Na początku była Amerykańska Akademia Filmowa (Academy of Motion Picture Arts and Sciences), która powstała w 1927 roku. 11 stycznia 1927 roku w hotelu Ambassador w Los Angeles spotkał się komitet założycielski, który postanowił o założeniu własnej organizacji filmowej. Kilka miesięcy później po raz pierwszy w historii odbył się bankiet, podczas, którego za jedyne 100 $, można było zostać członkiem akademii (tylko pracownicy zrzeszeni w innych organizacjach filmowych). I tak powstała akademia.

Pomysł o przyznawaniu nagród zrodził się niemal równocześnie w momencie powstania samej akademii. Jak się uważa głównymi "sprawcami" całego wydarzenia był siedmioosobowy komitet w składzie: Sid Grauman (właściciel kina Chinese Theatre), Bess Meredyth (scenarzystka), Richard Barthelmess (aktor), James Stuart Blackton (reżyser), David Wark Griffith (reżyser), Henry King (reżyser) oraz Cedric Gibbons (scenograf). To właśnie im zawdzięczamy wymyślenie gali, podczas, której wręczano by nagrody za wybitne osiągnięcia w branży filmowej. Za twórcę samej statuetki uważany jest, Gibbons, który jak głosi plotka swój pierwszy szkic nakreślił na jednej z serwetek podczas wyjątkowo nudnego bankietu.

W roku 1928 rzeźbiarz George Stanley wykonał pierwszy odlew statuetki. Za swoją pracę otrzymał honorarium w wysokości 500 $. Tak też narodziła się nagroda, którą symbolizował rycerz trzymający oburącz zwrócony ostrzem w dół miecz krzyżowców. W rok później dołożono do tej statuetki postument zwieńczony rolką taśmy filmowej z wygrawerowanym napisem: "A.M.P.A.S" (symbolizujący pełną nazwę akademii). Dziś statuetka waży blisko 3,8 kg ma 34,4 cm wysokości i jest pokryta niewielką warstwą 14-karatowego złota.

Po raz pierwszy nagrody przyznano 16 maja 1929 roku w Blossom Room w Hollywood Roosevelt Hotel. W pierwszej uroczystości zaproszono blisko 250 osób a bilety wstępu kosztowały jedynie 10 $. Nagrody wręczono za okres od 1 sierpnia 1927 do 31 lipca 1928 rok. Początkowo nie było stałej liczby kategorii. W czasie pierwszej uroczystości przyznano jedynie 12 nagród, w tym za najlepszy film (zdobyły ją "Skrzydła"), najlepszy aktor, aktorka, reżyseria, scenariusz adaptowany i oryginalny, najlepsze opracowanie napisów filmowych, najlepsze zdjęcia, dekoracje, efekty inżynieryjne oraz artystyczna jakość produkcji. Postanowiono przyznać również nagrody specjalne dla studia Warner Bros za wyprodukowanie filmu "Śpiewak jazzbandu" oraz dla Charlie Chaplina za film "Cyrk".

Z każdym rokiem stopniowo dodawano ilość kategorii, w jakich przyznawano nagrody. W roku 1939 było ich blisko dwadzieścia. Dodatkowo od 1939 postanowiono również przyznawać nagrody specjalne za wybitne zasługi dla sztuki filmowej oraz za całokształt twórczości. Wprowadzono nagrodę im. Irvinga G. Thalberga dla producentów, im. Jeana Hersholta za działalność społeczną i dobroczynną oraz im. Gordona E. Sawyera za osiągnięcia naukowo-techniczne.

Najciekawszą historią jest sprawa nazwania nagród - Oscar. W początkowych latach nazywała się jedynie Academy Award of Merit jednak z czasem tą nazwę uważano za przydługą. Według niektórych plotek kustoszka biblioteki Akademii, Margaret Herrick miała na widok nagrody wykrzyknąć: "Przecież to mój wuj Oscar!". I tak na skutek popularności potoczna nazwa wyparła oficjalną, aż postanowiono oficjalnie już tak nazwać te nagrody.

Dzisiaj oscary są produkowane przez R.S. Owens and Company z Chicago. Zgodnie z regulaminem od stycznia do lutego przygotowywane jest 100 statuetek, których każda wykonywana jest przez okres 5 godzin. Następnie pod specjalnym nadzorem zostają przesłane do Los Angeles gdzie wręcza się je na gali. Dzień po ceremonii każdy z nagrodzonych ma obowiązek odwieźć Oscara do siedziby Akademii, aby ta odesłała je do Chicago w celu wygrawerowania napisu. Po tygodniu od tego momentu zostają zwrócone właścicielowi. Od 1949 roku każda ze statuetek ma swój numer seryjny. Pierwszym seryjnym numerem był 501 (co miało symbolizować wcześniej przyznane nagrody). Zgodnie z oświadczeniami, które każdy nominowany musi podpisać zobowiązuje się do nie sprzedaży statuetki. Jedynie Akademia może ją odkupić za symboliczną cenę 10 $. Jak powszechnie wiadomo praktyka jest jednak inna. Jak uważa się około 15% wszystkich przyznanych statuetek znajduje się w rękach zupełnie innych osób. Kilkanaście Oscarów zaś zostało skradzionych prawowitym właścicielom.

