Czy po Anglii nadal krążą żądne krwi duchy, które wyssałyby z ludzi ostatnie tchnienie, gdyby nie poświęcenie młodziutkich pogromców? Czy Kanibal z Ealing lub Olbrzymi Cień mogą pokonać agencję Lockwood i Spółka? Sięgnijmy po Poławiacza dusz Jonathana Strouda, by się o tym przekonać…

Poławiacz dusz jest czwartą częścią cyklu Jonathana Strouda i agencji Lockwood i Spółka. Agencji niezwykłej, zajmującej się usuwaniem źródeł parapsychicznych, swego rodzaju kotwic duchów i bytów niematerialnych, które od jakiegoś czasu prześladują nie tylko współczesny Londyn, ale i całą Anglię. W 2023 roku Netflix wypuścił jeden (niestety tylko jeden!) sezon oparty na dwóch najwcześniejszych częściach serii – Krzyczących schodach i Szepczącej czaszce. Trochę dziwi, że nieźle zapowiadający się serial został anulowany już po pierwszym sezonie, ale nie nam oceniać decyzje platformy, zwykle opierające się tylko na wskaźnikach oglądalności, bez zwracania uwagi na jakość produktu. Szkoda, że nie zobaczymy dalszych przygód młodocianych agentów agencji – Anthony’ego, George’a, Holly, a przede wszystkim Lucy Carlyle, z której punktu widzenia śledzimy rozwój wypadków.

Po trzeciej części cyklu, Mrocznym sobowtórze, Lucy opuściła agencję, by nie narażać przyjaciół (choć oczywiście im o tym nie powiedziała), i została „wolnym strzelcem”. Jednak przypadek lub Los przez duże L w Poławiaczu dusz ponownie zmusza ją do współpracy z najmniejszą (i jedyną działającą bez dozoru dorosłych) agencją pogromców duchów. Warto przypomnieć, że z Problemem – czyli wysypem duchów, który pojawił się w Wielkiej Brytanii kilka dekad wcześniej – mogą radzić sobie jedynie wyszkolone do tego dzieci i nastolatki, bo tylko one widzą zagrożenie. Opiłki żelaza, żelazne łańcuchy, sól, lawenda, bieżąca woda i srebrne rapiery – to ich broń. Do tego dochodz:  dogłębne badanie wątku (w agencji Lockwood i spółka głównym szperaczem archiwum jest George), intuicja, odrobina szaleństwa w metodzie i ukrywany talent Lucy, komunikującej się z duchami – w tym z sarkastyczną, cyniczną i zapewne nikczemną Szepczącą Czaszką, którą wszędzie zabiera ze sobą, bo czasem, ale tylko czasem, potrafi pomóc. Gdy ma dobry humor.

Źródło: Poradnia K.

Poławiacz dusz wiąże się kilkoma sprawami „duchowymi”. Pierwszą jest odkrycie Źródła zamordowanej przez męża londyńskiej czarownicy z XVIII wieku, drugą – kwestia powracającego Kanibala z Ealing, który niegdyś zjadł sąsiada, eksperymentując kulinarnie niczym Hannibal Lecter, trzecią – przypadek wioski pod Londynem, w której Zimny Dotyk pojawia się częściej niż gdzie indziej, po cmentarzu grasuje Olbrzymi Cień, a (co najbardziej zadziwiające) niedaleko mieści się jeden z instytutów badawczych Agencji Rotwella. To jedna z dwóch największych agencji w kraju, kierowanych przez potomków pierwszych pogromców duchów, Marissy Fittes i Toma Rotwella.

Oprócz groźnych spraw „duchowych” nastoletni agenci mają do czynienia również z naprawdę złymi ludźmi – kolekcjonerami nielegalnych i niebezpiecznych Źródeł, pozbawionymi skrupułów handlarzami, brudnymi relikwiarzami, przekupnymi urzędnikami i zwykłymi rzezimieszkami, przed którymi nie raz i nie dwa muszą salwować się w jeszcze niebezpieczniejsze rejony, w tym wprost do nawiedzonego wagonu metra. Lucy i Lockwood zaczynają wierzyć w spisek na najwyższym szczeblu i prawdopodobnie mają rację. Zbliżają się także do wyjaśnienia zagadki, skąd wziął się Problem i co może kryć się „po drugiej stronie”.

Lockwood i spółka pozostaje jednym z najbardziej oryginalnych i najlepszych, choć nieco „nastoletnich”, urban fantasy ostatnich lat. Warto czekać na kolejną część serii. Angielscy pogromcy duchów – przybywajcie!