niechciana ciąża i zawał ojca, to coś, co może przemówić do każdego. To taki powrót do życia, które wielu z nas pozostawia za sobą. Coś w tym na pewno jest uniwersalnego: dawna miłość, przyjaźnie, których nie pielęgnowaliśmy po odejściu, czy rzeczywistość, w której już się nie odnajdujemy. Kłopot w tym, że takie historie muszą nieść ze sobą jakąś wartość dla postaci. W jakim celu ona tutaj wróciła? Powinna zajść w niej przemiana w związku z decyzjami, które chce podjąć, i tym, co chce dalej robić. Nie czuć, by te przeżycia do czegokolwiek ją doprowadziły. Na końcu Cecille stoi w tym samym miejscu – emocjonalnie i mentalnie. A to jest największy problem Leave One Day.

Amelie Bonnin jednak stworzyła coś, co stało się takim uroczym i sympatycznym tworem, które mało kto oczekiwał w Cannes. To zbudowało określoną atmosferę na festiwalu – w pewnym sensie filmy otwarcia spełniają taką funkcję, bez względu na to, czy to Cannes, czy cokolwiek innego. Ale jeśli zaczynamy przeciętniakiem, to co to świadczy o wydarzeniu? Nie przeczę, że w tej produkcji znalazły się pomysły ciekawe i jakościowe. Po jakimś czasie widz odkrywa, że ogląda musical. To jeden z takich filmów, w którym nagle, bez ostrzeżenia, bohaterowie stwierdzają, że swoje myśli wyrażą śpiewem. To forma dość nietypowa, więc nie dziwię się, że po pierwszej piosence wiele osób wyszło z sali. Dla niektórych widzów to niestrawne, ale w tym szaleństwie jest metoda. Dostrzegam pomysł i fajne emocje.

Juliette Armanet mnie zaskoczyła, ponieważ rzadko która debiutantka wchodzi w rolę w sposób tak naturalny i głębszy emocjonalnie. Przeważnie prędzej czy później wychodzi brak doświadczenia. W Leave One Day artystka sprawdza się znakomicie jako wybitna kucharka w stylu The Bear, która musi się odnaleźć w nietypowej sytuacji. Jej emocje mnie przekonały, a sceny śpiewu niewątpliwie w tym pomogły. W końcu jest piosenkarką od lat odnoszącą sukcesy we Francji. Niewiele można powiedzieć o pozostałych osobach z obsady. Mało kto się wyróżnia, byśmy mogli uznać kogoś za mocną zaletę opowiadanej historii. W jakimś sensie wszyscy podkreślali to, przez co przechodzi Cecille.

Przyjemny przeciętniak na festiwalu w Cannes to coś, czego się nie spodziewałem na otwarciu. Leave One Day nie pozostaje długo w pamięci, a emocje – choć były obecne – znikają równie szybko. Miłe, przyjemne, ale takie wydarzenie zasługuje na lepsze filmy.