Cuda wianki to drugi tom o magicznej, wesołej rodzince. Koźlaczki dwa lata temu wzięły serca czytelników szturmem za pośrednictwem książki Cud, Miód, Malina. Kolejna część trzyma poziom i czytelnicy nie powinni czuć się zawiedzeni. Koźlaczki zapraszają ponownie do Zielonego Jaru.
Przyznam szczerze, że do pierwszego tomu przygód Koźlaków zabierałam się trochę jak pies do jeża, ale w myśl tego, że lubię mieć własne zdanie, postanowiłam zbadać temat. W Cud, miód, Malina wpadłam bez reszty. Pochłonęłam wcale nie taką cienką książkę w niespełna tydzień, ale to dlatego, że trzeba było chodzić do pracy. Razem z magiczną rodzinką śmiałam się, przeżywałam momenty grozy, cieszyłam się wyczuwalną i wszechogarniającą miłością, która wyzierała z każdego opowiadania. Gdy dowiedziałam się, że wyszedł kolejny tom, nie mogłam się doczekać, aż zacznę czytać. A potem, no cóż, pozostał mi niewielki kac charakterystyczny dla tego momentu, gdy kończy się dobrą książkę.
Przede wszystkim Aneta Jadowska jest bardzo dobrą pisarką. Szanuje czytelnika i trzyma poziom poprzedniej części. Jednakże ciężko oprzeć się wrażeniu, że Cuda wianki otarły się o tak zwany „syndrom drugiego tomu”. Widać, że pisarka włożyła wysiłek w napisanie kolejnej części i że nie postawiła wyłącznie na odcinanie kuponów od sukcesu. Jednakże wydaje mi się, że w blasku książki Cud, Miód, Malina ciężko jest rozbłysnąć Cudom wiankom.
Nie zawiodłam się na tej pozycji. Dostałam to, czego się spodziewałam. Ciekawe opowiadania, humor, miłość rodzinną i to cudowne ciepełko, które sprawia, że książkami o Koźlaczkach mam ochotę się otulić jak ciepłym pledem w jesienny zapyziały dzień. Właśnie, otulić, a nie robić z nich ognisko.
Źródło: SQN
Opowiadania z tego tomu są trochę poważniejsze, wydaje się, że tym razem autorka postanowiła postawić na wątki kryminalne. Wypadło to całkiem nieźle. Próbowała także dodać pazura do ostatniego opowiadania dzięki dość soczystym wulgaryzmom. Oczywiście miało to cel łatwy do odgadnięcia. Mięsko miało podkreślić charakterek babci Narcyzy. Pytanie tylko, czy to było potrzebne? Może gdyby częściej wkładała takie „pięknostki” w usta bohaterów, nie byłoby to takim zdziwieniem? Obawiam się, że całość straciłaby wiele ze swojej delikatności i uroku.
Podsumowując: drugi tom trzyma poziom. Książkę czyta się błyskawicznie. Wręcz pochłania czytelnika. Jadowska potrafi zaciekawić odbiorcę. Jest to zbiór opowiadań, więc nic dziwnego, że każdy znajdzie tu też takie, które nie będą mu odpowiadać. W Cudach... znajdziemy wszystko, za co kochamy książki Jadowskiej. I to jak najbardziej jest na plus. Pisząc te słowa, zastanawiam się, czy brak zaskoczenia jest na pewno minusem. Pomysłów autorce nie brakuje, to pewne. Pytanie tylko, czy planuje kolejny tom i w jakim kierunku pójdzie. Ja jestem bardzo ciekawa. Do swoich czytelniczych rączek dostaliśmy kawał dobrej rozrywki.