Niezbawieni to dramat o Sancho Pansie, a nie o Don Kichocie. Chodzi o codzienne okoliczności, w których nie ma bohaterów, a nie przygody, chodzi o Viorela, 25-letniego początkującego handlarza narkotyków, z małego miasteczka zaściankowego we współczesnej Republice Mołdawii. Mieszka w domu z matką, jego uszy czerwienieją, gdy jest zdenerwowany i pozwala, by dni mijały w zwykłym mołdawskim stylu „laissez-faire”. Angażuje się poprzez swojego najlepszego przyjaciela, Goose, w drobny handel narkotykami, pomagając mu jednocześnie latać lotnią, która wydaje się nigdy nie działać prawidłowo; i zakochuje się w Marii, dziewczynie, która ścinała mu włosy. Ten swobodny egzystencjalizm stwarza kilka możliwości, które sprawiają, że nasz bohater jest uwięziony we własnym niezdecydowaniu, więc w końcu uważa, że nadeszła chwila, w której zacznie dorastać i zachowywać się jak dorosły. Najpierw dostaje pracę przy obieraniu ziemniaków w policyjnej stołówce, aby jego matka była dumna. Druga sprawa to rzucić handel narkotykami i stać się poważnym człowiekiem, ale nie przed kradzieżą silnika samochodowego, aby „dostroić” lotnię Goose'a lub dostarczeniem w jego miejsce narkotyków. Trzecią rzeczą jako osoby dorosłej jest nawiązanie poważnego związku z młodą kobietą Marią, która jest kochanką handlarza narkotyków w więzieniu, a jednocześnie kochanki wygody policjanta. Wszystkie te próby nie prowadzą go do upragnionego stanu „dorosłości”, a nasz chłopczyk w coraz mniejszym stopniu staje się bohaterem, a bardziej mężczyzną, który po prostu próbuje sobie poradzić. Osaczony przez gliniarzy Viorel zamienia swoją wolność na swojego najlepszego przyjaciela. Postanawia nie walczyć dla Marii i pozwala jej wrócić do jej okrutnego kochanka, który wychodzi z więzienia. W końcu, pozostawiony sam sobie, widzi siebie przed snem, zepsutą lotnią Goose'a. Naiwność, którą doprowadził do kradzieży, tak jak w kochaniu, uporczywa chęć znalezienia sensu życia poprzez innych, nieostrożny sposób pozwalania mijać godzinom, a wreszcie wybór wiary, że latanie oznacza tylko spadanie, to tylko kilka z tych drobiazgów. dramaty, które zmieniają prozaiczną poezję tej opowieści w codzienną walkę o wyzwolenie.

- Anonimowy