“Zachód słońca”: Kilku wojskowych i funkcjonariuszy policji przyjeżdża do galerii sztuki, by zrobić inspekcję wystawy fotografii pod kątem ideologicznym. Między młodym żołnierzem i dziewczyną, pracującą w galerii jako sprzątaczka, iskrzy uczucie. Wnikliwe i pełne wrażliwości spojrzenie Adityi Assarata na sztuczne podziały w społeczeństwie tajlandzkim po przewrocie wojskowym 2014 roku. “Kotopia”: Młody pracownik korporacji budzi się na sali konferencyjnej w biurze. Otrzymuje telefon od kolegi z pracy, by szybko przybył na ważne spotkanie. Po wyjściu z biurowca okazuje się, że świat przedstawiony w noweli nie jest do końca takim, jaki znamy. Choć może wręcz odwrotnie? Wisit Sasanatieng tworzy dystopijny obraz przyszłości, gdzie ludzkie odczucia, takie jak współczucie i miłosierdzie, zostały zastąpione żądzą rywalizacji, hedonizmem i skrajnym materializmem, nawet jeśli to tylko fascynacja kłębkiem włóczki. “Planetarium”: Obraz idealnie zsynchronizowanego i odgórnie kontrolowanego społeczeństwa przyszłości, gdzie nad całością panuje czujna postać nauczycielki w pastelowym kostiumie i szmince w jaskrawo różowym kolorze. Chulayarnnon Siriphol zabiera widzów w szaloną futurystyczną podróż z elementami grafiki 4D i przy dźwiękach synth popu. “Piosenka miasta”: W małym parku z pomnikiem niedawno zmarłego króla Ramy IX panuje na wpół porzucony, wieczny plac budowy. Pośród rozkopanej ziemi, buldożerów i siatek zabezpieczających, mężczyzna zagaduje do nieznajomych ludzi, próbując namówić ich do interesów lub po prostu porozmawiać. Apichatpong Weerasethakul wnikliwie zarysowuje konflikt między dążeniem do szybkiej modernizacji a skostniałą strukturą królestwa. [opis festiwalowy]