Do roku 1940 na ceremonię byli zapraszani jedynie nagradzani. W praktyce wyglądało to tak, że nominowani musieli siedzieć w domu bądź hotelu w stroju galowym. Czekali na telefon od Akademii i jeśli dzwonił to znaczyło, że wygrali i muszą jak najszybciej znaleźć się na gali. Jeśli nie mogli czując się zawiedzonym iść spać. Jednak od 1941 roku postanowiono zapraszać wszystkich. Dzięki temu jest okazja do przyjrzenia się momentowi, w którym pada nazwisko wygranego. Zobaczyć reakcję zarówno przegranych jak i radość zwycięzcy.

Również do roku 1940 dziennikarze byli informowani na dzień przed uroczystością o liście laureatów. Zgodnie z niepisaną umową zobowiązywali się oni do nie ujawnienia ich przed ceremonią. Dopiero na 15 minut po niej mieli możliwość opublikowania jej. Jednak w 1940 roku "Los Angeles Times" postanowił złamać tą niepisaną umowę i rano w dniu gali ogłosiła listę nagrodzonych. Akademia była wściekła, ale nie mogła nic zrobić. Postanowiono jedynie, iż nigdy więcej, przed galą lista laureatów nie zostanie opublikowana. Postanowiono również tak zmienić regulamin, aby jedynie niewielka ilość członków akademii (głównie najważniejsi szefowie) wcześniej wiedzieli, kto wygrał.

Od początku istnienia nagród kilkanaście osób nie chciało ich otrzymać. Jednym z najsłynniejszych aktorów, którzy nie przyjechali na zaproszenie nagród był Marlon Brando, który wygrał za rolę w filmie "Ojciec Chrzestny" Francisa Forda Coppoli. Zamiast niego na scenie pojawiła się przedstawicielka Apaczów, która poinformowała zaskoczonych uczestników, że aktor postanowił nie przyjmować Oscara na znak protestu przeciwko dyskryminacji Indian amerykańskich.
Największym jednak przeciwnikiem Oscarów był George C. Scott, który wpierw w roku 1962 odmówił zaakceptowania nominacji za rolę w filmie "Bilardzista" oraz nie przyjął nagrody w 1971 za film "Patton". Uważał, że aktor nie jest od nagród, ale od grania. Twierdził również, że akademia docenia przede wszystkich tych z pieniędzmi a nie tych najlepszych.

Wiele się również zmieniło w kwestii kategorii. W początkowych latach dosyć liberalnie podchodzono do postaci kreowanych przez aktorów. Najlepszym tego przykładem była podwójna nominacja dla Barry'ego Fitzgeralda za najlepszą rolę męską oraz najlepszą rolę drugoplanową. Może nie byłoby w tym nic nie zwykłego gdyby nie fakt, że dotyczyło to jednej postaci. Od tego momentu postanowiono zmienić regulamin tak, aby jeden aktor mógł kandydować do obu kategorii jedynie w dwóch różnych rolach. Co ciekawe kilka razy zdarzyło się, że nagrody przyznane były dla kilka osób. Za lata 1931/1932 w kategorii najlepszy aktor nagrody otrzymali Wallace Beery oraz Fredric March. Oboje uzyskali taką samą ilość głosów.

Pierwszą transmisje w kolorze widzowie obejrzeli w roku 1960, natomiast przeciętna długość transmisji wynosiła ponad trzy godziny. Za najdłuższą galę uważa się tę, która odbyła się w roku 1984 - trwała blisko 4,5 godziny. Wszystko przez wyjątkowo długie podziękowania, jaki każdy z nagrodzonych wygłaszał. I to właśnie było powodem zmian. Od roku 1990 zgodnie z regulaminem każdy z nagrodzonych ma jedynie 45 sekund na podziękowania. Potem włączana jest muzyka, która zagłusza gadułę. Jednak i to na nic się zdało, kiedy w roku 1997 Cuba Gooding Jr. musiał zostać nieomal wyprowadzony siłą. Tak cieszył się z przyznania nagrody.

Ostatnimi czasy gala została unowocześniona i przeniesiona do Kodak Theatre w Los Angeles. W tym roku odbędzie się ona już 22 lutego.