Najnowsza recenzja redakcji

Ostatnio jestem bezwzględny i wycinam seriale do oglądania. Muszkieterom dałem ostatnią szansę. Nie lubię, jak marnuje się klimat i potencjał takich dobrych rzeczy, a przecież przygody francuskich żołnierzy są materiałem na coś niesamowitego i pochłaniającego. Pierwsze cztery odcinki były słabe. Nie można nawet było uznać je za wpadki - scenarzyści konsekwentnie z odcinka na odcinek zabijali wszystkie dobre rzeczy, z którymi serial startował. Piąty epizod stanowił więc dla niego "być albo nie być" w mojej ocenie. I muszę przyznać, że można być po nim zadowolonym. Nadal tli się we mnie nadzieja, że coś z tego będzie.

W piątym odcinku scenarzyści skupili się na Portosie, najbardziej rosłym i najsympatyczniejszym z muszkieterów. Portos obchodzi właśnie urodziny i tego wieczoru trochę za dużo wypija. Wybiera się do karczmy w dzielnicy biedoty, z której pochodził. Tam jednak traci przytomność, a rano zostaje znaleziony przy ciele młodego chłopca, który został postrzelony. Muszkieter zostaje oskarżony o morderstwo, przed katem ratuje go jednak lokalna grupka przestępców, do której Portos kiedyś należał. Jego przyjaciele z gwardii próbują rozwikłać sprawę morderstwa. Trafiają na trop spisku, w wyniku którego zniszczona ma zostać dzielnica biedy, tzw. Dwór. To właśnie tam przebywa podejrzany.

[video-browser playlist="634104" suggest=""]

Akcja w tym odcinku wyraźnie przyspiesza. Muszkieterowie muszą szybko rozwikłać sprawę i znaleźć dowód na niewinność swojego przyjaciela. Scenarzyści w końcu dobrze rozpisali wątek i sprawa wyszła naprawdę ciekawie. Nie jest to może Sherlock, ale przecież też nie o to chodzi. W końcu mamy okazję zobaczyć trochę więcej pojedynków na szpady; możemy też liczyć na wystrzały, pogonie, zdradę i wątek kryminalny. Nie zabrakło również humoru. Portos i Aramis to bez wątpienia dwa jasne punkty serialu. Piąty odcinek dzięki nim ma więcej do zaoferowania niż wszystkie wcześniejsze.

Kluczem do sukcesu The Musketeers jest przyłożenie się scenarzystów i… odpowiednie rozpisanie ról D'Artagnana oraz Atosa. Ten pierwszy na razie walczy (co jest dobre) i dopowiada czasami dwa zdania. Ten drugi jest po prostu drętwy. Pasuje idealnie do roli lidera grupy, ale na razie albo był zbyt eksponowany i drażnił, albo było go mało, co na dłuższą metę nie ma sensu.

Wiele seriali miało naprawdę trudne początki (nawet pierwszy sezon popularnego Breaking Bad był mocno krytykowany). Może tak samo jest z The Musketeers. Tu bowiem mamy gotową historię, potencjał francuskich muszkieterów, dobrych aktorów i niesamowity klimat ówczesnego Paryża - trzeba to tylko poskładać w całość. Nie skreślam serialu i daję mu jeszcze szansę. Mam nadzieję, że się nie zawiodę (zwiastun kolejnego odcinka każe mi się jednak bać).

Autor prowadzi bloga Koziolkuj.pl