Najnowsza recenzja redakcji

Już na wstępie albumu czytelnik zostaje wrzucony w wir niecodziennych wydarzeń. Zamiast pojedynczego gościa z dalekich krain, do wioski Galów przybywa tym razem cała chmara Normanów.

Ci pierwotni Normanowie, budzący grozę skandynawscy wojownicy, od których nazwano później Normandię, przybywają do Galii w zaskakującym celu – pragną nauczyć się, czym jest strach. Wybór galijskiej wioski jako miejsca potencjalnej edukacji w dziedzinie trwogi jest, jak wyjaśnia wódz Normanów Zastafson, czysto przypadkowy. Ale przecież nie mogli trafić lepiej, bo Galowie obawiają się tylko jednego – że niebo zwali im się na głowy.

W tej odsłonie serii to nie nasi ulubieni bohaterowie poznają świat. To świat poznaje ich. W tomie dziewiątym ten świat reprezentuje Skandaliks, typowy nastolatek lat 60. XX wieku, z długimi włosami, ubrany według lutecjańskiej mody i z zamiłowaniem do zespołu Rolling Menhirs. Bohater, który odkrywa tu niemałą rolę, uosabia motyw zderzenia dwóch światów: starożytności z nowoczesnością. Świat starożytny reprezentuje wioska Galów w Armoryce, gdzie czas płynie powoli. Każdy zajęty jest swoimi zadaniami i nie przejmuje się zbytnio tym, co dzieje się wokół. Nowoczesność to z kolei Skandaliks, którego pojawienie się w wiosce samo w sobie powoduje zamieszanie. Młody Gal, krewny wodza wioski, żyje szybko i w typowym miastowym stylu. A u boku Asteriksa i Obeliksa ma nabrać męskości. Jego pewność siebie szybko pryska w obliczu pojawienia się Normanów. W Lutecji już o nich słyszano. Wioska Galów jeszcze ich nie zna, więc nie mają powodów do obaw. Zresztą mają napój, dzięki któremu nie muszą się bać nikogo.

Postać Skandaliksa okazuje się kluczowa dla rozwoju postaci bardu Kakofoniksa, który po raz pierwszy w historii serii nie kończy tomu związany i pozbawiony możliwości grania. W końcu to dzięki dzielnemu bardowi Normanowie ostatecznie opuszczają Galię i nie zamierzają do niej wracać nie wcześniej niż za kilka pokoleń.

W Asteriksie i Normanach obserwujemy również ewolucję jednej z kluczowych postaci drugoplanowych. Artysta Albert Uderzo ostatecznie kształtuje wygląd kowala Tenautomatiksa w znaną nam postać – potężnego mężczyzny w skórzanym fartuchu z ogromnymi rudymi wąsami i młotem przewieszonym przez ramię. Od tego momentu postać staje się stałym elementem wizualnym wioski Galów.

W komiksie nie brakuje również charakterystycznego dla serii humoru sytuacyjnego. Jeden z doskonałych gagów wyśmiewa rzymską obsesję na punkcie efektywnej administracji, bo wszystkie formularze muszą być wypełniane w trzech egzemplarzach. Prowadzi to do zabawnej sceny, w której patrolujący Rzymianin musi użyć młotka i dłuta na marmurowych tabliczkach, co jest dla niego preferowaną opcją w porównaniu z kolejnym starciem z Galami i Normanami. Scena zbiorowej walki na plaży, ukazana z lotu ptaka, robi wrażenie.

Chociaż tom Asteriks i Normanowie nie cieszy się opinią najlepszego, to jednak każdy, kto zacznie swoją przygodę z Asteriksem od tej właśnie historii, z pewnością będzie pod wrażeniem jej jakości. Dopiero w porównaniu z innymi może wypadać nieco słabiej. Ciekawostką jest fakt, że przez wiele lat utrzymywała się niespójność kolorystyczna u Skandaliksa, który wewnątrz komiksu był blondynem, a na okładce miał rude włosy (ta okładka znajduje się na kartach dodatkowych albumu). Dopiero po dziesięcioleciach dokonano korekty, co wiązało się z wprowadzeniem zupełnie nowej okładki. Warto również wspomnieć, że animowany film adaptujący tę historię otrzymał tytuł Asterix i Wikingowie, co być może lepiej oddaje charakter skandynawskiego pochodzenia Normanów.

Asteriks i Normanowie

Zobacz więcej

Reklama

fot. NaEkranie.pl

Asteriks. Asteriks i Normanowie. Tom 9 to solidna i zabawna odsłona przygód Asteriksa, która wprowadza ciekawe postacie i nietypową sytuację, nieznaną z wcześniejszych albumów. Choć może nie dorównuje najwybitniejszym tomom serii, z pewnością dostarczy wielu powodów do śmiechu. Stanowi też ważny etap w ewolucji wizualnej i charakterologicznej uniwersum naszych wspaniałych i lubianych Galów.