Utwór prezentuje studium psychiki kilku mieszkańców sublokatorskiego pokoiku czynszowej kamienicy warszawskiej na początku lat trzydziestych ubiegłego stulecia. Daremne próby bohaterów – skazanych na bezczynność młodych intelektualistów, którzy nie potrafią zdobyć dla siebie miejsca w społeczeństwie międzywojennej Polski – prowadzą do katastrofy. Nie mogą znaleźć pracy, zadowolenia, szczęścia. Główny bohater – Lucjan Salis, dobrze zapowiadający się poeta – umiera na gruźlicę. Student nie zdaje egzaminu i popełnia samobójstwo... Stukonis, autor niewydanych poematów, traci wszelką nadzieję, że stanie się kimś w życiu. Jedynie jego brat, Mietek, realizuje swój cel, działając w lewicowej organizacji. Ich przyjacielem jest Dziadzia, melancholijny ekscentryk, też bezskutecznie szukający swego miejsca na ziemi.
