Autorka ukazuje nam historię Ismae - 17-letniej zabójczyni, która została poczęta przez samego boga śmierci (sic!). W wyniku serii niefortunnych zdarzeń trafia do klasztoru, gdzie przechodzi szkolenie, w trakcie którego staje się prawdziwą maszyną do zabijania. Dodatkowo jest obdarzona niezwykłymi umiejętnościami, jak odporność na wszelkiego rodzaju trucizny. Wszystko zmienia się w momencie, gdy na jej drodze staje tajemniczy wicehrabia, który wciąga ją w sam środek dworskich intryg.

Historia została ujęta w ramy alternatywnego średniowiecza, gdzie rzeczywistość miesza się z fantastyką. Mogę nawet pokusić się o stwierdzenie, że jest to książka z gatunku fantasy z elementami historycznymi i odrobiną jakże cudownego romansu oraz politycznych intryg. Mieszanka dość oryginalna, która o dziwo sprawdza się znakomicie. Nie bawiłam się tak dobrze od czasów "Trzech muszkieterów" Dumasa, a jestem dość wybrednym czytelnikiem.

Temat, jaki wybrała sobie autorka, jest w dzisiejszych czasach już dość mocno wyeksploatowany. Zabójcy na zlecenie, dworskie intrygi, miłość, zdrada - o tym wszystkim już gdzieś czytaliśmy i to w znacznie lepszym wydaniu, ale w tym wypadku książka napisana jest w tak fantastyczny sposób, że przerwy w czytaniu są jak najbardziej niewskazane. Autorka rozgrywa, niczym główni bohaterowie, partię szachów z czytelnikiem, w której trudno przewidzieć każdy kolejny ruch.

Również kreacja samych bohaterów jest niesamowita, a oni bardzo szybko zyskali moją sympatię. Główna bohaterka ewoluuje na kartach powieści, a my widzimy, jak z bezwzględnej zabójczyni zamienia się w osobę gotową walczyć zarówno w imię sprawiedliwości, jak i miłości. Także Gavriel jest postacią dość niejednoznaczną; z czasem swoją miłość do ojczyzny jest w stanie zamienić na miłość do naszej zabójczyni, choć początków ich znajomości nie można zaliczyć do łatwych.

Swoje feministyczne zapędy autorka ulokowała w kreacji zakonu boga śmierci. Jakaż to była niewymowna przyjemność, móc wyobrazić sobie miejsce, w którym młode dziewczyny uczy się sztuki zabijania, uwodzenia i tworzenia wszelkiego rodzaju trucizn. Świat przedstawiony okazał się być na tyle sugestywny, że byłam w stanie uwierzyć, iż takie miejsce naprawdę istnieje.

W książce na pewno nie brak rozważań nad problemami kobiet w świecie rządzonym przez mężczyzn, ślepej wiary w instytucje czy gotowości do wybaczania, ale szybko giną one wśród niespodziewanych zwrotów akcji i tempa, jakie zostało narzucone czytelnikowi.

Posępna litość ma dostarczać odpowiedniej dawki rozrywki i wywiązuje się z tego zadania wręcz znakomicie. Na kartach powieści nieustannie coś się dzieje, a całość podana jest w jak najbardziej przystępny i lekkostrawny sposób. Każdy, kto sięgnie po lekturę, powinien być zadowolony - i nie mówię tu tylko o miłośnikach gatunku.