Hipnotyzujący film-sen zabiera nas w podróż przez miejsca doświadczające potężnego historycznego wstrząsu, zapoczątkowanego upadkiem bloku sowieckiego. Jest schyłek lata 1993. Ze wschodnich Niemiec, przez Polskę i kraje nadbałtyckie, docieramy do Moskwy. Kamera Chantal Akerman płynnie przemieszcza się pomiędzy punktami na mapie, wsiami i miastami, porami roku. Zatrzymuje się, gdy jej uwagę przyciągnie przydrożna krzątanina: przejeżdżająca furmanka, wykopki, czekające na poboczu kobiety, wędrująca po skrzypiącym śniegu grupka ludzi, otępiałe dworcowe tłumy, formujące się nocą długie kolejki. Akerman doskonale wyczuwa napięcie pomiędzy prywatnym i publicznym, między ciałem indywidualnym i zbiorowym, cementowanym wspólnym losem w najdramatyczniejszych momentach historii. Elegijny, pozbawiony dialogów (a zarazem budujący znaczenia za sprawą dźwięków, odgłosów, muzyki) dokument Ze Wschodu jest także podróżą w czasie. Jak pisała Claire Atherton w swoim wspomnieniu o Chantal Akerman: Podczas montażu czułyśmy, że długie jazdy kamery ponad twarzami czekających ludzi czy też obrazy wędrujących osób odnosiły się do innych czekających i wędrujących, innych kolejek, innych opowieści zanurzonych w historii; ale nigdy o tym nie rozmawiałyśmy. [opis festiwalowy]